Er zijn klachten over de jeugd.
Want die heeft zowaar nog een vrijliggende stoeptegel ontdekt.
Voetpaden zijn niet zo gemakkelijk te vinden, omdat ze voor de helft verscholen liggen onder de voorkant van de dikke automobielen.
En andere tegels liggen vaak bezaaid met allerhande troep waar bovendien het onkruid welig tussen groeit.
De buurt zorgt zelf wel voor de (honden) mest.
Maar goed, de jeugd bezorgt overlast.
Ik ken iemand in de wijk, een echte milieufreak. Je herkent hem direct aan zijn wollen sokken en sandalen.
Koopt alles tweedehands, recycling noemt hij dat. Wil ook alleen maar een relatie met iemand die al getrouwd geweest is.
Stapelgek word ik ervan.
U kent waarschijnlijk wel een of meerdere radiopiraten. Die mensen die illegaal vooral Nederlandstalige muziek de ether ingooien.
Dit tot vermaak van een groot regionaal publiek
Ook regionale artiesten varen er wel bij.
Maar het blijft illegaal, en jaarlijks worden er talloze van die enthousiastelingen uit de lucht gehaald.
In de tijd dat ik nog jong en slank was, kenden we in Utrecht een soort scheldwoord, takke.
Dat was er al, ver voordat de ‘shit, onwijs, cool’ hun intrede deden.
Het betekende zoiets als ‘vervelend’. Een takkewijf was dus gewoon een vervelend vrouw-mens.
In ieder geval geen cool-vrouwspersoon.
Terwijl de regen ook het laatste droge plekje van mijn jas had gevonden, riep een knaap van een jaar of tien me vanaf zijn schuilplek op de begraafplaats iets tegemoet.’Ik versta je niet knul, ik kom wel even naar je toe’.‘Slecht weer meneer, ik ben op zoek naar het graf van mijn opa en oma, maar ik kan het niet vinden’. Ondertussen trok hij zenuwachtig aan een net opgestoken sigaretje.
