Stomverbaasd kijk ik mijn huisarts aan. “Wilt u dat nog een keer herhalen alstublieft?” De man die me net heeft verteld dat mijn leven bijna ten einde is kijkt me verbouwereerd aan en zegt “Aan uw oren mankeerde u bij het laatste onderzoek nog niets hoor mevrouw. U zult zich er bij neer moeten leggen, het bloedonderzoek laat geen twijfel bestaan over de uitslag.” Verdwaasd loop ik naar huis. Zo oud ben ik toch nog niet? Ik bedoel, natuurlijk zijn er jongere die deze diagnose te horen krijgen, maar toch…. Waarom ik? Het voelt verdomde oneerlijk, ik ben pas 44 of moet ik eigenlijk zeggen “al” 44?

Natuurlijk heb ik klachten, vandaar dat ik vanmorgen bij die goede man, mijn huisarts zat. Ik had hoofdpijn, momenten van koorts, pijn in mijn gewrichten, voelde me al met al, een uitgeknepen vaatdoek, emotioneel labiel, waardoor ik natuurlijk vreselijk chaggie uit de hoek kon komen.
Thuis gekomen kijk ik eerst in de spiegel. Kritisch van hoofd naar tenen. Ja, natuurlijk zie ik er niet meer uit als 20 jaar geleden, maar om nou meteen te zeggen dat ik oud en rijp voor het grofvuil ben vind ik ook weer ietwat overdreven.

Ik bel mijn vriendin op en vertel haar de uitslag van het bloedonderzoek. Totaal verbijsterd hoort ze me aan. “Dat meen je niet wijfie?” De emoties nemen nu de overhand, huilend kan ik alleen nog maar snikken dat er geen twijfel mogelijk is en dat ik mijn taken schijnbaar heb volbracht. Ze steekt me een hart onder de riem, vertelt me dat ik nog veel te jong ben en adviseert me toch een second opinion bij een andere arts aan te vragen.

Emotioneel blader ik ’s middags de babyboeken van mijn pubers door. “Dit komt nooit meer terug, vertel ik mezelf. Dit is allemaal verleden tijd, Veer. Je zult je er bij neer moeten leggen”. Zo strompel ik de middag door, mezelf voorbereidend op de reacties van mijn gezin. Ik wil het ze eigenlijk niet vertellen, zie er vreselijk tegen op.

Als iedereen na vieren één voor één binnendruppelt, krijg ik te horen dat ik er vreselijk uit zie. “Je moest toch vandaag naar de dokter, mam?” vraagt de jongste. Geïrriteerd, antwoord ik “Jahhaaaa, ik vertel het jullie na het eten!”

Ze worden pas echt ongerust als ik het eten op tafel zet, hun lievelingsmaaltijd met een bom aan calorieën. Ik negeer hun ongeruste gezichten en vertel onverstoorbaar verder dat we als toetje, slagroomijs met echte slagroom hebben, geklopt met echte suiker! Geschrokken kijken ze of Sonja, die bij ons in huis in iedere hoek van de kamer te vinden is, het heeft gehoord!

“Nu is het genoeg” hoor ik in koor en resoluut schuiven ze hun borden naar voren! Vertel het maar, want als zelfs Sonja aan de kant wordt geschoven moet het wat ernstigs zijn! Ik besef dat het moment suprême daar is, ik kan het niet meer uitstellen.

“Uhh nou oké, ik heb de uitslag van het bloedonderzoek gekregen vandaag en ik ben er nogal van ondersteboven.” Manlief pakt mijn hand vast en vraagt bezorgd of het iets ernstigs is. Ook mijn altijd drukke pubers zijn doodstil. Ik vervloek stiekem dat ik dit moment niet kan vasthouden, dat ik het hier niet bij kan laten. Deze koppies, zo serieus, zo bezorgt.

Ik wil het moment zo lang mogelijk uitstellen het moment dat ze lachend en joelend door de kamer rennen en pesterig zingen: “We hebben het toch gezegd, je bent een oud wijf, je bent in de overgang!!”


10 reacties

Neuskleuter · 21 maart 2008 op 14:28

Haha, leuk geschreven! Heerlijk, geweldig overdreven! En geweldig met zelfspot neergezet!

En euh… sterkte he… 😉

Mosje · 21 maart 2008 op 15:05

Leuk stukje wel Bitch, maar wel heel erg gefantaseerd. Het simpele bloedproefje is niet alleszeggend. Er zijn tal van verschijnselen die er mee te maken hebben, of mss wel juist niet.
Maar ik hou snel mijn mond voordat alle in de overgang verkerende CX-vrouwen (en dat zijn er nogal wat) over me heen vallen en zeggen dat ik er naast zit.

pally · 21 maart 2008 op 15:07

Leuk geschreven, Bitch, maar wel jammer dat je in de titel de clou al weggeeft.En die overgang, ach ik heb er weinig van gemerkt, eerlijk gezegd.

groet van Pally

Li · 21 maart 2008 op 15:17

Een mam in de overgang en een stel puberende kids. En dat allemaal in één gezin. Sjonge Bitch, ik vermoed dat er vaak een orkaan aan hormonen door het huis zal woeden. Sterkt ermee!

Li

Fem · 21 maart 2008 op 15:38

😆
sterkte, hormoonschommelingen zijn geen pretje…. 😕

SIMBA · 21 maart 2008 op 16:20

[quote]De man die me net heeft verteld dat mijn leven bijna ten einde is [/quote]
😆 :hammer:
Lekker vet aangezet en vlot geschreven, erg leuk!

Dees · 21 maart 2008 op 18:59

Leuk stukje over de overgang van Sonja naar lekker eten 😉

En sterkte met de hormonen en de pubers.

LadyDaan · 23 maart 2008 op 22:34

Leuk stukje!
Goede opbouw qua spanning.
Enne… ik voel met je mee! (net 40!)

KawaSutra · 24 maart 2008 op 00:40

Ik werd ook wel een beetje ongerust tijdens het lezen maar gelukkig viel de overgang mee. 😀

Bitchy · 24 maart 2008 op 21:27

Na een lang nat paasweekende…. allemaal dank jullie wel voor jullie reacties.

Idd het is vuurwerk soms hier thuis en Mosje uhhh er waren ook wat meer klachten: wisselende stemmingen, “vlagen van koorts”, hoofdpijn, moe,of wilde je me alle klachten toebedelen?? :hammer:

Geef een reactie

Avatar plaatshouder