Beroerd word ik van afscheid nemen, doe verdomme mijn hele leven al niet anders dan afscheid nemen. Afscheid van mijn kinderjaren, door ongesteld te worden. Afscheid van het thuis wonen, door op kamers te gaan. Afscheid van het vrijgezellen leven, door te gaan samenwonen. Afscheid… afscheid en nog eens afscheid. Schijt ziek word ik ervan… Vraag mezelf weleens af, waarom ik ooit weer aan iets zal beginnen, daar het ‘afscheid nemen van’, al opgesloten zit in het beginnen aan. Ik heb wat geverfd en behangen, verhuisd en heringericht en ook weer ‘afscheid van’ moeten nemen. Dat is dan afscheid nemen van materiele zaken, nog beroerder wordt het als je afscheid moet nemen van ‘zielen’. En ook dat is me niet bespaard gebleven.

Ik leerde hem kennen, tijdens het varen, we kaarten veel, praten veel, lachten veel en dronken veel. Onbezorgde ‘twentiers’ waren wij, de wereld letterlijk aan onze voeten. Haven in en haven uit. Hij was verliefd op een meisje, vertelde daar vaak over tijdens het kaartspel. Zij wachtte op hem. Ze schreven elkaar, beminden elkaar. En hadden net als jij en ik, duizenden plannen voor de toekomst. Je kent dat wel, de ‘jeugd heeft de toekomst’, zij ook….

Hij leefde alsof de ‘duvel’ hem op de hielen zat, intens, onvoorwaardelijk, sweet twenty two. En tijdens het kaarten vloog zijn gevleugelde uitspraak bij verlies over de tafel: ‘God zal je krakepitten’. Op een dag ontlokte het mij de uitspraak: ‘Hou daarmee op, want stel je voor dat je verhoord wordt’. Enkele dagen later vroeg hij mij of ik zijn haar wilde knippen, dat heb ik gedaan. Hij vertelde over zijn trouwplannen, hoe hij haar zou vragen en wat ik daarvan vond. Hij was kwetsbaar onder mijn handen, klein en o zo verlieft. Hij raakte mij door in het vertrouwelijke gesprek, zijn gevoels wereld te geven. Ik werd enkele weken later afgelost en ging van boord. Hij ging verder, moest nog een aantal maanden. We namen afscheid, hij zou een trouwkaart sturen met uitnodiging, zo gingen we uitelkaar.

Drie weken later, lag er een uitnodiging op de mat van hem, voor hem. Een rouwkaart. Met een persoonlijke brief van zijn vriendin. Hij was tijdens een uitstapje op een vorkheftruck gestapt op een haven terrein ergens in Amerika. Een verkeerde manoeuvre gemaakt, vorkheftruck gekanteld, hij eronder. ‘God zal je krakepitten’, zijn gevleugelde uitspraak, hij was verhoord.

De trouwkaart was een rouwkaart geworden. En afscheid nemen, ik heb er een ‘broertje dood aan’….

Categorieën: Diversen

17 reacties

champagne · 29 juli 2005 op 08:54

Mooi verwoord.

Inderdaad, afscheid nemen valt niet mee… Ik heb de afgelopen 2 maanden 4 keer een sterfgeval in mijn omgeving gehad, het is nu meer dan genoeg geweest wat mij betreft!!

bert · 29 juli 2005 op 09:36

Ja, bij een sterfgeval in je directe omgeving moet je wel terugkijken op het leven van en met die persoon en ook denk je vaak terug aan andere trieste gebeurtenissen in je leven.
Daarna moet je altijd weer proberen de draad op te pakken, positief naar de toekomst te kijken, nieuwe mensen te ontmoeten en nieuwe uitdagingen aan te gaan.

Samen maakt het het leven interessant en waard om te leven. Evenwicht hierin bestaat echter niet.

