Ik leerde Karel kennen via de jongerensoos.
Bij de zoveelste poging om de soos in de wijk nieuw leven in te blazen. Aardig dat ‘nieuw leven’ want de meeste vrijwilligers waren al jongbelegen. Alleen hem kon je bestempelen als belegen. Een flinke man met altijd een zonnebril op zijn gebruinde hoofd. Ook met niet alledaagse hobby’s. Zo was hij in het bezit van een python, die hij eens in de zoveel weken voerde met een levende rat of cavia.. En hij kon echt vuurspuwen. Overigens een act die wij hem verboden uit te voeren i.v.m. de veiligheid. Tijdens de vergaderingen zei hij nooit zoveel. Toen de soos begon te draaien werd hij als vanzelfsprekend onze vaste portier. De voorbereidingen hebben veel langer geduurd dan de paar maanden dat de soos uiteindelijk heeft gedraaid. Toen een knaap zich publiekelijk stond af te trekken en door een andere bezoeker spontaan ter afkoeling op de brandslang werd getrakteerd was het snel gedaan.

Ik belde Karel wel eens of ik ging even bij hem langs. Hij vertelde dan honderduit over het trainen van de jeugd van een plaatselijke voetbalclub. Er kwamen ook veel kinderen bij hem over de vloer. Want Karel had een mooie computer en kocht ook vaak de nieuwste spelletjes. Speelden kinderen in zijn tuin dan kwam al snel de fles cola tevoorschijn. Als er een kind jarig was, werd soms in overleg met de ouders een cadeautje gekocht. Kon hij wel betalen, want hij had een goedbetaalde baan. De jeugd was dan ook nooit te beroerd om voor Karel een klusje te doen. Autowassen of de heg te knippen. Karel was zogezegd een echte kindervriend. Alom geliefd.

Karel was al jaren geleden gescheiden. Hij had wel een los-vast relatie met een vrouw in de buurt die in scheiding lag. Maar toen de vrouw in kwestie verhuisde bekoelde ook de verhouding. Dit tot groot verdriet van Karel. Toch bleven allerlei wilde verhalen de ronde doen over die relatie. Toen ik Karel na lange tijd weer eens belde vertelde hij dat hij drie dagen in voorarrest had gezeten op verdenking van seksueel misbruik van kinderen uit de buurt. Korte tijd later stond ik bij Karel op de stoep. Hevig ontdaan deed hij zijn verhaal.
Een buurvrouw verderop had hem aangesproken op zijn gedrag met haar kinderen. Karel was zelf daarna naar de politie geweest om te vragen wat hij daar mee aan moest. Omdat een tweede gesprek met buur tot niets zou leiden en de politie niks wilde ondernemen zonder aangifte werd hij onverricht ter zake terug naar huis gestuurd. Intussen keerde een groot deel van de buurt zich tegen Karel. En ook de kinderen mochten niet meer in zijn nabijheid vertoeven. Hij vond het verschrikkelijk. Een tijd later werd Karel dan toch aangehouden. Zijn computer werd meegenomen. Drie dagen werd hij ondervraagd. Daarna mocht hij weer naar huis. Karel had inmiddels de sportvereniging op de hoogte gesteld. En hoewel het bestuur geen echte bezwaren had dat hij de trainingen voortzette, besloot hij toch om te stoppen.

De relatie met de buurt is nu goed verziekt. En Karel tracht elke verdenking uit te sluiten door contact met kinderen te vermijden. En dat valt hem pas echt zwaar. Of Karel wordt aangeklaagd is nog steeds niet bekend. De procedure loopt al maanden.

Ik kies geen partij. Dat weet Karel. Wellicht had ik ook zo gereageerd als ouder. Wat ik heb opgetekend komt hoofdzakelijk van Karel. Voor mijzelf heeft deze kwestie twee kanten. Of ik word hevig teleurgesteld in wat ik dacht een prachtig medemens. Of de maatschappij is zo verrot dat we zelfs op dit soort aantijgingen terugvallen om een ander een hak te zetten. Aantijgingen met grote gevolgen. Voor de kinderen, het gezin, het werk, en de persoon in kwestie. Moeten we dan zo gaan oppassen met kinderen, omdat elke vorm van spontaniteit en warmte op voorhand verdacht is ? Of later als verdacht aangemerkt kan worden ? Relaties tussen volwassenen zijn er al genoeg verknald om die reden. Nu is de relatie volwassene – kind aan de beurt ?


