Aldi 1

In de Aldi, de laatste halte voor de voedselbank, is het verre van gezellig winkelen.
De Aldi wordt bevolkt door personeel dat op norsigheid en crisisblik geselecteerd is
Uitgemergeld, met wallen onder de ogen van de vele gedwongen overuren en het ontbreken van lunchpauzes
Niemand is bereikbaar voor vragen van productvindbaarheidsaard, want altijd bezig die verdomde dozen uit te pakken of in elkaar stampen. Als ik de moed al bij elkaar raap om me tot een van die geknielde primaten te richten word ik aangekeken met een blik die me meedeelt dat vragen zinloos is en dat herhaling het gevaar met zich meebrengt met geweld uit het pakhuis verwijderd te worden
Bij geen van de vestigingen die ik mocht bezoeken heb ik ooit een mollige moeke met een ronde bril en krullen achter de kassa zien zitten, wel uitgeteerde zombies die me voor het scannen sommeren mijn lege tas voor alle zekerheid nog eens om te keren
Op mijn vraag of het wenselijk is dat ik me ter plekke ook maar meteen geheel ontkleed wordt met onthutsend nietsige blik gereageerd
Om de miljarden van de Duitse oprichters nog verder tot in het absurde op te jagen schijnt de medewerker die ’t waagt het woord CAO uit te spreken een heel bakje met een van hun meest giftige salades tot in de kleinste hoekjes uit te moeten lepelen
Aan het einde van de werkdag wordt het voltallige personeel, na het zwabberen van de vloer, om half 7 in een geblindeerde bus naar een met prikkeldraad omheind Aldikamp overgebracht
Daar nuttigt men een bakje Aldinoedels van 39 cents dat van het salaris wordt afgetrokken.
Na een korte nacht op een Aldi Fitnessmat a 14,99, wordt men de volgende ochtend om 5 uur gewekt met een guts koud water uit een ijzeren emmer en vervolgens met een zweep de eetzaal ingedreven voor een mok slappe thee en een Aldi rijstwafel.
En dan de klanten die in de Aldi rondwankelen.
Mannen die hun buik op de stang van het winkelwagentje voor zich uit dragen, laden de kar vol met 12 bliks dozen van een biersoort die lacht om ingredienten als gerst, hop en bronwater.
Een vrouw van onbestemde leeftijd in pastelkleurige regenjas met een vervallen permanentje en rouwranden onder haar nagels graait in een bak met chinees katoen, rukt het folie van een nep zijden nachthemd en houdt dat gierend van de lach voor haar omvangrijke gemoed.
Dochter of zus, ik zie het verschil nooit, behalve dat het een iets recentere kopie is, slaakt een schorre kreet , rukt het kledingstuk uit haar vingers en smijt het terug in de bak.
‘Da moch je wille op jou leeftijd’.
Volgeladen met vette en versuikerde troep staat men tenslotte, eindeloos wachtend voor 1 kassa, in een onafzienbare rij boven op elkaar te walmen.
‘Maar ho nou eens even, wat doe jij daar dan Trawant met je verheven morele praatjes.?’
‘Ik ..eh ..scoor daar een bijzonder smakelijk wijntje voor weinig en porties goedkope makreel met gezonde MP3 vetten.’
‘Ja, en ?’
‘..Ja, oke, ik ben het levende voorbeeld van iedereen bij wie de houdbaarheid van het pincipe rechtevenredig is aan de inhoud van de portefeuille.’
‘En daar kom je voor jezelf mee weg..?’
‘Niet echt , maar er zit wel een aardig stukje in..toch.?’