Ik zit aan tafel te piekeren. Eigenlijk zou ik vandaag de hardloopdraad weer oppakken, na de bronchitis van de afgelopen week. Na vier dagen antibiotica zou het moeten kunnen. Voorzichtig. In de uren die ik al drie keer aan lopen had kunnen besteden, heb ik heel andere dingen gedaan. Ook nuttig, daar niet van, maar iets in mij zeurt dat het tijd is. Om de schoenen aan te trekken en te gaan. De zon schijnt, het is windstil. De atleet in mij is wakker, alleen mijn geest houdt de training op. Of beter gezegd, tegen.
Mijn hart zeurt al de hele ochtend om een rondje en als beloning heb ik haar afgepeigerd. Met vervelende klussen als boodschappen doen, wassen draaien, bedden verschonen en stofzuigen. Klusjes die alleen maar uitstel opleveren. Zelfs het terras heb ik stof- en spinvrij gemaakt. Dat is in 2008 voor het laatst gebeurd. Daarna de boekenkast opgeruimd en tot slot de was opgehangen.
Nu alle klussen zijn gedaan is het tijd geworden, zou je zeggen. Om de schoenen aan te trekken en te gaan. Maar ik durf niet. De angsthaas in mij is wakkerder dan de atlete. De bronchitis van de afgelopen dagen heeft er meer in gehakt dan me lief is. Ik ben gewoon bang. Ordinair bang dat het niet lukt. Niet eens zozeer om te moeten hijgen en puffen maar gewoon bang, dat het lopen helemaal niet lukt. Een faalangstschijter ben ik.
Nieuw? Welnee, die negatieve eigenschap zit al jaren in mij gebakken. Een continue angst ligt op de loer. Altijd ben ik bang om te mislukken, bang voor mezelf, bang voor mijn eigen oordeel. Terwijl het niet hoeft, doordat het negatieve oordeel over mezelf totaal onnodig is. Niemand anders, alleen ik zelf ben verantwoordelijk voor die valse sopraan in mijn hoofd, die telkens nare woordjes in mijn linkerhersenhelft zingt.
Van binnen word ik een beetje boos, nu. Verdorie zeg, het zou me eigenlijk helemaal niets moeten schelen hoe en waar ik loop, vandaag. Het is verdikkeme mijn eigen tijd, eigen bezigheid, werken aan eigen conditie en lijf. Op dit soort momenten vraag ik me af, waar het stoere wijf in mij is gebleven. Verstopt, natuurlijk. Waar ze uithangt weet ik niet maar ik heb haar nodig. Dringend. Alleen zij weet namelijk hoe ik die namaaksopraan in mijn hoofd kan uitzetten. Zij weet precies hoe ik het tussenschotje in mijn hersenhelften kan slopen, zodat die vreselijke bovenstem van Hare Valse Sopranigheid niet zo doorgalmt in mijn hoofd.
Weet je wat: ze kan me wat. Dat nare dametje in mijn hoofd. Ik ga haar uitroeien, zonder hulp van het stoere wijf. Die zingende zwaan in mijn hoofd kan per direct ophoepelen, vertrekken. Wel moet ik het goed aanpakken. Ik zal haar doodeenvoudig geen aandacht meer geven en de toegang weigeren tot mijn gedachten. En bij nader inzien hoeft het stoere wijf zich ook niet meer te melden.
Die mag zometeen mijn achterkant volgen, tijdens het hardlopen.
8 reacties
datmensinkenia · 24 november 2010 op 08:10
Dit vervolgverhaal volg ik met veel plezier, des te meer omdat het zo mooi geschreven is.
[quote]Niemand anders, alleen ik zelf ben verantwoordelijk voor die valse sopraan in mijn hoofd, die telkens nare woordjes in mijn linkerhersenhelft zingt. [/quote]
Ik wou dat ik zulke prachtige zinnen kon schrijven.
Kwiezel · 24 november 2010 op 11:04
Ontwikkeling! Je beschrijft mooi hoe je worstelt met een negatieve eigenschap. Er zitten weer vermakelijke vondsten in verwerkt. ‘Hare Valse Sopranigheid’ vind ik erg leuk!
Toch leest deze niet zo prettig als je vorige column over de ‘magische avond met Hans Klok’. De manier hoe je bijvoorbeeld komma’s gebruikt hebt, gaat ten koste van de leesbaarheid. Soms beter een punt zetten. Keep up, ik lees je graag!
Ontwikkeling · 24 november 2010 op 11:46
Dank! *glimt* Kijk en zo maak je mijn dag helemaal goed!
Ontwikkeling · 24 november 2010 op 11:47
Je hebt gelijk. Soms beter een punt, soms beter een komma.
(of ik m begrepen heb)
Komma’s blijven af en toe wat lastig. Bedankt voor je feedback. The feeling omtrent het graag lezen is btw mutual.
pally · 24 november 2010 op 13:05
Wat grappig om twee columns te lezen die achter elkaar staan en allebei hersenfuncties bespreken.
Maar zo ongelooflijk verschillend van perspectief. jij blijft ‘gevaarlijk’ dicht bij jezelf en trekt daardoor ook je lezer dicht naar je toe. Het verrassende is, dat je het juist daardoor universeel maakt.
Heel mooi stuk, :wave:
Groet van Pally
arta · 24 november 2010 op 19:16
Mooi geschreven, de herhalinge hier en daar hadden weggekund, maar dat neemt niet weg dat het een lekker leesbaar stuk is.
embee · 24 november 2010 op 23:05
Mooi stuk, met heel veel plezier gelezen! :wave:
groetje embee
Mien · 25 november 2010 op 00:25
In één adem uitgelezen.
Voor jou een hart onder de riem.
Leuke column.
Mien Amechtig