Kiespijn

Ik loop al een aantal dagen met onuitstaanbare kiespijn rond. De door mijn vrienden aanbevolen cognacjes helpen steeds korter en mijn vrouw moppert dat ik gewoon naar de tandarts moet gaan. ,,Cognac zit helaas niet in het ziekenfondspakket schat en zo`n kiesje is tenslotte zo getrokken“, zo merkt ze fijntjes op. Uiteraard heeft ze gelijk maar dat kan ik toch onmogelijk zomaar toegeven. Met een gezicht als een oorwurm meld ik me bij de kittige tandartsassistente. ,,Kan ik u soms helpen?“ Ik heb haar knappe, jonge gestalte enige tijd aandachtig bestudeerd en mijn hormonen gillen haast; Jaaaa! De pijnscheut die door mijn onderkaak raast tempert echter mijn mannelijk temperament. ,,Ik heb tandpijn juffrouw“, murmel ik met gebogen hoofd. ,,Oh u heeft zojuist gebeld voor een spoedbehandeling, neemt u maar even plaats in de wachtkamer.“ Bij het betreden van de kille wachtruimte vraag ik me af waarom wachtkamers van medici bijna altijd uitblinken in triestheid? Deernis wekkende meubelen, grauw behang en keihard TL licht waardoor je als patiënt geen schijn van kans hebt om je onzichtbaar in een hoekje weg te stoppen. Op de achtergrond hoor ik de driftige toon van de tandartsboor en ongeïnteresseerd pak ik een tijdschrift uit de gedateerde leesmap. Aan de andere kant van de kamer zit een oude heer me zwijgend aan te staren. Over de rand van mijn boekje zie ik hoe bij iedere zware ademhaling een imposante snotbel boven `s mans weelderige snor verschijnt. Ik fantaseer over het onsmakelijke tafereel dat zich straks onherroepelijk met deze bejaarde man in de tandartsstoel zal gaan afspelen. De boor is inmiddels stil gezet en het enige geluid in de spellonken van de oude tandartspraktijk wordt veroorzaakt door de grote wandklok. Gehypnotiseerd door de koperen slinger vergeet ik even de pijn en zelfs de oude man met chronische snotneus kan me niet uit de lichte trans halen. Triiiiiiiiiiiiiing!! Een belletje die het midden houdt tussen de eierwekker bij ons thuis en de Big Ben in londen, kondigt het moment aan waarop ik heb gewacht. ,,Komt u maar verder hoor, u kunt in de stoel plaatsnemen.“ De vriendelijke stem van de tandarts staat in schril contrast met de angstaanjagende werktuigen die boven mijn weerloze, horizontale lichaam worden uitgestald. ,,Mag ik even kijken?“ Auauauauw!!! `Kijken` betekent dus in dit geval `direct aanvallen`. Als een geroutineerde mijnwerker zet de tandarts zijn (kleine) pikhouweel in de rotte overblijfselen van wat eens een gezonde kies is geweest. ,,Deze is het dus.“ Door een grote hoeveelheid watten ben ik inmiddels monddood gemaakt maar innerlijk voel ik allerlei verwensingen opwellen. Terwijl de verdovende injectie in gereedheid wordt gebracht gaat de bevallige assistente me onderwerpen aan een diepte-interview. ,,Heeft u uw ziekenfondspapieren bij? Weet u of u een aanvullende tandartsverzekering heeft? Wie is uw eigen tandarts of was u nog niet gesaneerd?“ Waarom stellen ze dergelijke vragen niet als je nog gewoon je mond kunt bewegen? Nu lig ik roerloos (en vooral weerloos) op de workmate van de tandarts en ik zie uit mijn ooghoek dat de teller van de mondtechnicus flink oploopt. Driftig declarerend worden vaktermen uitgewisseld en ik kan er niets tegenin brengen. Mijn gezicht ligt door de stevige verdoving inmiddels in een onvermurwbare plooi en ja hoor, daar valt de donkere schaduw van de gemaskerde beul over me heen. Met een krachtige armbeweging trekt hij de rotte kies uit mijn mond en triomfantelijk als een ginecoloog toont hij me het resultaat van de korte bevalling. Eindelijk mogen de watten uit mijn mond en hoewel de verdoving spreken vrijwel onmogelijk maakt probeer ik in mijn onbeholpenheid toch direct de grapjas uit te hangen. ,,Die komt zeker niet meer voor transplantatie in aanmerking?“ Met een zakelijke handdruk en vergezeld door minachtende blikken word ik de deur gewezen. Triiiiiiiing. Volgende patiënt. In de smalle gang kom ik de `bellenblazer` uit de wachtkamer tegen. Mijn medeleven gaat uit naar de behandelend geneesheer en zijn knappe assistente. Zij zullen weldra kennis maken de onsmakelijke ballonnenwedstrijd van de bejaarde patiënt. Tandarts, het zou mijn vak niet zijn.