Ik wist dat hij bestond, maar ik had hem nog nooit gezien. Al hoewel, eens zag ik zijn achterkant en hoe zijn hand haar bil toucheerde, misschien even kneep, en toen haar hand vastgreep. Maar werkelijk bekeken had ik hem nooit. Wie is hij en wat kan hij dat ik haar niet geven kan? Hij lijkt in ieder geval snel geïntimideerd. Hij probeerde nog wel te groeten, een soort niet-aanvalsverdrag. Uiteraard groette ik haar nieuwe vriendje niet. Het ongeluk van haar afwezigheid is niet op te heffen, maar een beetje gelukkig word ik toch wanneer ik de strijd met hem aan ga. Emotieloos kijk ik hem onafgebroken aan, totdat hij de kroeg verlaat. Samen met haar. Een echte winnaar kent dit conflict niet.
Vandaag ben ik een pessimist. De wereld zal nooit zonder conflict zijn. Altijd zal er ergens tussen sommige mensen ruzie zijn, of oorlog. Het zit in de mens geborgen en zonder kunnen we bijna niet leven. De mens zoekt een conflict om gelukkig te kunnen zijn. Het is de status quo van het menselijk gedrag. Zelfs als mensen gelukkig zijn, is er strijd. Het begint bij een schutting, maar eindigt nog lang niet bij de Rijdende rechter. Je moet bijna gaan denken dat het conflict de mens gelukkig maakt.
[i]De mens zoekt conflict.[/i]
Mensen leven in groepen, een evolutionair overblijfsel. Een groep die wordt gedefinieerd door de aanwezigheid van een andere groep. Wij tegen zij. En het lijkt erop dat mensen niet kunnen leven zonder conflict, zoals men niet zonder water kan. Want de strijd wordt op een zo groot mogelijk groepsniveau gevoerd. Tegen je ouders, de buren, een stad of een allochtoon. Nederland tegen Frankrijk. Europa tegen de Verenigde Staten. Het Westen tegen het Midden Oosten. God. Allah. Als we ons druk kunnen maken over een strijd met een grotere eenheid, dan hoeven we onderliggende ruzies niet uit te vechten. Met een gezamenlijke vijand, wordt je vrienden.
[i]De mens zoekt conflict, op een zo hoog mogelijk niveau.[/i]
Mijn bovenburen klagen veel en vroeg over de overlast die zij ervaren van het geluid dat ik maak. Om de beurt staan zij voor mijn deur. Doordat zij dit doen, hoeven zij zich niet druk te maken over de problemen in hun eigen relatie. Soms hoor ik haar namelijk schreeuwen, al zou hij dat ook kunnen zijn aangezien hij uiterlijk homo schijnt en zich als lesbo vertoont.
Mensen zoeken conflicten op een zo hoog mogelijk niveau om met de directe sociale omgeving om te kunnen gaan. Theo Maassen zei: “Onze enige redding zou zijn dat we aangevallen worden door buitenaardse wezens”, ergo een gezamenlijke vijand. Maar onze wereld kan op dit moment nooit groter zijn dan de gehele wereld. Zouden er dan geen problemen meer zijn als we het allemaal met elkaar eens zijn? Neen. Als er geen gezamenlijke vijand meer is, wordt de strijd inwaarts verder voortgezet. Ik hoor mijn buren namelijk ruziën als ik stil ben. Zij kunnen niet meer gezamenlijk over mij kunnen klagen en zijn aangewezen op hun onderlinge problemen.
[i]De mens zoekt conflict, op een zo hoog mogelijk niveau, en als er geen hoger niveau is keert de strijd zich terug inwaarts.[/i]
Het andere uiterste van de hele wereld, is jij in je eentje. Stel nu dat je alleen op de wereld bent. Niemand om mee te strijden. Toch blijft het conflict zich inwaarts keren. Het wordt een strijd met jezelf. Zeker zolang men blijft preken over individualisering van maatschappijen. Er zijn steeds minder groepen en dus moeten mensen de strijd voeren met zichzelf. Plotseling willen we dunner, mooier, jonger en mogen we in bed niets minder zijn dan spectaculair. Met de economie als selffulfilling profetie van onze onzekerheden. Vooruitgang maakt ons dik, vooruitgang kan ons weer dun maken, over strijd gesproken.
[i]De mens zoekt conflict, op een zo hoog mogelijk niveau, en als er geen hoger niveau is keert de strijd zich terug inwaarts, tot op het moment dat men met zichzelf gaat strijden.[/i]
Zolang er mensen bestaan, bestaat de strijd, het conflict, de ruzie, de oorlog en voetbal. Echter is het leven is een strijd die geen winnaars kent. Ik weet alleen nog niet of dat betekent dat we allemaal verliezen. Ik hoop dat we elkaar kunnen redden.
[i][b]Cor Jan van Zwol[/i][/b]
4 reacties
arta · 15 juni 2008 op 17:13
Een mooi geschreven dilemma met een prachtslot!
🙂
Prlwytskovsky · 16 juni 2008 op 12:48
Veronderstel dat het leven geleefd kan worden zonder strijd. Dan zijn er inderdaad geen winnars of verliezers.
Is er dan sprake van een optimum?
Li · 16 juni 2008 op 21:25
Subliem geschreven!
Li
Neuskleuter · 18 juni 2008 op 11:35
Een mooi stuk, op het filosofische af. Ik geloof ook dat je gelijk hebt. Daarom vind ik het wel jammer van een paar schoonheidsfoutjes (wordt je, 2 keer kunnen in een zin en twee keer is in de laatste alinea) Maar ach, als er zo’n inhoud tegenover staat, probeer ik er wel overheen te lezen 😉