10 reacties

Mup · 22 juli 2004 op 20:04

Een lastig parket waar je medemens zich in bevind, Kobus. Ik hoop met jou en hem mee dat het een rotstreek is, zacht uitgedrukt. En dan maar hopen dat de rotte appel in de buurtmand eruit geknikkerd wordt en Karel weer een leven kan gaan leiden,

Groet Mup.

Mosje · 22 juli 2004 op 20:55

Tja Kobus, een klotesituatie voor Karel, maar ook voor de buurt.
Schrijf hier nog maar eens een vervolg op als er meer bekend is.

Louise · 22 juli 2004 op 21:03

Wat een triest en heftig verhaal.
Laat je even weten hoe het afloopt?

Dees · 22 juli 2004 op 23:55

Vroeger kende ik ook een Karel. Helaas hoorde ik laatst dat rook vuur bleek te bevatten. Nooit iets van gemerkt. Ik weet het ook niet.

Wel een mooie column.

Deez.

gast · 23 juli 2004 op 00:12

Interessante column. Wat alleen jammer is, is dat je stelt geen kant te kiezen, maar na de zin “Of de maatschappij is zo verrot dat we zelfs op dit soort aantijgingen terugvallen om een ander een hak te zetten.” allerlei vragen stelt, waarin je mening toch verwerkt zit. Was beter geweest dit achterwege te laten.

Ma3anne · 23 juli 2004 op 06:55

In het onderwijs weet ik, dat er m.n. mannelijke collega’s zijn, die zich bewust zijn van hun kwetsbare positie en daarom een zekere afstand houden van de kinderen, waar ze liever dichterbij zouden staan.

Als vrouwelijke leerkracht heb je daar minder last van. Van vrouwen wordt meer geaccepteerd v.w.b. intimiteit met kinderen dan van mannen.

Misschien niet helemaal ten onrechte, ik weet het niet. Het is een flinterdun plaatje, dat gewenst of ongewenst contact tussen volwassene en kind scheidt.

Alleen Karel zelf weet of zijn bedoelingen al dan niet oprecht zijn. En heel moeilijk om oprechte bedoelingen duidelijk te maken, als de opinie zich tegen hem keert.

Heel teer en moeilijk onderwerp. Erg mooi beschreven.

pepe · 23 juli 2004 op 07:26

Moeilijk wie of wat je moet geloven in zo’n verhaal. Hoe onschuldig kan liefde soms lijken, als er kinderen in het sple zijn is het altijd gevaarlijk.
Goed geschreven kobus, het geeft ons weer stof te denken.

thcisok · 23 juli 2004 op 10:32

ik vind dit een heel goed column, er staat alleen onvoldoende in om een beeld te vormen.
leeftijden, een of meer beschuldigingen.
het is in iedergeval zo dat karel zijn leven in die situatie voorgoed verknald is. Als hij verhuisd wordt hij schuldig bevonden, en als hij blijft ondragelijk. ook al word het tegendeel bewezen, karel is door de buurt al veroordeeld.

Anneroos · 23 juli 2004 op 20:24

Hoop net als alle andere dat het inderdaad *loos* alarm is. Niet alleen voor Karel, maar ook voor de buurt kinderen!
Inderdaad, de lijn tussen wat wel en niet geoorloofd is in de omgang met kinderen, ligt vrij gecompliceerd. Iedereen weet dat sexuele handelingen niet juist zijn, dat is het gecompliceerde stukje ook niet. Maar een kind vrij onschuldig over zijn rug wrijven is al een moeilijker punt. Want wie mag dat wel en wie mag dat niet??
Denk dat we niet met z’n allen heel ingewikkeld moeten doen over bepaalde zaken, maar wel moeten overwegen voor ons zelf hoe er mee om te gaan.
Ben ook net als de andere benieuwd naar de afloop.

Kobus · 26 juli 2004 op 14:02

Bedankt voor de reacties. Hoor tegenwoordig wel vaker dat zelfs ouders terughoudender worden t.o.v. de kinderen. Samen in bad durven sommigen niet meer. Vrijwilligers bij sportverenigingen die zich om dezelfde reden steeds minder bezig willen houden met de jeugd.

Geef een reactie

Avatar plaatshouder