And all that jazz – Deel 1

Sinds een jaar of twee heb ik me, met een voor mijn doen ongekende passie en volharding op de jazzguitaar gestort.
Alle standards, waar ik voor het eerst mee in aanraking kwam tijdens het beluisteren van het legendarische radioprogramma Muziek Mozaiek, wilde ik in eigen interpretatie leren spelen. Binnen de kringen waar ik toen verkeerde was het 30 jaar geleden natuurlijk absoluut ‘not done’ om zondagsochtends op Duys af te stemmen. Dat kon alleen als je die zonde met een laffe glimlach om de lippen als ‘Camp’ verdedigde.
Maar ik vond het gewoon vaak lekkere muziek, beetje middle of the road; the Swingle Singers ( dabedaa dada bedabbedabbedabbeda..) Astrud Gilberto, ( this is just a little Samba ..dè dè dè dèdèdèdè..) de zoetgevooisde klanken van Rogier van Otterloo en iedere uitzending wel een keer de geniale mondharmonica van zijn ‘grote kleine Belgische vriend’ Jean Toots Tielemans.
Het kwam allemaal weer boven toen ik vanwege een gelukkige speling van het lot ineens heel veel, zo niet alle tijd van de wereld had.
Gitaar had ik al vanaf een jaar of 14 gespeeld, maar eigenlijk nooit veel verder gekomen dan dan een greep of 5, precies genoeg om ‘Verdronken Vlinder, Meneer de President , de luisterliedjes van Jaap Fischer en wat eigen werk te kunnen spelen. Daar waren de meisjes gek op en daar ging het natuurlijk om.
Maar nu was het ineens anders. Ik had nu al heel lang een meisje en het drong tot me door dat als het ooit nog iets moest worden met mij ,dat dat dan nú moest gebeuren.
Twee tot drie uur per dag martelde ik mijn vingers op de stalen snaren van mijn Epiphone Sheraton en stukje bij beetje kwam met het eelt op mijn vingertoppen de lenigheid in mijn handen terug.
Bovendien begon het ook nog eens ergens op te lijken. Ja, natuurlijk vergeleken met wonderbaarlijke spel van mijn idool Joe Pass, bleef het taartjes
bakken in de zandbak, maar ik besloot me daardoor niet te laten ontmoedigen.. Dagen luisteren en proberen en daar kwam ‘My funny Valentine’ tot leven en pure ontroering bij het vinden van de eerste akkoorden van ‘All the things You are.’Zo bouwde ik gestaag aan een repertoire van een half uurtje en durfde de volume knop van de versterker telkens ietsje verder open te draaien, zonder bij elk mislukt nootje het gevoel te hebben dat de wereld verging.
Maar ja, geen publiek. De meisjes van vroeger hadden nu vast en zeker al kleinkinderen en daarbij komt dat mevrouw Trawant in die dingen niet gemakkelijk is.
Mijn kinderen had ik al genoeg geteisterd, die begonnen het ouderlijk huis te mijden omdat ik ze na binnenkomst steevast op de bank pinde met de mededeling;
‘Zitten -Luisteren -Concert..!