Absolutie

Een cameraploeg met aan het hoofd een struise brunette stapt uit het vliegtuig. De internationale pers is ruim vertegenwoordigd. De brunette kijkt stralend om zich heen en zwaait naar de camera. Naast haar staat een al even struise blonde dame met een enorme bos tulpen in haar handen. [i]Tulips from Amsterdam[/i], roept ze, terwijl ze de bloemen als een soort trofee boven haar hoofd heen en weer schudt. De fotograaf uit Frankrijk schiet een prachtig plaatje, juist op het moment dat een aantal blaadjes van de bos bloemen richting de grond dwarrelen.
De brunette geeft een kort interview aan de BBC verslaggever, maar kapt de lastige vragen af. [i]We have flowers to deliver[/i], glimt ze in de camera. Naar de Telegraafman maakt ze nog een opmerking over fouten die menselijk zijn en hoe het niet gaat om de fouten die je maakt, maar wel om hoe je de fouten corrigeert. [i]En dat gaan we nu doen![/i] De brunette kijkt een laatste maal kordaat en stralend in de camera. De bos bloemen en de blonde dame volgen haar op de voet. De camera registreert nog net hoe ze de limousine instappen en onder politiebegeleiding vertrekken.

Onderweg zijn er glimpen zichtbaar van het prachtige land. De schattige kinderen, van wie het speelgoed net een slagje groter is dan hun bovenlijf, zwaaien enthousiast naar de vermeende sterren. Een van de kinderen onderbreekt zijn werk en lacht breeduit naar de camera. Zijn melkgebit steekt wit af tegen zijn donkere huid.

Bij het gemeenschapscentrum wordt de groep met alle égards ontvangen. Heel even dreigt een vreemde situatie als gegil op de achtergrond klinkt, maar als de directeur glimlachend spreekt over zijn recalcitrante dochter in de puberleeftijd, wordt er begrijpend geknikt.

De ploeg moet best lang wachten. Maar uiteindelijk komt een klein mannetje aangelopen. Hij wankelt een beetje, loopt een tikkeltje mank. De brunette vraagt hem of hij nerveus is, maar hij lijkt haar vraag niet te begrijpen. Over zijn voorhoofd tot aan de brug van zijn neus loopt een uitgerekt paars litteken. Het lijkt redelijk vers.

De camera’s worden gestart, de blondine kijkt een laatste maal richting camera en trekt een pluk haar uit haar gezicht terwijl ze de keel schraapt.

[i]Mijnheer Congo? Mag ik u mijnheer Congo noemen?[/i]
De tolk kijkt haar aarzelend aan en begint voor de man te vertalen. De man kijkt verdwaasd om zich heen en geeft een soort knik.

[i]Mijn naam is Caroline en dit is Rita. Rita is van de Nederlandse regering, mijnheer Congo. Zij heeft een fout gemaakt door gegevens over u te verspreiden en dat gaat haar vré-se-lijk aan het hart. Ze wil haar excuses aanbieden Congo, ze heeft zo’n spijt. Toch Rita?[/i]

De man verandert niet van houding, noch van uitdrukking

Rita schraapt haar keel: [i]Namens het kabinet en het voltallige koningshuis, wil ik u graag deze bloemen aanbieden. Geachte heer Congo, we hebben een fout gemaakt, ík heb een fout gemaakt. En gelooft u mij, het spijt mij.[/i]

Caroline pinkt anderhalf traantje weg en de man pakt zijn bloemen en loopt weg, ondersteund door het machinegeweer van een bewaker. Even leeft het plaatje nog op, als Rita achter de mannen aanrent en de heer Congo van achteren op de nek springt. Ze probeert hem te knuffelen. Maar de man moet door. Met een zachte mechanische klik valt de deur achter hem in het slot. Rita en Caroline vallen elkaar in de armen. Het laatste beeld van de kijker is hoe de dames elkaar ondersteunen. Even later zwenkt de camera af naar kindsoldaatjes die zo kindsoldaat eigen op de achtergrond een groepje oude mensen terroriseren. Ze zwaaien nog even naar de camera, vlak voordat de aftiteling begint.