Afscheid en kennismaking (Meeting)

De afgelopen maanden zijn behoorlijk heftig geweest. Mede daardoor zijn er ook niet zoveel columns van mij verschenen. Ondanks alle lief bedoelde adviezen om de shit maar van me af te schrijven. Twee columns ellende is echter wel genoeg geweest. Raar gevoel eigenlijk. Aan de ene kant verheugde ik me enorm op de CX-meeting. Aan de andere kant brak het klamme zweet me uit, alleen al bij de gedachte. De tik die weer zou komen na de meeting, zoals dat de laatste tijd wel vaker voor kwam na wat gezelligheid elders. Van de CX-ers kreeg ik niet de kans om allerlei smoesjes te verzinnen om er onderuit te komen. De afstand zou te ver zijn. Een oproepje in het café was voldoende. Misschien tekent dat ook wel de sfeer die momenteel heerst bij CX. Dezelfde stemming die te proeven was tijdens de meeting. Zoveel verschillende karakters en toch één grote familie. Ook de stamgasten schoven probleemloos in. Het kan ook niet anders geweest zijn dat iedereen daar zijn of haar plekje heeft gevonden. Kwam natuurlijk ook door die geweldige band. En door de goede zorgen van de familie Godspeed. Ondanks de drukte was er de persoonlijke aandacht voor iedereen, die tegenwoordig zo vaak ontbreekt. Toch merkte ik wel dat er door mij zo af en toe overgeschakeld werd naar de ‘automatische piloot’. Even net doen alsof. Gelukkig was Beer Jan dan in de buurt om me weer wat moed in te praten. Met recht behoort Beer met een hoofdletter geschreven te worden.

Ook toen de meesten vertrokken waren en enkelen nog wat napraatten bleef die gemoedelijke sfeer. Intussen moest ik me wel voorbereiden op een samenzijn met twee fantastische meiden in het schietlokaal. Wat een nacht ! En dan gewekt worden door de plaatselijke fanfare. Geen wonder dat ik bij vertrek de autodeur niet open kreeg. Moet je wel bij de goede auto staan Kobus ! Was totaal de richting kwijt. Pleurtje gelukkig niet. In notime waren we weer in Zwolle. Daar nam dan ook de laatste CX-ster afscheid.
En toen was het wel even slikken. Shit. Niet weer hè. Laat me nou even een paar dagen nagenieten. Mijn stem daalt altijd een paar octaven heb ik de indruk als ik me ellendig ga voelen. En veel lager kon niet. Zou zelfs Johny Cash eruit zingen
met ‘I walk the line’. De volgende dag toch al mijn moed maar verzameld. Internetcafé. De opmerkingen lezen over de meeting en natuurlijk de foto’s bekijken. Geloof dat ik toen weer de ware spirit terugkreeg. Nu schrijf ik weer versjes en zing wat in op de comp. Meestal een teken dat het weer goed gaat komen. Afscheid van een ellendige tijd en weer een beetje kennismaken met mezelf. En met anderen van CX. Tijdens het schrijven biggelen weer eens de tranen over mijn wangen. Dit is geen eens een column. Meer een andere manier om gewoon ‘dank jullie wel’ te zeggen.