Aan het lijntje

Nederland heeft momenteel veel meer telefoontoestellen dan inwoners, zo is uit recent onderzoek gebleken. Dit gegeven verklaart wellicht waarom wij dagelijks bij ons telefoonverkeer worden geconfronteerd met chagrijnig makende vrouwenstemmetjes, eindeloze keuzemenuutjes, antwoordapparaten, voicemails en niet te vergeten van die hoogst irritante muziekjes. Je schrikt tegenwoordig als er gewoon een menselijk wezen aan de andere kant van de lijn tegen je begint te praten. Ik heb steevast de gewoonte om (veiligheidshalve) eerst enkele seconden af te wachten voordat ik ga reageren. Wie weet is het weer wel zo`n ingesproken berichtje `dat er nog zoveel wachtende voor u zijn`. Het kan natuurlijk in het gestresste leefpatroon van onze moderne maatschappij best zo zijn dat er toevallig net een andere beller vóór jou aan de beurt is maar het gaat er bij mij absoluut niet in dat we voor het stellen van allerlei gewone vraagjes pas na twintig minuten en het indrukken van zo`n vijftien keuzetoetsjes te horen krijgen dat de betreffende persoon net even niet op z`n plaats zit. `Of we het later nog maar eens willen proberen?` Was deze gecompliceerde manier van moderne communicatie vroeger alleen bij grote multinationale ondernemingen gemeengoed, tegenwoordig maken ook eenmansbedrijfjes en zelfs particulieren al gebruik van deze ontmoedigingspraktijken. Ik ken zo`n moderne zakenrelatie die al jaren in zijn uppie handel drijft. Onlangs belde ik hem op voor het maken van een afspraak voor ons periodieke borreluurtje. Ik schrok me een hoedje toen ik aan de andere kant van de lijn plotseling een vreemde vrouwenstem hoorde zeggen `dat ik verbonden was met de handelsonderneming van Jaap Segers`. Ja, dat was nou ook net de bedoeling van mijn telefonisch initiatief mevrouw, beet ik haar vrijwel onmiddellijk toe. Stoïcijns ging de dame echter verder: ,,Voor administratie, toets `n 1. Voor de afdeling verkoop, toets `n 2. Voor de afdeling klantenservice, toets `n 3. Voor overige vragen toets `n 4.“ Volledig gedesoriënteerd volgde ik nog slaafs de instructie van de telefoonmevrouw op ook. Zou ik met mijn vraag over onze wekelijkse borrel nu eigenlijk bij de afdeling klantenservice moeten zijn of is dit item toch meer iets voor keuzeoptie 4, vroeg ik me af. ,,Ja joh, zo`n automatisch keuzemenu zorgt ervoor dat je bedrijf een heel stuk professioneler overkomt bij de klanten“, lachte mijn ouwe gabber Jaap. Oh, is dat werkelijk zo vroeg ik me vertwijfeld af. In mijn fantasie zag ik het beangstigende beeld al voor me van al die bankmedewerkers, de belastingdienst, verzekeringsagenten, overheidsdienaren, zorginstellingen, zakenmanagers en noem zomaar op. Zouden u en ik echt al jaren voor de gek gehouden zijn met hun standaardsmoesje `dat er nog zoveel wachtende voor u zijn`? Zouden de drukdoeners werkelijk achter hun krantje zitten gniffelen terwijl wij worden getrakteerd op zo`n vreselijk muziekje dat ongevraagd en eindeloos uit de hoorn galmt? Kippenvel rukt op tot onder mijn oksels bij het idee dat diegene die ik moet spreken over het een of ander, gewoon zit te duimendraaien of – nog erger – net verstrikt zit in een moeilijke doorloper in zijn of haar puzzelboekje of zoiets dergelijks. Zouden die mensen dat nou allemaal doen om professioneler over te komen bij ons simpele burgers? Ik denk, naïef als ik ben, dat we met z`n allen `aan het lijntje` gehouden worden omdat er gewoonweg veel te weinig mensen zijn om alle vaste en mobiele telefoons in ons land op te nemen. Misschien is een noodplan voor telefoonminnend Nederland wel een oplossing voor deze problematiek. De regering zou alle jongelui die in het bezit zijn van een mobieltje kunnen verplichten om (in ruil voor beltegoed) in hun vrije tijd bij te springen in grote kantoren, overheidsinstellingen en andere organisaties. Wij krijgen dan in ieder geval direct iemand aan de telefoon en de jeugd kan zich naar hartelust uitleven met hun populairste vrijetijdsbesteding anno 2002. Bellen!