Als ik 121 ben…

…dan wil ik glimlachend kunnen terugkijken op mijn leven. Het liefst nog vanuit mijn eigen luie stoel en in mijn eigen woning. Ik kijk dan niet terug met een grote bril op mijn neus en ook niet met een diepe frons daarboven. (Je weet wel de: “ik-ben-net-toch-tot-een-inzicht-gekomen-frons” die vanzelf dieper wordt naarmate je meer leert.)
Nee, want in die tijd haal je voor vijf geldchips al een oogcorrectie en een huidverjongingsbehandeling uit een van de vele robots die er rondzweven. Ik wil kunnen grinniken om de vele fouten die ik in het leven gemaakt heb. Hoofdschuddend tegen mijzelf zeggen: ‘wist ik toen maar wat ik nu weet.’
Grinnikend om avonturen in vreemde landen waar ik geweest ben en om interessante mensen die ik ontmoet heb, om vervolgens de virtual reality room in te gaan en het allemaal nog eens te beleven.

Tegen die tijd heb ik hopelijk iets opgestoken van dingen die echt belangrijk zijn in het leven. Het gevoel dat die dingen niets te maken zullen hebben met games, films en veel te mooie vrouwen lijkt zelfs nu al te kloppen.

Ondanks de collective-mind-implantaat, waardoor vrijwel alle informatie direct beschikbaar is, wil ik kunnen zeggen dat ik zélf nog dingen onderzocht heb. Bijvoorbeeld in boeken. Uit een tijd dat ik nog ontelbaar vragen had die niet binnen een nanoseconde beantwoord werden.

Ook zou ik mijn hologrammen vertellen over de tijd dat men nog muziek maakte met echte instrumenten. Gewoon van hout. Met snaren enzo. Ik vertel ze dat niets van wat men nu maakt ook maar in de buurt komt van die beleving.

Ik droom weg naar een periode waar ik nog genoot van een knisperend haardvuur. Toen er nog een winter bestond. Niet een artificial haardvuur dat gevoed wordt door een plasmagenerator die als hij ontploft een hele wijk kan verdampen.

Dit alles hoop ik te doen met een lieve vrouw naast mij. Een vrouw die mij kent als geen ander. Een vrouw die mij lief heeft als een moeder haar kinderen. Iemand die oprecht heeft kunnen lachen om mijn grapjes maar mij ook vernietigend aankeek als ze te ver gingen. En áls ik haar dan eens zat was, dan zet ik haar toch gewoon in de spaarstand.