Als ik aan Friesland denk

En omdat ik weer niets te doen had, besloot ik erop uit te trekken. Ik liep naar het station, gewapend met een goed boek, en zou wel zien wat de dag van vandaag voor mij in petto had. Mijn bestemming zou worden bepaald door de eerste de beste trein die klaarstond, tenzij het einddoel Friesland was. Daar kom ik niet graag. Het Friese volk is namelijk achterlijk. Serieus, dat is echt zo. In Drachten ontmoette ik ooit een hovenier die me vroeg of wij negers nog steeds zo gediscrimineerd werden in het westen des lands. ‘Ik kom uit Turkije, mijnheer’, was mijn antwoord. ‘Nou goed, jullie Marokkanen dan?’ corrigeerde hij zichzelf. Evenveel ellende maakte ik mee in Haskerhorne. Daar voelde ik mij genoodzaakt om een ingezetene te vragen naar de ligging van een specifieke straat, daar mijn navigatiesysteem het voor gezien hield in al die negorijen. Het zit namelijk zo: die excentrieke Friezen hebben de straatnaambordjes in hun eigen, mongoloïde taaltje afgedrukt en aan de muren getimmerd. De inwoner van Haskerhorne gaf mij antwoord doch ik verstond er niets van. Hij sprak in het Fries. Toen ik hem verzocht om zijn beschrijving in het Nederlands te doen, ontstak hij in toorn. Nadat ik ook nog een middelvinger opstak en in zijn gezicht spuwde, waren de spreekwoordelijke rapen gaar. Hij werd hoorndol en achtervolgde me met een tuinhark. Dat was de eerste keer dat ik voor mijn leven moest rennen in Friesland. Maar allerminst de laatste keer.

Er was een tijd dat ik me ontwikkelde als een competente ramptoerist. Overal waar ellende op het menu stond, kon je mij terugvinden. Dus ik besloot een nacompetitieduel van Cambuur Leeuwarden te bezoeken. De opponent was Roda JC, uit Kerkrade. De wedstrijd werd verloren door de Friezen. Normaal zou je van teleurgestelde hooligans verwachten dat zij vervallen in onnodig agressief en abject gedrag. Maar de Cambuur-supporters deden iets wat erg prijzenswaardig was. Ze braken de halve stad af. De supporters wilden Friesland van de kaart vegen. Een nobel doel. Toch kijk ik niet zo plezierig terug op deze dag. Vooral omdat een Friese agent me arresteerde. ‘Waarom arresteert u mij?’ vroeg ik. ‘Waarom niet?’ vroeg hij. Twee van zijn collega’s zagen het gesprek dat ik had met de agent en één van hen haalde me onderuit met een karatetrap. Ik moest een nacht brommen.

Ik heb veel mensen tegen me in het harnas gejaagd door het ventileren van mijn mening over Friezen. Maar hun gramschap is ongegrond. Mijn opinie wordt keihard gestaafd door een wetenschappelijk onderzoek. Wel een grappig onderzoek, trouwens. De sociale tekortkomingen van de Friezen komen bovenal voort uit geestelijke armoede. En dat is ook nog cultureel bepaald, schijnt. Ah ja, Friezen, wat moet je ermee? Ik zou er een blog over kunnen schrijven. Ooit neukte ik een meisje uit Friesland. Ongelogen. Toen ik op het punt stond om wat zaadvocht in haar te planten, merkte ze op dat ik geen condoom omhad en zij was bovendien niet aan de anticonceptiepil. ‘Ik koop morgen wel een morning-after voor je’, zei ik. ‘Maar dan is het al te laat!’ kreunde ze. Ik staakte subiet al mijn prikactiviteiten. Geloof me, op zo’n moment heb je gegeten en gedronken. Ik had vooral veel gedronken, trouwens.

Op spoor 1 stond de trein gereed die het kutvolk naar Rotterdam moest rijden. Het achterste treinstel zou richting Den Haag gaan. Dat was een moeilijke keuze. Wat moest ik kiezen? Ik koos voor geen van beide en liep linea recta naar de Hooghoudt slijterij bij mij om de hoek, waar ik altijd een praatje sla met de corpulente dame die er werkt en vervolgens huiswaarts keer met een fles drank. De keuze viel op Vieux. Men moet zijn roots niet verloochenen. Thuis ledigde ik in beschaafd tempo de fles en verviel in contemplatie. Ik prevelde: ‘En, moet het, dwars door sneeuw en ijs, naar Friesland’s barren grond, haar volgen, tot zijn dichterswang den kus voelt van haar mond?’ Dat was een moeilijk vraagstuk dat Paaltjens daar te berde bracht. Ik had nog de hele nacht om erover na te denken.