Goeie column. 🙂

Li · 29 juli 2005 op 09:47

Het is een schrale troost; maar als je afscheid hebt genomen dan krijg je er weer een herinnering voor terug.;-)

Li

pepe · 29 juli 2005 op 09:51

Mooi geschreven.

Hoewel ik zelf niet het gevoel heb dat de dood alleen maar triest is, het kan ook heel mooi zijn.

Sterkte ermee

WritersBlocq · 29 juli 2005 op 11:02

[quote]Drie weken later, lag er een uitnodiging op de mat van hem, voor hem. [/quote] Kippenvel… en kijk nog maar goed naar de woorden van Li. Die kwamen bij mij binnen en geven rust, vrede. Ik hoop dat dat bij jou ook het geval is. Sterkte Geertje.

klungel · 29 juli 2005 op 11:21

De kaart had afscheid genomen van de ’t’.
Iemand zong ooit (nog niet zo lang geleden en ik weet niet meer wie :-?) ‘afscheid nemen bestaat niet’. Ik heb het nog niet zo kunnen vinden.

Mooi geschreven Geertje 🙂 en sterkte als dit een echte beleving is geweest.

Geertje · 29 juli 2005 op 12:10

Dank jullie wel voor de steun betuigingen. Het is een waar gebeurt verhaal, danwel ruim twintig jaar geleden gebeurt. Heeft mij zuinig doen zijn met het hardop uitspreken van ‘wensen’ en/of ‘verwensingen’. Aan de andere kant, wellicht door die combinatie ben ik ‘hem’ nooit vergeten. Hij heeft uiteindelijk een plekje gekregen…

emaessen · 29 juli 2005 op 14:27

Mooi geschreven. Het ouder worden en afscheid nemen van de rimpeloze tijd zonder grijze haren, klinkt er ook heel duidelijk in door.

Afscheid nemen is een beetje doodgaan, zoals de Fransen het zeggen. Dit voelde ik het ergste toen ik voor het laatst naar de middelbare school ging. Inderdaad, de meesten heb ik niet meer terug gezien.

Groet Eric

Troy · 29 juli 2005 op 17:39

Ik had deze al in de previeuw gelezen en ik begin je stijl zelfs al een beetje te herkennen. Een tragisch verhaal en erg mooi verwoord.

Grt Troy

KawaSutra · 29 juli 2005 op 21:05

Ik kreeg ‘koude rillingen’ toen ik jouw verhaal las. Aangrijpend en confronterend. Ongelooflijk eigenlijk dat dingen gebeuren zoals ze gebeuren. Een soort voorbestemming; het lot?
Knap geschreven, Geertje.

Mosje · 29 juli 2005 op 21:15

Inderdaad, als je ergens aan begint, volgt vaak afscheid nemen. Ik probeer het vaak andersom te doen. Na afscheid nemen, ergens aan beginnen.
Op de een of andere manier lijkt de cirkel dan rond te worden.

melady · 29 juli 2005 op 23:12

[quote]‘God zal je krakepitten’[/quote]

Dat zou een mooie titel voor je column zijn geweest.

Ik vond het een mooie column, ondanks de vele komma’s, punten en aanhalingstekens, las het ontroerend weg.

Louise · 30 juli 2005 op 08:11

Ik kreeg een beetje een titanic-gevoel. Mooi sfeertje neergezet!

Geertje · 30 juli 2005 op 08:13

Fijn de reacties op mijn stukje, maakt me ook wel een beetje verlegen. Geeft me ook de moed om verder te gaan. En Melady je hebt gelijk voorwat de titel betreft, zou pakkender zijn geweest.

Dank voor de tips en aanwijzingen.

Dees · 30 juli 2005 op 23:50

Een oprechte column. En dat maakt em heel mooi!

Grt,

Dees

sally · 31 juli 2005 op 00:35

Allemachtig, wat een ontroerend verhaal van jou Geertje…
Echt uit het leven gegrepen!

Liefs
Sally

Shitonya · 1 augustus 2005 op 11:15

Mooi beschreven

Geef een reactie

Avatar plaatshouder