Airmail

Er zijn van die tobberige dagen waarop problemen acute oplossingen vereisen, je wordt met opdrachten op pad gestuurd, met een hoog onoplosbaarheidsgehalte en een nog onmogelijkere deadline.  Postvakjes en mailboxen hunkeren naar driedubbel gemailde uitwerkingen en overzichten voor alle undisclosed recepients, terwijl leerlingen uit onverwachte hoeken gillen: “juf, heeft u de boekverslagen al nagekeken?” 

Ik hijgde als een oude hond en ik trok sorry-roepend een sprintje naar de derde verdieping, ik moest het bevestigende antwoord voorlopig toch echt schuldig blijven. De  roep om correctie negeerde ik strategisch en systematisch. “Nu even niet zeuren, jongens en meisjes, volgende week krijgen jullie de cijfers”. Ultrasnel wilde ik mijn schoole-mail checken, voordat ik deze dag opende. Dat word ik immers geacht te doen op onze Christelijke Zeeuwse school.

“Mevrouw, kunt u mij al vertellen wanneer ik mijn schoolexamen kan inhalen?” “Juf, wanneer organiseren we eindelijk weer eens een klassenavond?” “Dringende Vraag van Teamleider, wil je even binnenlopen na je laatste les?” “Mevrouw, mag ik naar de wc?” “Mevrouw, mijn kat is gisteravond overleden”. “Overreden?” “Mevrouw, ik heb mijn huiswerk niet kunnen maken”. “Mevrouw?”

Plotseling herinnerde ik me, dat ik die toetsen – waar die krijsende kinderen nu al drie weken om vroegen – toch al had nagekeken. Ik had de gecorrigeerde stapel eergisteren ietwat paniekerig in een gangkast gepropt, toen er plotseling een kind snikkend had gevraagd of ze even met me kon praten. Natuurlijk kon dat en wel direct. Ik doe alles ad hoc. Bijna alles. Huilende types duw ik meestal moederlijk kordaat mijn lokaal in voor een bak troost en die stapel had ik in een onbewuste handeling achter slot en grendel op een plank gelegd. Totaal vergeten!

“Mensen, voordat ik de dagopening met jullie lees zal ik de toetsen even halen!” In vliegende vaart ging ik het lokaal weer uit. Verbaasde blikken. Ik graaide de stapel uit de kast en struikelde het lokaal weer in. Mijn hartslag. Oeps. Dit ging toch iets te snel. Even zitten. Ik pakte de Oase stevig vast. Een oase van rust  – dat is niet voor niets een uitdrukking. Bij ons heten de boekjes met dagopeningen zo.

Ik was ook vergeten mijn pilletjes in te nemen. Dat was niet zo slim, maar interessant werd het wel. “Woef!”, een kefferig dwergpinchertje sprong tegen me op, zomaar, onder tafel. “Waar komt die nu ineens vandaan?” De leerlingen leken het beestje niet te zien. In de deuropening stond een agent: “vigilat ut quiescant of zoiets”, zei hij streng en wees op zijn horloge.

Ik besefte, dat er iets moest gebeuren. “Wij waken opdat u kunt rusten en zo? “ probeerde ik nog, als zeer middelmatige vrijetijdslatinist. “Mevrouw, u kunt maar beter aan het werk gaan!”  Ik begon aan de dagopening. Prediker 3:1-15 en besefte, welk voordeel de werker heeft, waarvoor hij zich aftobt.

Toen ik opkeek, waren de agent en het hondje God zij dank verdwenen, slechts een paar leerlingen keken me onderzoekend aan. Ik haalde stroef mijn schouders op. “Berichtje van Boven”, hakkelde ik, verlegen. De dag was wel genoeg geopend zo.