Alias liefdesbloem

Zondagmiddag. Zonder zon, zonder fut, zonder plannen. Mét neiging, neiging tot tijdverdrijf.
De oudere lichting draagt de oplossing voor. Tuincentra. Je weet hoe dat gaat.
Dubbele gevoelens spelen met mij. Of ik zin heb? Begeert of lust? Nee, niet op zondagmiddag. [i]Agapanthus Africanus[/i], prijkt op het naambordje. Ik neem een folder en leer dat het om de Afrikaanse lelie gaat. Ook bekend onder de naam ‘liefdesbloem’. Die vleinaam leidt er samen met de begeleidende, fascinerende illustratie toe dat mijn aandacht aanhoudt. Dat mijn gedachtegang op gang komt.

‘Ware liefde vergaat niet’, quote ik als eerste inval. ‘Je doet er niets tegen’, is mijn volgende reactie. In regel zeven van de folder neem ik echter kennis van het volgende: ‘Geen enkele [i]Agapanthus[/i] is winterhard! Een slechte winterbescherming kan het einde van uw plant betekenen.’
Meteen stel ik mijn mening bij. Zorgdragen is een vereiste voor het in stand houden van liefde. Ook bij ware liefde. Deze derde ingeving neem ik voor waar aan.

Wederom wordt ik geconfronteerd met een betoverende beeltenis van de [i]Agapanthus[/i] in volle glorie. Naast het genot, begint mijn denkvermogen ditmaal conclusies te trekken. Want foto’s brengen herinneringen. Herinneringen brengen hartstocht. Hartstocht en rust. De schakeling is voltooid.

Mijn blik vervolgt zijn weg door het vouwblad. Enige tellen later maak hij melding van het volgende: ‘De bloemetjes bloeien niet allemaal tegelijk waardoor de bloeitijd lang is.’

Vertel mij wat!, denk ik. Mijn hersenspinsels richten zich vanaf dat moment enkel en alleen op die ene persoon. Zeg maar dame. De liefdesbloem die zich over ons ontfermt, weigert tot op heden te vergaan. Onbewust en ongelukkig, is hij meer dan eens onder de kritieke -5º Celsiusgrens beland. Zonder gedegen winterbescherming wel te verstaan.

Maar hij blijft voortleven, bloeien. Dan iets meer, dan iets minder. De bloeitijd is inderdaad lang. Heel lang. En de eerder genoemde fotoschakeling, blijkt hierin nog steeds mijn redding. De leidraad van onze binding. Althans, vanuit mijn zienswijze. Ik heb haar bewaard. Diep in mijn hart, iets minder diep in mijn afdrukcollectie. Weer zoek ik die ene foto op. Weer doet het me rillen, rillen en nadien opbloeien. Een glimlach verschijnt op mijn gezicht.

Dan valt me iets te binnen. Mijn verstand probeert het te achterhalen, maar faalt. Hoe zei het doet? Het gevoel levendig houdt? Ik vraag het me stellig af. Kiekjes zijn er niet.

Tot op heden trotseerde onze Afrikaanse lelie alias liefdesbloem alles. En dat alles zal hij blijven trotseren, voor altijd.

Dat heb ik sinds kort besloten.

En om het te kunnen realiseren, heb ik gisteren een eigen fotocamera gekocht.

Wie weet zal ook zij zich kunnen zekeren aan die rode draad.

Wie weet kan ik zo eindelijk iets terug doen.