Afganietstan.

Alweer klaroengeschal vanuit ’s Gravenhage. Het houdt niet op de laatste tijd. Het klinkt als de tonen van de ‘charge of the light brigade.’ Nu De Wijkersloot de Weerdenstein is vertrokken, mag het. We gaan ze eens even mores leren in Afghanistan. Bijna glunderend buitelen premier en minister over elkaar heen bij het verkondigen van het grote nieuws. De muis die brulde… Tweehonderdvijftig Nederlandse elitesoldaten, ons neusje van de zalm, ónze jongens, gaan de klus klaren die achtereenvolgens tweehonderdvijftigduizend Russische militairen en honderdduizend Amerikanen en Britten niet voor elkaar kregen.
De zaken even op een rijtje zettend, ontkom ik niet aan de volgende vaststelling. Vrijwel het gehele Nederlandse leger bevond zich enige tijd in Irak, hetgeen niet heeft geleid tot al te grote slachtofferaantallen. Ik meen dat er twee vaderlandse soldaten zijn gesneuveld op het veld van eer, dus al met al hebben we de schade beperkt weten te houden. Gelukkig maar. Je wenst het niemand toe dat hij of zij door geweld ver van huis en omwille van een oorlog die onder valse voorwendselen werd begonnen, om het leven komt. Je wenst trouwens, als het goed is, vrijwel niemand toe dat hij om het leven komt. Maar al helemaal niet voor de eerzucht van politici.
Enfin, Holland gaat naar huis. Ongeveer tezelfdertijd heeft George W. voor het oog van de camera’s een genoeglijk onderonsje met Jan P. die hij nog kent van de schutterige vertoning destijds in het Witte Huis. Vervolgens komt even daarna de mededeling dat wij onze volledige groep commando’s, onze elitetroepen, naar Afghanistan zenden. Op oorlogsmissie, geeft minister van Defensie Kamp onomwonden toe. Het begrip ‘Defensie’ is enigszins aan verandering onderhevig.
Wat de Russen destijds betreft, die hebben zich uiteindelijk zelfs voor de Taliban uit het land moeten terugtrekken. Osama en zijn mannen zijn heersers over grotten, gangen en heuvelen en onze almachtige geallieerden weten niet waar ze het, of hem, zoeken moeten. Wij kennelijk wel.

Daar sturen onze politici dus vervolgens onze paar soldaten naartoe. Niets ten nadele van hun grote capaciteiten, maar dit doekje voor het bloeden van Jan P. aan George W. is een strategische lacher van de eerste orde. Alleen Sylvester Stallone kan dat wat van onze commando’s wordt gevraagd, maar ook hij houdt zich angstwekkend stil.
Wat het vertrek van onze commando’s echter nog zorgelijker maakt, is de reden die ervoor gegeven werd. ‘De mannen hunkeren naar actie!’ verklaarde de minister ongegeneerd. Dat zal allemaal wel, maar deze mannen zijn als de brandweer. Tot er een echte brand is, horen ze in de kazerne te blijven en te oefenen. In Amsterdam of Den Haag of Schin op Geul. Maar we sturen de brandweer niet met één blusvoertuigje naar een smeulende bosbrand van honderd vierkante kilometer in de Dordogne om eigen stad of dorp onbeschermd achter te laten.
Want de terreurbestrijding hier blijkt, gezien de gebeurtenissen in Den Haag en Utrecht, niet buiten ingrijpen door ons keurkorps te kunnen. Maar dat zit straks helaas voltallig in de bergen van Tora Bora naar kogels te hunkeren voor de Amerikanen. De heroïsche daadkracht van het ministerie van Offensie laat ons land vrijwel onverdedigd achter. Dat nieuws zal de opvolgers van Jason W., Mohammed B. en hoe ze ook mogen heten, bijzonder verheugen.
Terwijl Osama ondertussen waarschijnlijk al een paar jaar in het asielzoekerscentrum van Herejezusveen in afwachting van zijn aanvraag werkt als schoonmaker. Hou ‘onze jongens’ hier!