Afscheid

Beroerd word ik van afscheid nemen, doe verdomme mijn hele leven al niet anders dan afscheid nemen. Afscheid van mijn kinderjaren, door ongesteld te worden. Afscheid van het thuis wonen, door op kamers te gaan. Afscheid van het vrijgezellen leven, door te gaan samenwonen. Afscheid… afscheid en nog eens afscheid. Schijt ziek word ik ervan… Vraag mezelf weleens af, waarom ik ooit weer aan iets zal beginnen, daar het ‘afscheid nemen van’, al opgesloten zit in het beginnen aan. Ik heb wat geverfd en behangen, verhuisd en heringericht en ook weer ‘afscheid van’ moeten nemen. Dat is dan afscheid nemen van materiele zaken, nog beroerder wordt het als je afscheid moet nemen van ‘zielen’. En ook dat is me niet bespaard gebleven.

Ik leerde hem kennen, tijdens het varen, we kaarten veel, praten veel, lachten veel en dronken veel. Onbezorgde ‘twentiers’ waren wij, de wereld letterlijk aan onze voeten. Haven in en haven uit. Hij was verliefd op een meisje, vertelde daar vaak over tijdens het kaartspel. Zij wachtte op hem. Ze schreven elkaar, beminden elkaar. En hadden net als jij en ik, duizenden plannen voor de toekomst. Je kent dat wel, de ‘jeugd heeft de toekomst’, zij ook….

Hij leefde alsof de ‘duvel’ hem op de hielen zat, intens, onvoorwaardelijk, sweet twenty two. En tijdens het kaarten vloog zijn gevleugelde uitspraak bij verlies over de tafel: ‘God zal je krakepitten’. Op een dag ontlokte het mij de uitspraak: ‘Hou daarmee op, want stel je voor dat je verhoord wordt’. Enkele dagen later vroeg hij mij of ik zijn haar wilde knippen, dat heb ik gedaan. Hij vertelde over zijn trouwplannen, hoe hij haar zou vragen en wat ik daarvan vond. Hij was kwetsbaar onder mijn handen, klein en o zo verlieft. Hij raakte mij door in het vertrouwelijke gesprek, zijn gevoels wereld te geven. Ik werd enkele weken later afgelost en ging van boord. Hij ging verder, moest nog een aantal maanden. We namen afscheid, hij zou een trouwkaart sturen met uitnodiging, zo gingen we uitelkaar.

Drie weken later, lag er een uitnodiging op de mat van hem, voor hem. Een rouwkaart. Met een persoonlijke brief van zijn vriendin. Hij was tijdens een uitstapje op een vorkheftruck gestapt op een haven terrein ergens in Amerika. Een verkeerde manoeuvre gemaakt, vorkheftruck gekanteld, hij eronder. ‘God zal je krakepitten’, zijn gevleugelde uitspraak, hij was verhoord.

De trouwkaart was een rouwkaart geworden. En afscheid nemen, ik heb er een ‘broertje dood aan’….