Bedeesd zit Kees aan het ontbijt. Hij heeft geen enkele trek. Niet in eten en niet in gesprek. Zijn gedachten vullen maag en hoofd, met het aanstaande afscheid, met zeurderige pijn en twijfel. Om tien uur is het zover. De groepsruimte voelt zwaarder aan dan normaal. De stoelen leger. Iedereen neemt plaats in de kring.
Hans neemt het woord en vraagt wie er af wil trappen. Kees raapt al zijn moed bij elkaar en neemt een dapper besluit. Hij heeft het er al vaker over gehad maar nog nooit aangedurfd. Hij heeft zijn groepsgenoten met hun problemen zien worstelen en nu na twee maanden is het aan hem.
Scherp stelt Kees de situatie voor. Nu zestien jaar geleden. De stoelen gaan aan de kant. Uitgezonderd twee. Zij vormen de bank. De bank waarop zijn zieke moeder ligt. Achter de bank ziet Kees de gestreepte gordijnen hangen. Gordijnen die altijd dicht zijn. Ook hartje zomer. Ze houden de hitte buiten en het drama binnen. Behalve vandaag.
Met lichte aarzeling trekt Kees de gordijnen open. Het warme zonlicht vervult de ruimte en schijnt op het gezicht van mams. Ze opent de ogen en kijkt Kees lieflijk aan. “Dag lieve jongen, kom je eindelijk afscheid nemen? Na zestien lange jaren? Weet dat ik van je gehouden heb, ook al liet ik dat niet merken. Door mijn ziekte, door mijn stoornis. Sorry dat ik zo vroeg heen moest gaan. Hier een dikke knuffel!”
“Dag lieve mams, ik ben zo verdrietig, heb je nooit kunnen vertellen dat ik van je hou … Maar … ineens … zo maar … was je weg … Ik heb je niet zien gaan. Heb geen afscheid kunnen nemen. Mijn tranen heb ik aan de Maas gegeven. Aan moeder Maas. Ik geef ze nu aan jou. Opnieuw en met een glimlach. Dag lieve mams. Love you!”
23 reacties
evil-ine · 24 november 2014 op 13:55
Ik weet niet of het autobiografisch is, maar in ieder geval pak je me met de setting en beschreven emotie. De laatste zinnen zijn erg sentimenteel, ergens voorspelbaar dat persoonlijk is. Een rauw afscheid verdient in mijn ogen wat rauwere bewoordingen, maar he, dat is ook weer een persoonlijk standpunt! :rose:
En nog iets, de titel vind ik prachtig.
Mien · 25 november 2014 op 09:00
Bedankt voor je reactie. Ieder schrijven van een schrijver is in meer of mindere mate autobiografisch. Zelfs in fictie. Het afscheid dat ik beschrijf is geen rauw afscheid. Het verbaast me wel dat het zo overkomt op jou.
evil-ine · 25 november 2014 op 12:16
Dat leek me zo, omdat je beschrijft dat je geen afscheid hebt kunnen nemen en niet meer hebt kunnen zeggen dat je van haar houdt. Dat voelt rauw als ik me inleef.
Mien · 25 november 2014 op 14:48
Iets wat rauw binnenkomt hoeft niet automatisch rauw beantwoord te worden. Integendeel.
Nachtzuster · 24 november 2014 op 18:29
:yes: :yes: Heel mooi gedaan, Mien. Ik voelde het verdriet en de angst van Keesje!
Mien · 25 november 2014 op 09:01
Dankjewel. Dan is de column goed over gekomen.
Mien · 25 november 2014 op 09:20
Overgekomen moet het natuurlijk zijn. Raar woord als je het zo sec leest. Overgekomen. Overkomen … Stemt wederom tot nadenken. In al zijn betekenissen.
pally · 24 november 2014 op 19:59
Mooi gedaan, Mien
Behalve de laatste alinea, die vind ik te vet. Volgens mij kun je hem gewoon weg laten. Zou ik sterker vinden.
Nog een klein woordpuntje:’ lieflijk’ kijken klinkt mij vreemd in de oren. Misschien gewoon ‘lief’?
Mien · 25 november 2014 op 09:04
De laatste alinea is de sleutelalinea. Kan daardoor niet weg.
Tja, lieflijk, lief … Het is een woordkeuze. Ik vind hem zo het beste passen.
Bedankt voor je reactie en bedankt voor het compliment.
Yfs · 24 november 2014 op 22:15
Inderdaad heel mooi gedaan!
Die knuffel had me behoorlijk te pakken.
Zo lees ik ze graag van jou Mien! :rose:
Mien · 25 november 2014 op 09:06
Graag gedaan. Bedankt voor je reactie en de roos.
Spencer · 25 november 2014 op 19:06
Enkel vrouwelijke reacties. Misschien te klef voor de mannen?
Mien · 25 november 2014 op 23:01
Of te dichtbij … ? 😉
Spencer · 26 november 2014 op 15:26
Of te klef.
Mien · 26 november 2014 op 17:53
En ik zeg het geen twee keer … 😉
Spencer · 26 november 2014 op 19:39
Nee, daar zou het niet minder klef van worden.
Mien · 26 november 2014 op 21:36
Het houd je wel bezig. Ben benieuwd welke diepere filosofie daar achter schuil gaat.
Spencer · 28 november 2014 op 11:30
Geen.
Mien · 28 november 2014 op 11:34
Dat vermoeden had ik al.
Spencer · 28 november 2014 op 13:33
Dat je altijd het laatste woord moet hebben, schuilt daar een diepere filosofie achter?
Mien · 28 november 2014 op 18:06
Heb je het nu eindelijk door … 😉
Mien · 27 november 2014 op 08:19
Het commentaar van opdrachtgever en schrijfcoach Hella Kuipers, waarvoor dank:
Mooie titel en een stukje met potentie. Maar dan moet er nog heel wat gebeuren. De inleiding kan weg. Begin altijd zo laat mogelijk in het verhaal. De namen Hans en Kees: te nietszeggend. Een ‘dapper besluit’ – oeh. Dat zegt de vaderlijke verteller over een kleine jongen. Durf eens véél dieper te gaan? Het gegeven van zo’n [i]re-enactment[/i] groepssessie kan zo krachtig zijn, maar je maakt er een doktersromannetje van. Dag lieve mams. Ze kijkt hem ‘lieflijk’ aan. En daar was hij altijd zo bang voor geweest?
Mien · 27 november 2014 op 08:42
Eens met het weglaten van de eerste alinea. Waarom moeten namen iets zeggen? Kees is een bestaand personage dat ik al eerder heb gebruikt in mijn columns. En ja Hans, dat had misschien anders gekund. Maar dan blijft de vraag, waarom?
Een kleine jongen? Waaruit maak je dat op?
Een re-enactment, zoals jij dat noemt kan zowel krachtig als lief zijn. Sterker nog, liefde en kracht zijn eigenlijk complementair. Ze passen prima bij elkaar.
Ik zie niet in waarom iemand die bang is voor een afscheid tijdens het afscheid geen liefde kan ervaren? Angst kan beklemmend werken maar zodra je de angst overwint kan het ook bevrijdend werken, waardoor lieve gevoelens binnen kunnen stromen.