Aardige Kobus

Eigenlijk zou het heel leuk moeten zijn : aardig gevonden worden. Na deze zin geschreven te hebben tuur ik al een poosje naar mijn beeldscherm. Speelt zoveel in mij kop dat ik moeite heb om te verwoorden wat ik nu voel. Heb nog geen idee welke kant deze column opgaat. Ik wil niemand tegen het hoofd stoten, maar toch baal ik behoorlijk. Kobus is aardig; dikke shit. Wil helemaal niet meer alleen aardig gevonden worden. Want aardig lijkt een slap excuus om als een watje behandeld te worden. Een goede lobbes. En die moet je met zachte handschoentjes aanpakken. Want hij is zo lief. Iemand die overal aan mee mag doen, maar nergens bij hoort. En hij heeft altijd een goed woord voor iedereen en kan zo goed luisteren.

Als ik wel eens een email ontvang met wat voorzichtige opmerkingen dan staat er altijd onder : ”sorry als dit hard overkomt, want zo is het niet bedoeld”. Zo zou het nou juist wel bedoeld moeten zijn ! Af en toe onderneem ik wel eens een poging om niet aardig gevonden te worden. Aan de bar vertelde een handelaar me dat hij op de markt maar acht euro had verdiend. Ik ging vast een beetje verder van hem af zitten en vroeg langs mijn neus weg of dat bruto of netto was. Yes, nu zou het komen. Gevloek, getier. Net toen hij dood en verderf wilde gaan zaaien keek hij me aan. ‘Dat was bruto, Kobus’. Daar kon ik het dan mee doen. Hij bood me zelfs een drankje aan. Als ik in een dolle bui door een rood stoplicht wil rijden springt het net op groen. Zelfs wanneer ik tijdens een bespreking met ambtenaren ZEG dat ik boos ben, raakt niemand geïrriteerd. Sterker nog. In bedekte termen wordt verteld dat ik gelijk heb. De enige die ik wel eens op de kast krijg is mijn dochter. Maar die heeft er dan ook voor gestudeerd. Wanneer ik zeg dat een en een twee is, dan is de boot al aan. Want volgens haar moet ik mensen in hun waarde laten die vinden dat een en een drie is. En daar kunnen we dan uren over discussiëren. Ik laat die mensen denk ik wel in hun waarde, maar gelijk krijgen ze niet van me. Voor dochterlief staat dat gelijk met zin door willen drijven. Misschien heeft ze wel een beetje gelijk en ben ik met de jaren eigenwijzer geworden. Maar dan wel eigen-wijs met een streepje ertussen. I did it my way.

Ik lees voorgaande nog eens door. Waar maak ik me nu eigenlijk druk over ? Prima toch zo. NEE, helemaal niet prima. Tenminste, zo voelt het niet. Ik weet dat anderen zich wel eens aan mij storen. Als ik over ‘dingen’ praat, is dat vaak gebaseerd op harde feiten. En dan moet men van goeden huize komen om mij omver te lullen. Mensen raken daardoor geïrriteerd maar durven niet te zeggen :’je hebt gelijk, maar we voelen het anders’. Terwijl dat juist veel meer perspectief biedt om iets aan mijn mening te veranderen.

Het is me nog steeds niet helemaal duidelijk wat mijn probleem is. Misschien na al die jaren toch de Nederlandse rekenmeester. Mag ik even afrekenen ? Met al het goede gedrag ben ik uiteindelijk nog niks opgeschoten. Ik denk dat ik harder moet worden voor mezelf en anderen. Een lijn trekken. Tot hier en niet verder. Maar of ik dat echt kan en wil ? Misschien ben ik dan wel helemaal niet zo aardig meer. Stiekem hoop ik toch van iemand nog eens te horen: ‘Kobus, je bent een klootzak’. Dat is dan een echte vriend(in).

Een paar dagen en wat slapeloze nachten zijn er verstreken na ‘aardige Kobus’. Het is nu 4.47 uur. Ook nu kan ik de slaap niet vatten. De hele avond heeft de volumeknop van mijn geluidssetje voluit gestaan. Mee geschreeuwd, mijn keel schor. Alle kwaadheid, alle frustraties, even eruit gegooid. Lijkt op dit moment een van de weinige opties om er mee om te gaan. Beangstigend om van je buurman te horen dat je zo lekker relaxt bezig was. Prima tunes voor een horror, waarbij het stemgeluid van een heel aardige man de intro vormt voor een aantal vreselijke gebeurtenissen. En dan te bedenken dat ik altijd zing; onder de douche, op de fiets, aan de wandel. Lijkt allemaal vrolijkheid, maar voor mij een methode om mijn gevoel nog enigszins te hanteren. Aan de deun is dan ook beslist niet te horen in welke stemming ik verkeer. Pas als het stil wordt in mij en mijn stem nog het meeste lijkt op die van een beer, dan weet ik dat het goed mis is.

Er moet echt wat veranderen. Het roer moet volledig om. Onder het schrijven van ‘aardige Kobus’ realiseerde ik me al dat het maar een topje van de ijsberg was. Waarom kan ik voor anderen voor gaan in de strijd en zomaar keihard alle heilige huisjes omver kegelen. En als het om mezelf gaat reken ik alle boosheid en frustraties die anderen bij me oproepen naar mezelf toe. Vanwege mijn karakter reageren mensen zo omzichtig. Altijd interpreteerbaar, nooit echt duidelijk. En als ik dan een mening gevormd hebt blijkt alles later heel anders te zijn. Een verspreking, losse opmerkingen tijdens een chat. Ben inmiddels expert in het opvangen van dit soort signalen. Hangt tegen een leugentje om bestwil aan. Zou dan eigenlijk als een beest tekeer willen gaan. Maar op de een of andere manier keert het zich tegen mij. Ik ben degene die dit teweegbrengt bij anderen. Dus moet ik het ook maar voelen. En zo wordt de energievretende, continue lopende jukebox stilaan bijgevuld. Kwaad ben ik al niet meer, meer ontzettend teleurgesteld. In mezelf en in anderen.

Heeft ook gevolgen voor de omgang met anderen. Vertoef nogal eens tussen mensen die het moeilijk hebben. Ik maak mezelf wijs dat ik dat niet aantrek, dat het puur toeval is. Maar blijkbaar staat er op mijn voorhoofd geschreven dat alle probleemgevallen zich bij mij kunnen melden. En met gretigheid stort ik me dan op mijn humane taak. Om als tegenprestatie te ontvangen wat ik bij anderen meestal ontbeer; openheid en eerlijkheid. Eigenlijk is dat wederzijdse emotionele chantage. Want we weten verdomd goed dat we elkaar niet snel los zullen laten. En zo zijn ook al een aantal relaties ontstaan, die uiteraard gedoemd waren om te mislukken. Want waar de regen verdween, was het zelden mogelijk de zon te vinden.

Ik loop niet weg voor problemen, ook niet voor die van anderen. Waar ik helpen kan zal ik dat altijd doen. Maar er moet iets veranderen. Gewoon een leuk kennissenkringetje. Beetje ontspanning, wat gezelligheid, en op zijn tijd een diepgaand gesprek. De meeting heeft wat dat betreft veel meer als muziek alleen opgeleverd. Denk vooral het besef om weer gewoon mens te willen zijn. Maar wie wil mij nou in Godsnaam in de huidige situatie in zijn of haar kringetje opnemen……