Alles Moet Weg…

De buurman van de hoek gaat verhuizen. Niets bijzonders op zich, maar de manier waarop is toch de moeite waard om even bij stil te staan.
Op buurmans oprit staat al een paar weken een aanhangertje. De berg goederen, die daar dagelijks op wordt gestapeld, blijft gestaag groeien en we zijn inmiddels de boomgrens voorbij. De eeuwige sneeuw begint zich al op de top af te tekenen. Naast deze Mont Blanc in aanbouw verrijst een tweede berg aan tuinmeubelen, huisraad en prullaria. Keurig uitgesorteerd en bijeengebonden. Dit bermassief ligt gewoon aan de openbare weg. Een vrij drukke invalsweg de wijk in en naar het ziekenhuis. Ik hield dan ook in het begin mijn hart vast of buurman zijn spulletjes wel zo keurig zouden blijven staan, respectievelijk liggen. Ik voorzag scenario’s van rondslingerende attributen door de wijk, of op zijn minst toch een andere vorm van diefstal of vandalisme. Niets van dat alles. Buurman neemt de tijd en krijgt die. Ons huizenblok begint zo langzamerhand de uitstraling van een vrijmarkt te krijgen.

Ik heb vanmorgen vroeg even een praatje met hem gemaakt. Was toch wel nieuwsgierig naar welk bejaardenhuis hij van plan was te gaan met zijn vrouw. Maar wat schetst mijn verbazing? Mijn gepensioneerde buurman gaat helemaal niet naar het bejaardenhuis! Hij gaat emigreren! ‘Dit rotland uit en ergens anders een nieuw leven opzetten.’ Polen is de bestemming. Het thuisland van zijn vrouw. Een fijn land om samen oud te worden volgens hem.

Het is de tweede bekende al in een week tijd die ik spreek over een emigratie. De ander is het beu in één van onze grote steden in de Randstad en overweegt een zaakje te beginnen in het Franse dorpje, waar hij al jarenlang een huisje bezit.

Gisteren belde een heel goede vriend, die enkele jaren geleden naar Nieuw Zeeland is geëmigreerd – ik mis hem nog steeds – en vertelde de laatste nieuwtjes. Hij heeft daar inmiddels met eigen handen een huis gebouwd op zijn 22 hectare land en leeft als God in Nieuw Zeeland met zijn vrouw, een kleine veestapel, een grote moestuin en werkzaamheden als uitvinder en klusjesman, waarmee hij de kost verdient.

Dan hebben we nog mijn dochter, die een sollicitatie heeft lopen voor een (tijdelijke) baan op Mallorca, waarbij ze goede kansen heeft dat ze wordt aangenomen. Mijn zoon zit op dit moment in Madrid om een stageplaats te zoeken, zodat hij een tijdlang bij zijn Zuid-Amerikaanse liefje kan zitten, die daar woont en werkt.
Vijf mensen in het kleine wereldje om me heen die hun neuzen naar het buitenland hebben staan en dit land uit willen of intussen al zijn.

Is dit toeval, of is er iets structureels aan de hand? Is er een Exodus uit Nederland gaande naast de jarenlange intocht van mensen die in Nederland hun beloofde land denken te vinden?

Ik ben vandaag mijn zolder aan het opruimen en heb intussen de fundamenten voor mijn Mount Everest al in mijn achtertuin liggen. Met het oude tapijt kan ik de eerste bergpas construeren, waarover ik mijn tuinhekje nog zal kunnen bereiken. Ik zwaai naar de buurman. Hij zwaait terug en roept: “Ga je ook emigreren?” Ik wil zeggen dat ik enkel mijn zolder aan het opruimen ben, maar ik hoor mezelf tot mijn eigen verbazing terugroepen: “Wie weet!”

Plotseling verruimt zich als in een visioen mijn blikveld…