Ach en wee

We drinken koffie. Hij is een aardige man. Een oudere man. Ouder dan ik, altijd ouder. Ik spreek hem onregelmatig. Werk is vaak de aanleiding, privé het onderwerp. Al klagend houdt ie de moed er in. Het is vooral zijn vrouw. Zij mankeert van alles. Bijzondere klachten ook. Variërend van aanhoudende vage buikklachten tot een versleten rug, permanente oorsuizingen en problemen met de kaak. Het is vast de overgang verzuchtte hij enkele jaren terug. Dat duurt niet eeuwig zei hij daar dan achteraan. In de loop van de jaren volgden er meer geruststellende wijsheden: Het is vanzelf gekomen en zal ook wel weer vanzelf weggaan; komt tijd komt raad; gewoon maar doorgaan met ademhalen. Bijkomend nu zijn de psychische problemen. Van haar. Ze was al nooit zo’n dijenkletser maar momenteel komt er helemaal weinig uit. Ze slaapt veel. Ze ligt in ieder geval veel op bed. Ze is moe.
Alleen voor een bezoek aan de specialist en voor de kleinkinderen komt ze haar bed nog uit. Ik hum. Van de kleinkinderen kan ze genieten. Niet te lang en liefst niet tegelijk want het is erg vermoeiend. Ze zijn druk. Maar we houden de moed er in. Natuurlijk. Veertig jaar getrouwd waren ze afgelopen jaar. Van feesten zijn ze geen liefhebber. Gelukkig maar. Ze had het ook niet aangekund. De kinderen hadden nog wel ideeën, wilden iets organiseren, maar hebben daar in overleg uiteindelijk van af gezien. Hij heeft thuis iets van feestelijk gekookt. Voor haar en de kinderen. Het is zijn hobby. Zij ging voor het toetje naar bed. Ze redde het niet.
Vierenzestig wordt ie binnenkort. Volgend jaar gaat ie met pensioen. Hij kijkt er naar uit. Zijn boosheid over de uitgestelde pensioendatum is geluwd. Het is zoals het is. Ik knik. Samen oud worden daar droomden we van, zegt ie. Daar hadden we fantasieën over. Maar wat weet je als je jong bent. Ik haal mijn schouders op. Op enig moment ben je ouder, ouder dan je je vroeger kon voorstellen vervolgt ie. Dan is het zover en moet je het doen met wat je hebt. Dan moet je er samen uitkomen. Onwillekeurig trek ik mijn wenkbrauwen en mondhoeken op. Natuurlijk denk ik ook weleens dat het anders had kunnen lopen maar ach, dat soort gedachten zijn verspilde energie. Het heeft geen zin om te sikkeneuren. Je doet je best, meer kun je niet doen. Zonder verder iets te zeggen tilt ie beide handen van tafel, houdt zijn hoofd enigszins scheef en laat zijn handen vervolgens gecontroleerd weer op tafel vallen. Hij geeft zich over.
Er valt een stilte. Gedachten dwalen af. Ergens in de verte hoor ik de indianen joelen. Een cowboy komt achter de omgevallen huifkar vol met pijlen en speren vandaan. De handen omhoog. In de ene hand een vies wit shirt ten teken van de overgave, de andere hand leeg. Ik zie hem.
Hij zucht, glimlacht en neemt afscheid.
Ik probeer een slok koffie maar ook de koffie is koud.
Het valt allemaal niet mee vandaag.