Ik ken ome Donald al vanaf mijn geboorte. Zo eens per week viel hij binnen. Eigenlijk was het geen echte oom. Door zijn regelmatige komst en door de prachtige verhalen die hij ons vertelde werd het al snel een huisvriend, die de titel ‘ome’ zeker verdiende. De dierenverhalen waren onze Lees meer…
Het was al ver in de kleine uurtjes toen Ma3 en Kobus in het donker richting schietlokaal waggelden. Op afstand al was het gegrom als van een grote beer hoorbaar. Kobus, een galante ridder, had het pantser deze avond volledig afgegooid en ook een schild was niet bij de hand. Ma3 stoof weg, zoals alleen een heks dat kan. Maar kwam spoedig terug met een wieldop die in nood als afweermiddel dienst zou kunnen doen.
Eigenlijk zou het heel leuk moeten zijn : aardig gevonden worden. Na deze zin geschreven te hebben tuur ik al een poosje naar mijn beeldscherm. Speelt zoveel in mij kop dat ik moeite heb om te verwoorden wat ik nu voel. Heb nog geen idee welke kant deze column opgaat. Ik wil niemand tegen het hoofd stoten, maar toch baal ik behoorlijk.
Ik leerde Karel kennen via de jongerensoos.
Bij de zoveelste poging om de soos in de wijk nieuw leven in te blazen. Aardig dat ‘nieuw leven’ want de meeste vrijwilligers waren al jongbelegen. Alleen hem kon je bestempelen als belegen. Een flinke man met altijd een zonnebril op zijn gebruinde hoofd. Ook met niet alledaagse hobby’s.
De afgelopen maanden zijn behoorlijk heftig geweest. Mede daardoor zijn er ook niet zoveel columns van mij verschenen. Ondanks alle lief bedoelde adviezen om de shit maar van me af te schrijven. Twee columns ellende is echter wel genoeg geweest.
