De laatste les van een leraar

Ik weet niet hoe het u de laatste dagen is vergaan, maar ik heb werkelijk met verbijstering de reacties op de brute moord op een conrector van een vmbo school gehoord en gelezen. De waxinelichtjes waren weer niet aan te slepen en zogenaamde deskundigen vielen haast over elkaar heen om toch maar te kunnen vertellen dat ze dit allang hadden zien aankomen. Hoezo achteraf is het makkelijk praten? Op deze plaats heb ik eerder aangegeven dat de verloedering van de maatschappij steeds grotere vormen aanneemt en het houden van stille tochten en het uitdelen van lieveheersbeestjes lost, hoe goed bedoeld ook, niet veel op. Je merkt ook dat we ons als opvoeders steeds meer verschuilen achter nietszeggende, zogenaamd praktische, oplossingen voor de uitwassen van verbaal en fysiek geweld op straat. Detectiepoortjes, videobewaking en een politiepost op school. Is dat de manier om losgeslagen, vaak kansarme, jongeren in toom te houden? Onszelf de vraag stellen of het tweeverdienerschap soms niet ten koste gaat van onze opvoedkundige taken blijkt in vele gevallen een gevoelige kwestie. De consequentie dat kinderen vaak noodgedwongen op straat van lotgenootjes moeten leren hoe het leven in elkaar steekt of met een huissleutel op zak hun eigen weg moeten zien te vinden, wordt op de koop toegenomen. En als paps en mams even niet hoeven te werken zijn ze moe, ze vinden het allang best dat hun kinderen worden opgevangen door moderne oppassers als tv, video, spelcomputers en internet. Ik weet niet of u ook wel eens over de schouder van uw kinderen meekijkt, maar de opvoedkundige en educatieve waarde van dergelijke mediums is vaak ook van een bedenkelijk niveau. Afschuiven dus maar die verantwoordelijkheid, we besteden liever aandacht en geld aan het geven van allerlei zelfverdedigings- en weerbaarheidscursussen voor goedwillende, onschuldige burgers dan dat er wordt opgetreden tegen onopvoedbare raddraaiers. In mijn ogen is het regelrechte waanzin om van ieder openbaar gebouw maar een vesting te maken omdat tuig van de richel steeds verder oprukt. Voor je het weet staan er straks behalve boeken en schriften ook artikelen als kogelvrije vesten, helmen en schilden op de bestellijst die je kind van school meekrijgt. De 49-jarige leraar uit Zoetermeer koopt niets meer voor heel de discussie die direct na zijn dood op gang is gekomen maar ik weet zeker dat hij zich al vaker niet zo veilig gevoeld moet hebben op het Haagse college. Onder de 800 leerlingen lopen er diversen met een vuurwapen op zak, zo bekende een klasgenootje van de 17-jarige schutter, op een toon of het de normaalste zaak van de wereld is.
De waanzin beperkt zich in deze periode van rouw en schaamte wat mij betreft niet alleen tot de feitelijke misdaad. Zeker zo erg vind ik het feit dat we ons als Nederlanders vrijwel direct bedreigd moeten voelen als er bij geweldsdelicten allochtonen betrokken zijn. Discriminatie is verwerpelijk maar als een nieuwslezeres tijdens het 8uur journaal een verklaring moet geven waarom de etnische achtergrond van de dader in een nieuwsbericht is genoemd, vind ik het erg ver gekomen. We bouwen uit angst allerlei taboes in en ook al geven onderzoekscijfers en feiten duidelijk aan dat met name Marokkaanse, Antiliaanse en Turkse jongeren vaak bij geweld en criminaliteit betrokken zijn, dan nog wringt men zich in allerlei bochten om deze gegevens te verdoezelen. Overheden zwichten voor minderheden want of het nu gaat om groepjes Nederlandse kinkels die de sfeer in een dorpje of stad verzieken of om allochtonen die in groepjes dreigend en intimiderend aanwezig zijn, we zoeken eindeloos de dialoog. De ene pedagogische analyse wordt overtroffen door de andere en voor notoire veelplegers staat gewoon dag en nacht een team juristen, maatschappelijk werkers en medewerkers van de sociale diensten gereed. Democratie is een zaligheid en tolerantie evenzeer maar ik hoop dat u het met me eens bent dat deze Nederlandse stokpaardjes niet het fundament mogen vormen voor een ‘spel zonder grenzen’ waarin de overgrote meerderheid van ons land het onderspit moet delven tegen het uitschot dat met fluwelen handschoentjes benadert en behandeld wilt worden. ,,Respect moet je verdienen”, zei mijn grootvader altijd. Ik durf te wedden dat die leraar van het Haagse Terra College deze wijsheid ook aan zijn twee kinderen en de leerlingen in de klas heeft verkondigd. Misschien heeft ‘s mans tragische dood enkele mensen aan het denken gezet want alleen choqueren lijkt nog enige indruk op de mensheid te maken.