AApel

“AApel”, lacht mijn dochter en daarna staat ze voor het eerst op midden in de kamer. Langs de meubels loopt ze naar mijn appel. Ik roep uit: “ wat ben jij een knappe meid” en geef haar mijn appel. ‘S middags na het slapen haal ik haar op uit haar bedje met mijn oudste dochter. Ik draal nog wat met wasjes opruimen als ik hoor: “dat heb je knap gedaan meid”. Staat mijn oudste grijnzend de knuffels in en uit te laden bij het ledikantje en zegt ze blij: “ze geeft ze allemaal netjes terug. Knap gedaan hé mam”. Wat was haar eerste woord en ik denk moeizaam terug aan die vervlogen jaren verdwenen in zogenaamde zwangerschapsdementie. Of kan het blijvende schade aanrichten of was het toch die overspannenheid. Ik weet het niet.

Later mail ik glimlachend een foto van mijn oudste dochter naar mijn moeder. Mijn dochter staat te dansen rond een appelboom, dicht tegen onze berg in Frankrijk. Daar speelt ze in de schemering van de herfst in het huis van mijn ouders. Het licht danst nog even met haar mee om zich daarna te verstoppen achter de berg.

Ach ik zal niet overspannen worden van mijn dochters al doen ze zeer hun best. Meestal moet ik lachen, zelfs als een van hen ’s nachts aan mij bed staat met een smoes. Vervolgens glijbaan spelend over mijn middel, heupen en billen en naar beneden langs mijn dijen. Of andersom. Blij “PA PA” scanderend terwijl hij zich snurkend keert in ons krakende bed. Slokjes water voer ik om het geschreeuw te stoppen. Vervolgens hoor ik hele verhalen onverstaanbaar kletsen aan.

Na mijn verzuchten en vermanen gaat ze krijsen omdat ze niet in haar eigen bed wil slapen. Te slap van slaap geef ik toe en stop mijn kind rustig in mijn holte. Omarm haar vol verlangen naar slaap. Terwijl hij nog steeds als een onverstoorbare bonk rust. In mijn holte ligt zij in haar slaapzak, strikt gescheiden van de deken, zodat we niet verstikken. Ik draai mij om want anders blijf ik liggen kijken in het schemer. En denk over wanneer ze niet meer in mijn bed komen kruipen en besef dat ik zelf lig te schuilen.