Toen ik een pupje was, entertainde ik jou met mijn bokkensprongen en maakte je aan het lachen. Je noemde me ‘je kind’ en ondanks sommige kapot gekauwde schoenen en een aantal kapot gemaakte dekens werd ik je beste vriend. Als ik ‘stout’ was hief jij je vinger op en vroeg me “Hoe kon je?”, maar dan kreeg je medelijden met me en rolde je me om en gaf me buikkriebels.
Je omfloerste blik met halve oog opslag en halve glimlach bewonder ik zeer en dan nog wel als vrouw. Het gevoel achter beide ken ik ook. Ik ben je de laatste tijd maar eens gaan volgen, vanwege die blik. Toen Mark de lijsttrekker werd en hij jou later in Nova als tweede bestempelde, lijstduwer dus en jou reactie daarop, begon ik voor het eerst bewondering voor je te krijgen. Tot dan vond ik je een kreng en een takkenwijf.
De moord op Louis Sévèke wordt overstemd door de moord op de mus. En dat komt goed uit. De ‘luis in de pels’ van politie en justitie, moest het zwijgen worden opgelegd. Een eerder lot viel Pim Fortuyn en Theo van Gogh ten deel. Op het oog onder andere omstandigheden, met andere motieven, maar is dat zo?
Nacht en stil in huis. De wereld slaapt alleen ik niet. Flashbacks en ik krijg ze niet weg. Stil verdriet. Angst en eenzaamheid. Ik vraag me duizend maal af naar het waarom. Bedenk me ook dat als ik morgen dood ben, niemand mij heeft lief gehad. De echo pakt mijn ziel. De stilte mijn geest. Mijn lijf buigt en is geknakt.
Het is wonderlijk om te ervaren, dat als ik schrijf dat ik niet lief ben. Ik berichten krijg van mannen die een lieve vrouw zoeken. En als ik schrijf dat ik rook, ik berichten krijg van mannen die een vrouw willen die niet rookt. Schrijf ik, dat ik op hakken 178 ben, veel en graag op hakken loop, mannen reageren die veel kleiner zijn dan die 178.
