“Alles is (o)vergankelijk!”

Stomverbaasd kijk ik mijn huisarts aan. “Wilt u dat nog een keer herhalen alstublieft?” De man die me net heeft verteld dat mijn leven bijna ten einde is kijkt me verbouwereerd aan en zegt “Aan uw oren mankeerde u bij het laatste onderzoek nog niets hoor mevrouw. U zult zich er bij neer moeten leggen, het bloedonderzoek laat geen twijfel bestaan over de uitslag.” Verdwaasd loop ik naar huis. Zo oud ben ik toch nog niet? Ik bedoel, natuurlijk zijn er jongere die deze diagnose te horen krijgen, maar toch…. Waarom ik? Het voelt verdomde oneerlijk, ik ben pas 44 of moet ik eigenlijk zeggen “al” 44?

Natuurlijk heb ik klachten, vandaar dat ik vanmorgen bij die goede man, mijn huisarts zat. Ik had hoofdpijn, momenten van koorts, pijn in mijn gewrichten, voelde me al met al, een uitgeknepen vaatdoek, emotioneel labiel, waardoor ik natuurlijk vreselijk chaggie uit de hoek kon komen.
Thuis gekomen kijk ik eerst in de spiegel. Kritisch van hoofd naar tenen. Ja, natuurlijk zie ik er niet meer uit als 20 jaar geleden, maar om nou meteen te zeggen dat ik oud en rijp voor het grofvuil ben vind ik ook weer ietwat overdreven.

Ik bel mijn vriendin op en vertel haar de uitslag van het bloedonderzoek. Totaal verbijsterd hoort ze me aan. “Dat meen je niet wijfie?” De emoties nemen nu de overhand, huilend kan ik alleen nog maar snikken dat er geen twijfel mogelijk is en dat ik mijn taken schijnbaar heb volbracht. Ze steekt me een hart onder de riem, vertelt me dat ik nog veel te jong ben en adviseert me toch een second opinion bij een andere arts aan te vragen.

Emotioneel blader ik ’s middags de babyboeken van mijn pubers door. “Dit komt nooit meer terug, vertel ik mezelf. Dit is allemaal verleden tijd, Veer. Je zult je er bij neer moeten leggen”. Zo strompel ik de middag door, mezelf voorbereidend op de reacties van mijn gezin. Ik wil het ze eigenlijk niet vertellen, zie er vreselijk tegen op.

Als iedereen na vieren één voor één binnendruppelt, krijg ik te horen dat ik er vreselijk uit zie. “Je moest toch vandaag naar de dokter, mam?” vraagt de jongste. Geïrriteerd, antwoord ik “Jahhaaaa, ik vertel het jullie na het eten!”

Ze worden pas echt ongerust als ik het eten op tafel zet, hun lievelingsmaaltijd met een bom aan calorieën. Ik negeer hun ongeruste gezichten en vertel onverstoorbaar verder dat we als toetje, slagroomijs met echte slagroom hebben, geklopt met echte suiker! Geschrokken kijken ze of Sonja, die bij ons in huis in iedere hoek van de kamer te vinden is, het heeft gehoord!

“Nu is het genoeg” hoor ik in koor en resoluut schuiven ze hun borden naar voren! Vertel het maar, want als zelfs Sonja aan de kant wordt geschoven moet het wat ernstigs zijn! Ik besef dat het moment suprême daar is, ik kan het niet meer uitstellen.

“Uhh nou oké, ik heb de uitslag van het bloedonderzoek gekregen vandaag en ik ben er nogal van ondersteboven.” Manlief pakt mijn hand vast en vraagt bezorgd of het iets ernstigs is. Ook mijn altijd drukke pubers zijn doodstil. Ik vervloek stiekem dat ik dit moment niet kan vasthouden, dat ik het hier niet bij kan laten. Deze koppies, zo serieus, zo bezorgt.

Ik wil het moment zo lang mogelijk uitstellen het moment dat ze lachend en joelend door de kamer rennen en pesterig zingen: “We hebben het toch gezegd, je bent een oud wijf, je bent in de overgang!!”