Sinds juni ben ik tweedejaars verpleegkundige. Nog twee jaar en ik ben gediplomeerd verpleegkundige 😀 .
In deze twee jaren heb ik al heel wat geleerd, niet alleen over het vak verpleegkunde, maar ook hoe het er aan toe gaat in het ziekenhuis. Vroeger (naar horen zeggen) was er nog echt aandacht voor de patiënt. Nu helaas niet meer.
Door het personeelstekort is het zo druk dat het alleen nog maar gaat om het draaien van de afdeling.
Wassen, bedden opmaken, wonden verzorgen, visite’s lopen met de arts en dit achter elkaar door en zo snel mogelijk.
Bijna niemand gaat eens naast de patiënt zitten en vraagt hoe het gaat.
Ik, als leerling, heb weleens momenten dat ik niks kan doen, omdat ik nog niet tot veel bevoegd ben. De verpleegkundige zijn dan druk bezig met van alles en nog wat. Op die momenten ga ik naast een van de ongeveer 40 patiënten zitten. Keuze maken dus.
Meestal merk je dan dat zodra je vraagt hoe het gaat, de tranen beginnen te rollen. Op zo’n moment geef ik de patiënt een luisterend oor, een schouder en simpelweg AANDACHT.
Zoveel patiënten zijn er die dit nodig hebben, maar niet kan worden gegeven vanwege de drukte.
Ik wou dat ik met een knip van m’n vingers dit zo kunnen verhelpen. Maar helaas….dat gaat niet lukken.
Ik hoop voor de patiënten dat dit in de nabije toekomst zal verbeteren.
Tot die tijd, pak ik elk moment wat ik kan pakken en ga ik naast een patiënt zitten om wat aandacht te geven.
Ik hoop dat meer mensen dit zullen en blijven doen.
14 reacties
KingArthur · 16 september 2005 op 11:18
Hier en daar zitten er wat slordige foutjes in de tekst en ook die smiley had van mij achterwege gelaten mogen worden.
Met de inhoud van je tekst ben ik het volledig eens. Zelf heb ik tijdens mijn studie schoongemaakt op ‘de Dommelhoef’ een tehuis voor dementerend bejaarden in Eindhoven. Tussen het schoonmaken van de WC’s door ging ik regelmatig met de bewoners aldaar koffie drinken. Dit resulteerde tot een hele hechte band. Ik zag ze al opleven als ik de afdeling op kwam zetten en dat gaf mij heel veel voldoening.
klungel · 16 september 2005 op 12:11
Kom je mij ook verzorgen als ik aan mijn breukje geholpen wordt?
Tja, het is wat he dat bedrijfsleven. Alleen snapt de regering schijnbaar niet dat op sommige plaatsen in de samenleving beter geen bedrijven kunnen staan, maar gewoon mensen. En dat dat dan ook gewoon betaald dient te worden.
Goed geschreven, en King was zo vriendelijk de rest al te vermelden 😀
wendy77 · 16 september 2005 op 14:39
Zo heb ik al eens een brief naar ons regionaal ziekenhuis geschreven over de zorg die ze (niet) besteedden aan mijn oma destijds.
Het mens kon zelf niet eten, maar iedere avond weer zette ze haar gewoon een bord voor haar neus…..eet smakelijk….om vervolgens een uur later weer een vol bord op te komen halen. Geen mens die haar het eten kon/wilde geven….TE DRUK!!!
Heeft trouwens geen indruk gemaakt hoor, die brief, maar dat terzijde 😉
Ma3anne · 16 september 2005 op 16:36
Je bent nu begin tweedejaars en hebt in twee jaar al veel geleerd. Of ik kan niet tellen, of het rekensommetje klopt niet.
Doorgaan met die aandacht geven. Dan is er tenminste nog iemand die het doet!
bert · 16 september 2005 op 19:17
Fijn dat er nog menselijke leerlingen zijn. 🙂
Li · 16 september 2005 op 20:44
Dat je merkt dat patienten aandacht nodig hebben, siert je. Volgens mij heb je het verpleegstershart op de goede plaats 😉
Li
Mosje · 16 september 2005 op 21:18
[quote]Je bent nu begin tweedejaars en hebt in twee jaar al veel geleerd. Of ik kan niet tellen, of het rekensommetje klopt niet.[/quote]Zo Puntmuts, je bent weer aardig op dreef. Jij kunt wel tellen, maar je hebt geen fantasie. Zo zal ik je onthullen dat ik ooit twee jaar lang eerstejaars ben geweest. Hoe dat kan zal ik je nog wel een keer uitleggen.
😛
momentje · 16 september 2005 op 23:14
hou dit gevoel vast en al ben je straks een gediplomeerd verpleegkundige dan kun je tijdens handelen, ook praten, luisteren en iemand in de ogen kijken.
Louise · 17 september 2005 op 07:34
Een schrijnend probleem wat je hier beschrijft en helaas maar al te waar. Er zijn volgens mij ook vele verpleegkundigen die hier juist op stuk lopen. Het zien gebeuren en er weinig aan kunnen doen door de werkdruk.
Toch zijn die aandachtmomenten van jou, hoe schaars ook, waardevol genoeg.
Een lief stukje.
Dees · 17 september 2005 op 08:42
Na jouw stukje denk ik dat dit probleem voorlopig maar moet worden aangepakt met het inzetten van zoveel mogelijk stagiaires… Gewoon om de mens zich minder wegwerpaansteker te laten voelen.
Tip: mijd smileys / emoticons in de tekst. Die werken als struikelblok in een tekst.
Sandy · 17 september 2005 op 11:35
over dat tweedejaars; mijn opleiding begon september 2003, maar vanaf juni 2004 begint de opleiding pas met tellen. Dus ben officieel begin tweedejaars, maar al 2 jaar met de opleiding bezig. Zo zit het dus.
Bedankt voor de tips
Kees Schilder · 17 september 2005 op 14:52
Mensen zoals jij is een uitstervend ras.Jouw column maakt mij weer iets minder cynisch.
KawaSutra · 17 september 2005 op 17:47
@Kees:[quote]Mensen zoals jij is een uitstervend ras.[/quote]
Ik denk dat de meeste aankomende verplegenden nog de illusie hebben iets te kunnen veranderen. Zodra de praktijk zich voor 200% heeft aangediend zullen ook zij moeten concluderen dat menselijk contact onbetaalbaar is en daardoor slechts weggelegd voor vrijwilligers. Nu maar hopen dat die vrijwilligers het niet af laten weten want daarmee verdwijnt de ziel uit de maatschappij. 🙂
Dinah · 18 september 2005 op 12:29
[quote]Meestal merk je dan dat zodra je vraagt hoe het gaat, de tranen beginnen te rollen[/quote]
Goed geschreven Sandy, tja de bezuinigingen in de zorgen eisen hun tol en helaas ten koste van de patient. Zelf werk ik ook in de zorg en herken je probleem, even luisteren naar hun problemen en verdriet betekend zoveel.
Blijf zo doorgaan en hou, ondanks alles, je positieve blik vast.