Als vogels tsjilpen.

Onderuitgezakt in een stoel word ik wakker.
De klok geeft 04.45 uur aan.
Zeker te zwaar “getafeld” gisteravond.
Bella kijkt me met haar trouwe ogen aan, alsof ze wil zeggen: “wat dacht je van een loopje?”
En ja, waarom ook niet. Aldus geschiedt dat hond en baas even voor vijven de deur dichttrekken en de ochtendschemering induiken. Bij de dancing op de hoek is het nog behoorlijk druk. De deuren staan wagenwijd open en er staan een stelletje meiden en knapen te praten. Ze zijn er zeker nog niet uit hoe het verder moet.
In de Kerkstraat staat een stelletje te vrijen. Ze gaan zo in elkaar op dat de omgeving geen deel van ze uitmaakt.
Op het schelpenveldje doet Bella haar behoefte en loopt dan kwispelend naar een bankje waar een jonge knaap is neergestort. Na een avond feesten en zuipen is hij waarschijnlijk even gaan zitten en omgerold. Hij is kompleet van de wereld.
Bij de boulevard kijk ik over de kalme zee en hoor het opeens weer.
De vogels.
Die ontelbare vogels.
Overdag lijkt het alsof ze er niet zijn, misschien veroorzaakt door het voorbijrazende verkeer. Of luidruchtige mensen.,treinen.,vliegtuigen.
Ik kan me uit vroegere jaren de talloze keren herinneren . Als je tegen sluitingstijd de kroeg uitrolde hoorde je slechts de enorme kwetter-concerten.
Als in een flashback in een film zie ik het weer voor me.

Riche, een dancing aan het strand. We dansen. Silvia hangt om mijn nek en drukt haar lichaam tegen me aan.
“Zin om te zwemmen?”, vraag ik haar.
“Ja, maar ik heb geen bikini bij me”
“Ik zal het maanlicht voor je dimmen en sla de hemel als een deken om je heen. Kom maar”
We rennen het strand op en kleden ons uit.
Hand in hand rennen we het water in.
“Sil, kijk!”
Het is niet te geloven. De zee is fluoriserend en als je je armen onder de wateroppervlakte houd, zijn het net TL-lampen. Het spetterende water zijn vuurballetjes.
De natte haren over het mooie gezicht geven Silvia iets sprookjesachtig. Is dit echt?
Langzaam lopen we door het mulle zand naar boven.
“Hoor je dat?”
“Die vogels………, het lijkt wel of ze een afspraak met elkaar hebben.”
Silvia kijkt me vragend aan.
“Als vogels tsilpen, zijn mensen gelukkig. We wìllen ze soms niet horen. Vannacht hebben ze afgesproken extra hun best te doen, zodat we ze wel moeten horen.”

De boulevard is verlaten.
De zee ruist.
Luister maar goed.
Ze zijn er.
Altijd.