Triviant in het schietlokaal (Meeting 2)

Het was al ver in de kleine uurtjes toen Ma3 en Kobus in het donker richting schietlokaal waggelden. Op afstand al was het gegrom als van een grote beer hoorbaar. Kobus, een galante ridder, had het pantser deze avond volledig afgegooid en ook een schild was niet bij de hand. Ma3 stoof weg, zoals alleen een heks dat kan. Maar kwam spoedig terug met een wieldop die in nood als afweermiddel dienst zou kunnen doen. Er werd getost. Kobus was de pineut. Na het Volkslied, drie Onze Vaders en de tarotkaarten van Ma3 deed hij voorzichtig de deur open, de wieldop in de aanslag. Ma3 hield de adem in. Je kon een bezem horen vallen. Plotseling floepte het licht aan. Bij het zoeken naar wat houvast bij Kobus had Ma3 per ongeluk het lichtknopje beroerd. De wieldop kletterde op de vloer, stuiterde op een luchtbed en koos vervolgens via het openstaande raam het luchtruim. Daags na dit voorval meldde een plaatselijk dagblad dat er boven het Praothoes een ufo was gesignaleerd. Waarnemers was een blaasproef afgenomen.

Intussen was ook duidelijk geworden wie de veroorzaker was van al dat gegrom.
Niet Beer Jan maar lady Pleur keek met dreigende, opengesperde mond in de richting van het elkaar nog stevig vasthoudende koppel. “Betrapt !” bromde Pleur wat slaperig. Met het angstzweet nog op het voorhoofd en trillende stem stelde Kobus voor in een praatsessie alle misverstanden de wereld uit te helpen. Om daarna elkaar weer recht in de ogen te kunnen kijken en dan vervolgens op basis van wederzijds respect en begrip, met behoud van de eigen identiteit, gewoon te gaan slapen. Ma3 worstelde zich los en koos direct de zijde van Pleur. Dat beloofde niet veel goeds. “Een kerel met ballen lult niet op dit tijdstip, die speelt”. Kobus was totaal overrompeld. Hier redde hij het niet meer met de basiscursus discussietechniek van Linguaphone, die hij overigens altijd op een te lage snelheid had afgespeeld. Om de boel nog wat op te zwepen kweelde Duo Ma-leur al heupwiegend de variant van “wat zijn die boeren stil”. “Wij willen triviant, wij willen triviant”. “Gewoon triviant ?”, vroeg Kobus nog aarzelend. Hij had het beter niet kunnen vragen. Met een grijns op haar gezicht haalde Pleur het spel tevoorschijn. Het leek wel een tovenaarsleerlinge in het schijnsel van de TL-verlichting. Ma3 snelde naar het washok om zich op te frissen en zich daarna op haar nachtgewaad te storten. Nog nooit had Kobus een vrouw zich zo snel zien wassen en omkleden. Kobus had inmiddels ontdekt dat koud water en natte washandjes ook niet altijd helpen tegen brandende hitte. “Bij elk fout antwoord een kledingstuk uit”, klonk het gedecideerd uit de mond van het montere duo. Een laatste wanhopige oerkreet van Kobus om het tij te keren werd gesmoord in het geluid van giebelende, opgewonden dames. Het spelletje zou niet zo lang duren.

Wat er verder gebeurde kunnen Kobus, Pleur en Ma3 niet navertellen. Feit is wel dat ze die ochtend in verwarde toestand werden aangetroffen. Onder begeleiding van de vrolijke klanken van het plaatselijke fanfarekorps werden ze afgevoerd naar ColumnX. Naakt, met uitsluitend een handdoek over het hoofd. Om herkenning te voorkomen. Zij zijn nu eenmaal bekend van hun gezicht.