Nederland heeft momenteel veel meer telefoontoestellen dan inwoners, zo is uit recent onderzoek gebleken. Dit gegeven verklaart wellicht waarom wij dagelijks bij ons telefoonverkeer worden geconfronteerd met chagrijnig makende vrouwenstemmetjes, eindeloze keuzemenuutjes, antwoordapparaten, voicemails en niet te vergeten van die hoogst irritante muziekjes.
Ik loop al een aantal dagen met onuitstaanbare kiespijn rond. De door mijn vrienden aanbevolen cognacjes helpen steeds korter en mijn vrouw moppert dat ik gewoon naar de tandarts moet gaan. ,,Cognac zit helaas niet in het ziekenfondspakket schat en zo`n kiesje is tenslotte zo getrokken“, zo merkt ze fijntjes op. Uiteraard heeft ze gelijk maar dat kan ik toch onmogelijk zomaar toegeven.
Ik heb sterk de indruk dat we thans een hele leeftijdsgeneratie overslaan. Ouderen praten het liefst alleen maar over die goeie ouwe tijd. En de mensen die nu bepalend zijn voor hetgeen er over ons in de geschiedenisboeken van de toekomst verschijnt, houden zich vooral bezig met zorgen voor later. Het lijkt soms wel of er tussen de pakweg 20 en 60 jaar geen leven meer bestaat. We genieten niet meer van hetgeen vandaag gebeurt.
Ik weet niet hoe het u de laatste dagen is vergaan, maar ik heb werkelijk met verbijstering de reacties op de brute moord op een conrector van een vmbo school gehoord en gelezen. De waxinelichtjes waren weer niet aan te slepen en zogenaamde deskundigen vielen haast over elkaar heen om toch maar te kunnen vertellen dat ze dit allang hadden zien aankomen. Hoezo achteraf is het makkelijk praten?
