Nacht en stil in huis. De wereld slaapt alleen ik niet. Flashbacks en ik krijg ze niet weg. Stil verdriet. Angst en eenzaamheid. Ik vraag me duizend maal af naar het waarom. Bedenk me ook dat als ik morgen dood ben, niemand mij heeft lief gehad. De echo pakt mijn ziel. De stilte mijn geest. Mijn lijf buigt en is geknakt. Zo met volle overgave geleefd, zo gelooft in. Zo gegaan voor. En nu, stilte. Alleen, moederziel alleen. Al mijn zorgen, al mijn liefde het was allemaal voor niets. Het uren praten, luisteren, begrijpen, allemaal voor niets. Het koesteren en verwarmen, het intense geven, allemaal voor niets. Het geven van een warm thuis gevoel, het was niet nodig geweest. Praten over jou gevoel en jou jeugd, het waren verloren uren. Mijn lijf en geest laten meegaan op jou golven, niet nodig geweest. Je mijn vertrouwen geven, je de rust en veiligheid geven, niet nodig geweest. Je kinderen in mijn buik laten voelen als ze schopten, niet nodig geweest. Je vertellen dat ik van je hou onvoorwaardelijk, niet nodig geweest. De navelstreng door jou laten doorknippen, waarom?
Nu weet ik na twintig jaar samen, dat vanaf dag een jij hebt gelogen. Je kon met mij voor de dag komen en dat telde. Je voelde dat ik trouw zou zijn, uit zo’n nest kwam ik immers vandaan. Mooier kon niet, die combinatie in je schoot geworpen. De rekening is dan ook voor mij. Vannacht in een van die vreselijke uren van diepe eenzaamheid. Het gevoel van gemis van echte warmte, ziels verwantschap. De kansen die er kwamen maar niets mee heb gedaan, ik had je lief. De liefde die ik kan geven, het gevoel van warmte en veiligheid geef ik door aan onze kinderen.
Mijn vrouw zijn heb ik tot op de dag van vandaag nog nooit kunnen voelen. En toch denk ik, heel stom natuurlijk, dat op een dag zomaar, heel onverwachts. Er iemand is, die niet begint over wat ik aan heb of over hoe ik eruit zie. Maar wil weten waar ik mee bezig ben. Die mijn lijf streelt en van me houd, ook als ik zo onzeker ben en zo verdrietig. Een heel klein plekje om af en toe te schuilen.
15 reacties
pepe · 16 oktober 2005 op 11:51
Zucht… Jeetje Geertje, dit past niet bij het vrolijke zonnetje van vandaag.
[quote]Bedenk me ook dat als ik morgen dood ben, niemand mij heeft lief gehad. [/quote]
Ik denk dat als jij morgen dood gaat er toch veel mensen zijn die jou nog steeds liefhebben.
Een CX-knuf van mij.
melady · 16 oktober 2005 op 12:54
Poeh..zelfs de kleine foutjes las ik volledig over het hoofd. Greep me naar mijn strot.
Prachtig!
wendy77 · 16 oktober 2005 op 14:40
Droevig, maar mooi
sally · 16 oktober 2005 op 15:34
🙁
Erg verdrietig Geertje!
liefs
Sally
bert · 16 oktober 2005 op 16:15
Als dit niet diep uit je hart komt, dan weet ik het niet meer. Volgens mij bestaan er echt ook wel goeie mannen. Je moet het alleen wel een beetje treffen!!!
momentje · 16 oktober 2005 op 17:46
Prachtig verwoord hoe liefdesverdriet door je ziel kan snijden. Het maakt niets uit dat ik dit nu zeg, maar echt er komt een dag en dan ben je je eigen vrouw!
klungel · 17 oktober 2005 op 09:03
[i]pakt een beiteltje en hamertje en grift even ‘Geertje’ op een speciaal plekje. Slaat even een armpje om haar heen en wijst naar het gegrifte.[/i]
Opdat je maar mag weten dat er een plekje is waar je mag komen met je innerlijk.
Erg mooi geschreven.
Dees · 17 oktober 2005 op 09:12
[quote]het was allemaal voor niets[/quote]
Ik geloof je niet… Ik hoop jij op een dag dit ook niet meer
Maar je verhaal is aangrijpend genoeg voor een fikse brok in de keel. Mooi en best dapper ook…
WritersBlocq · 17 oktober 2005 op 11:10
[quote]De liefde die ik kan geven, het gevoel van warmte en veiligheid geef ik door aan onze kinderen. [/quote]Dus… was het toch niet voor niks, allemaal?!
Storende taal- en slordigheidsfouten hebben mij het leesgenoegen ontnomen. Wel wens ik je veel geluk in de rest van je leven, en die start nu.
KingArthur · 17 oktober 2005 op 11:46
Ik kan mij de momenten dat deze gedachten je bekruipen levendig voor de geest halen. Juist op die momenten is een soulmate erg belangrijk. Niets is voor niets. De reden is soms alleen zo verrekte lastig te zien. Kop op!
Troy · 17 oktober 2005 op 11:47
Een intens verdrietige momentopname van een gevoel. Mooi!
Chantal · 17 oktober 2005 op 19:45
Prachtig mooi geschreven. Droevig, maar echt. Sterkte
KawaSutra · 17 oktober 2005 op 23:02
Recht uit het hart en daarom heel dichtbij. Gebruik het rouwproces om te verwerken zodat je later ook de leuke momenten weer zult herinneren.
Juist bij dit soort onderwerpen is het goed om je schrijfsels steeds opnieuw te lezen en dat te blijven doen. Dat is het beste medicijn. Bovendien kun je vervolgens langzaamaan de emoties vervangen door een wat kritische taalkundige blik, gevolgd door trots omdat je een geweldig knappe column hebt neergezet. 🙂
Ma3anne · 18 oktober 2005 op 10:29
Diepe eenzaamheid, heel indringend verwoord. Ben er stil van…
Mup · 18 oktober 2005 op 14:35
Dapper, laat die dapperheid je sterkste kant worden/blijven!
Groet Mup.