And all that Jazz.. Deel 2 (tevens slot)

Geen publiek, wat nu?
Nu zult u zeggen de ware artiest is zichzelf genoeg. Natuurlijk, muziek is een esthetisch genoegen en het innerlijk beleven daarvan hoort voldoende beloning te zijn.
Maar ja, in mij huist ook de applausjunk.
Zoals met alles liggen hier ook weer vroege jeugdervaringen aan ten grondslag, toen ik tussen de schuifdeuren veel succes oogstte met mijn Dorus imitaties. Stokoude, licht dementerende tantes vragen mij bij schaarse ontmoetingen nog steeds om een ‘encore’ van het lied : ‘Er zaten twee motten in mijn oude jas’ en tot mijn schande moet ik bekennen dat ik zelfs op zulke momenten de beroerdste niet ben.
Ik heb dan ook serieus overwogen om op Koninginnedag mijn kunsten buiten te vertonen.
Maar om als weliswaar kalende- maar toch nog jeugdige- senior nou op straat te gaan staan pingelen tussen al die schattige blonde paardestaartjes met hun cello’s en dwarsfluiten.
Dat lokt al snel ongewenste aandacht en misprijzend gemompel uit.
En een bord voor de deur dan, met : Hedenmiddag 14.00 uur Boterbloemstraat 18 , Trawant in Concert! Komt allen ?
Ook geen optie, voor je het weet zit je huis vol met mensen zonder vaste woon of verblijfplaats, iedereen moet koffie en mevrouw Trawant is niet het type dat met dienbladen vol verversingen de rijen langs gaat. Maar vorige week had ik een lumineus idee. Ik moest weer eens nieuwe snaren hebben. Dus op naar die enorme muziekwinkel aan de rand van de stad.
Een paradijs met openzoemende deuren, ruim, licht en verleidelijk.Met obsceen glimmende drumstellen, toetsen te kust en te keur en schetterend koperwerk.
Ik liep rechtstreeks naar de gigantische gitaarafdeling. De meeste exemplaren mag je daar op je gemak uitproberen. In de buurt van de infobalie ramde een oude rocker het intro van ‘Roll over Beethoven’door de zaak. Dat deed hij wel zes keer achter elkaar toen was zijn repertoire gelukkig op.
Ik zocht een instrument uit, nam plaats op een krukje en speelde de solo van ‘She’s funny that way’, die ik na weken oefenen eindelijk onder de knie had gekregen.
De gitaarman van de winkel kwam belangstellend naast me staan.
‘Klinkt goed, speelt u allang ?
’N jaar of twee’, zei ik zo nonchalant mogelijk.
Ik wees op een Gretch, de Rolls Royce onder de jazzguitaren, waarop een bordje hing ‘Niet bespelen zonder toestemming van het personeel’
‘Zou ik die..’
‘Natuurlijk.. en wat voor versterker heeft u ?
Ik noemde merk en vermogen.
Hij hield zijn gezicht in de plooi, maar het was duidelijk dat de verkoper een schaterlach nauwelijks kon onderdrukken.
‘Zal ik u dan maar eens écht aansluiten ?
BINGO..! Ik hoorde erbij, dit deed ie natuurlijk niet bij iedereen.
Toen ik de laatste klanken van mijn beste nummers weg had laten vibreren, stonden er enkele klanten belangstellend toe te kijken en ik kan me vergissen maar ergens verderop uit de winkel klonk aarzelend ritmisch handgeklap, hoewel het uit de richting van de drumafdeling kwam.
Ik verliet de winkel, een mythe was geboren.
’Zag je die man..wie was dat?
Vervuld van mijn eerste optreden startte ik de auto, zonder nieuwe snaren.
Ik trok op, want om na een open doekje nogmaals voor de gordijnen te komen terwijl de zaal al leegloopt, een gitarist moet z’n hand niet overspelen.