Afscheid van een zusje!

Het afscheid van mijn zusje begon jaren geleden met een herseninfarct op 35 jarige leeftijd. Zo, op een vroege zondagmorgen viel ze van de trap en werd na 4 weken wakker in het ziekenhuis. Weg spraak, weg haar geschreven woorden op papier en kaartjes naar haar familie. Halfzijdig verlamd en naar het revalidatie oord in de bossen van A. Op 200 meter van het ouderlijke huis de boerderij op D., waar ze ook geboren is.

Naarmate de dagen en maanden zich vorderde leerde mijn zusje enkel woordjes zeggen en ik maakte grapjes met haar waar ze hard om kon lachen. Blijven oefenen H. “Explosief” en H. herhaalde “Exlosief” . Ze verplaatste zich in een rolstoel,, haar verlamde voet op de plank en de andere plank omhoog want daar kon ze met haar rechtervoet zelf de rolstoel in beweging brengen.

Mijn schoonvader keek naar buiten en dag zag een omgevallen rolstoel op het pad en liep er naar toe”Wat doe jij hier H.” .. Huus naar huus”

De scoootmobiel die haar van R. aan de overkant van de IJssel naar D. naar waar haar zus en ik wonen, dat kwam pas veel later door de verplichte aanvraag procedure.
Op de oprit op zonnige dagen stond haar scootmobiel en in de tuin, na een kus en een lach, dronken we allen een glas witte wijn.

Thuis, had ze met haar echtgenoot een jaar voor haar herseninfart, hun enige kind, hun dochter bijna verloren door een darminfectie. M. bleef 3 maanden in kunstmatig gehouden coma en toen ze ontwaakte werd haar ook nog eens verteld dat haar oma, mijn schoonmoeder was overleden op 4 april van dat jaar.

Mijn zusje was een opgewekte vrouw, die van grapjes hield en gewoon de dagelijkse dingen wilde doen en als dat uit handen werd genomen direct riep”sodemieter op”

Ze reed met de scoormobiel van R naar D. en soms was de accu leeg en belde ze met haar, grote toetsen mobiele telefoon, naar huis ‘B. komen, leeg accu”. En B. kwam en duwde de zware scootmobiel de veerweg op. Ze kon daar haar glimlach kwijt.

Het noodlot sloeg weer toe. H. kon niet meer slikken en er werd slokdarmkanker ontdekt, de vele vele chemokuren leken aan te slaan en er kwam een periode van rust en de vrolijkheid kwam weer een beetje terug.

Wij wisten dat het een terminale vorm was nadat een tweede, hoog in de slokdarm gelegen, gezwel niet meer te behandelen was. Zelf zei H. en daarbij met een handbeweging – als een mes langs haar hals- duidelijk te maken dat ze niet wil lijden. “einde, einde maken, geen pijn”

Maar, H. had een droom! Naar Oostenrijk naar de bergen gaan, waar ze nog nooit is geweest.
En ze ging…. in een ambulance met 2 verpleegkundigen en dat 4 dagen lang. Stichting Ambulance Wens regelde alles en haar zus, mijn echtgenote ging mee. De vrijwillige verpleegkundigen mochten niet bij het douchen aanwezig zijn, maar het ging moeilijk en toe riep ze “Schijt, wassen pleger”  Het werd een schitterende reis. Met de berglift naar boven, (witte) wijn drinken in het zonnetje en met een rood verbrande neus naar het dal waar ze ineens erachter kwam dat ze haar stok boven op het terras bij het laatste station had laten liggen. Oei, oei wat zou B., haar echtgenoot daar nu van zeggen. “Niet zeggen, hoor”
Een telefoontje naar boven en daar kwam de stok in een cabine naar beneden.

Ruim 1 jaar heeft ze van de fotoos en de verhalen kunnen genieten.  Haar laatste avond werd gevierd met rode wijn, ik moest friet gaan halen en aan de bier. “kom op genieten”  3 dagen later sliep ze voor altijd in.

Mijn zusje is gecremeerd en verstrooid op een zonnige plek op Heiderust. te R., daar waar haar man en M. hun dochter samen zitten en over H. met liefde de verhalen en belevenissen met elkaar aan elkaar vertellen.  Haar zus en ik koesteren de mooie herinneringen en delen momenten van verdriet, nog steeds!

Mijn zusje werd maar  53 jaar.