Lieve Rita

Je omfloerste blik met halve oog opslag en halve glimlach bewonder ik zeer en dan nog wel als vrouw. Het gevoel achter beide ken ik ook. Ik ben je de laatste tijd maar eens gaan volgen, vanwege die blik. Toen Mark de lijsttrekker werd en hij jou later in Nova als tweede bestempelde, lijstduwer dus en jou reactie daarop, begon ik voor het eerst bewondering voor je te krijgen. Tot dan vond ik je een kreng en een takkenwijf. Hoe je dat meisje het land uitstuurde, ze had verdomme mijn dochter wel kunnen zijn, bij wijze van spreken. Hoe je recht door zee ging en niet links of rechts af, met oogkleppen dus, doch dat vrij vertaalt.

Natuurlijk begrijp ik de boeien van je vak, maar hemel had dan de tijd genomen. Net als voor Ayaan. Zij heeft nou net wat je toch ook moet hebben, beetje raffinement, beetje vrouwelijk, beetje lef, beetje van dit beetje van dat en ondertussen laveren en je eigen koers voor ogen houden. Ik zou soms willen zeggen ‘denk groot’, doch na je bij Nova gezien te hebben, begin ik te twijfelen aan de ‘ijzeren dame’. Volgens mij…maar ja dat is zo’n onderbuik gevoel en kun je verder niet zoveel mee.

Ik zag je lopen op het strand je trok je hakken uit en wapperde wat. Praatte wat en lachte wat. Wat mij het meest intrigeerde was het onbewogen gezicht bij de speech van Mark, je gedachten die ik verder zag gaan dan het moment. De kom maar op houding en dan toch weer je op persoonlijke naam aanspreekbaar zijn. Rita, het heeft wel wat…