Mijn laatste nachtdienst. Nog 2u en ik lig in mijn bed. Iedereen slaapt of maakt zich klaar voor een nieuwe dag. Ik begin aan het rondje, alle patiënten langs om controles te doen. Bloedruk, pols en temperatuur. De vitale functies. Bij patiënt nummer 11 gaat het mis. Niet met de vitale functies, maar de zin. De zin in het leven is er niet meer.
Sinds juni ben ik tweedejaars verpleegkundige. Nog twee jaar en ik ben gediplomeerd verpleegkundige 😀 .
In deze twee jaren heb ik al heel wat geleerd, niet alleen over het vak verpleegkunde, maar ook hoe het er aan toe gaat in het ziekenhuis.
Sinds twee maanden op een nieuwe afdeling. Chirurgie. Wel wat anders dan neurologie. Ik wil terug, weeeh! Chirurgie is niet mijn ‘ding’. Al die collums (nee geen columns 😛 , maar heupfracturen).
‘Ciraaaaaa……’ . ‘Waar is ze nou.’ ‘Kiekeboe’ Cira kijkt vanachter de boom lachend naar haar oudere zus Lucia. ‘Ow Cira, laat me nou niet zo schrikken’. Lachend rent Lucia naar haar kleine zusje van drie en tilt haar op. Cira schatert het uit van het lachen.
Nou ik heb weer een spannende dag meegemaakt op m´n werk, een mw ging dood en achteraf was ik er blij mee. Dat klinkt waarschijnlijk heel raar.
