Angst beheerst mijn leven. Een deel van mijn leven dan. Zodra de schemering haar intrek doet, gaat het bij mij kriebelen. Eenmaal op bed liggend, loop ik altijd naar beneden voor een extra check of de deuren wel echt goed dichtzitten, kijk ik even in de wc en badkamer of er echt niemand in huis is, en bij elk krakend geluid zit ik rechtop in mijn bed. Angst wordt gedefinieerd als een beklemmend gevoel van onzekerheid en bangheid. Sterk in je schoenen staan, is precies het tegenovergestelde. Denken dat je de hele wereld aankan. Dus niet. Voor mij.
Lang heb ik afgevraagd waar deze angstaanvallen vandaan komen. Tot op de dag van vandaag ben ik er nog niet helemaal achter. De drang om naar een psychiater te gaan heb ik niet. Waarom zou ik? Ik ben toch geen psychopaat? Of wel? Ik moet zeggen dat ik een prima jeugd heb gehad. Veel vrienden en mensen om mij heen, liefdevolle familie en weinig tot geen problemen. Te veel spannende films heb ik ook niet gekeken, bij Baantjer durfde ik al bijna niet te kijken.
Wel heb ik gemerkt dat erover praten helpt. Met vrienden, niet met een psychiater. Je moet je angsten niet laten opkroppen. Angst is helaas normaal. De schichtigheid is in Nederland met grote mate toegenomen. Vroeger begroette je een onbekende voorbijganger, nu durf je hem haast niet meer aan te kijken.
Mensen zijn bang voor elkaar geworden. Zien elkaar als een potentieel gevaar. “Die jongen loopt wel verdacht vaak langs mijn huis, zou hij vanavond wat van plan zijn?” Ik denk dat ik hier de kern van mijn angstprobleem heb. Ik heb te weinig vertrouwen in de medemens. Hoe dat komt? Geen idee. Gelukkig gaan veel Nederlanders normaal met elkaar om, maar het vertrouwen in de medemens heeft in de loop der jaren, ook dankzij de media, een enorme deuk opgelopen. Of daar het knelpunt van mijn angstprobleem ligt? Zou kunnen.
Ik ga maar proberen te slapen. Alles is dubbel gecontroleerd, niemand is te zien. Het is rustig geworden op straat en alleen het geluid van de waaiende bomen is te horen. Met moeite val ik in slaap. De wekker gaat. 08.00. Gelukkig, denk ik bij mezelf. Weer een nacht overleeft…
10 reacties
Spencer · 27 augustus 2013 op 14:20
Mirtazapine zou wel eens geschikt voor u kunnen zijn.
Libelle · 27 augustus 2013 op 18:51
Heb ik ook. Bij mij komt het doordat ik al heel vroeg op mijn jongere broer en zus moest passen. Ik ging wacht lopen vanuit het door mijn ouders gestelde vertrouwen. Mijn angst pakte altijd goed uit in noodsituaties. Alsof ik me beter had voorbereid, de echte commando heeft angst, daardoor overleeft hij. De angst van de held, dat is het.
Meralixe · 27 augustus 2013 op 19:30
Eenmaal op bed liggend, loop ik altijd naar beneden voor een extra check…..? U ligt op bed of loopt rond
Dus niet. Voor mij….. Dus, niet voor mij.
Lang heb ik afgevraagd waar deze angstaanvallen vandaan komen….Lang heb ik MIJ afgevraagd….
Vroeger begroette je een onbekende voorbijganger, nu durf je hem haast niet meer aan te kijken…. Hier verleg je uw in de ik vorm vertelde ‘problemen’ naar de lezer.
U hebt zeker wat te vertellen. Goed luidop nalezen helpen dergelijke foutjes uit de column…Oefening baart kunst!
Mrbraintrain · 27 augustus 2013 op 23:11
Bedankt voor het opbouwende commentaar!
irma1969 · 27 augustus 2013 op 20:30
Het is jammer dat zoveel mensen door angst worden geleefd; het lijkt mij erg vermoeiend om zo te moeten leven.
Straks krijg je ook nog nachtmerries en dan? Wakker blijven voor de rest van het leven??
Mrbraintrain · 27 augustus 2013 op 23:12
Ik moet wel zeggen dat het wel wat geromantiseerd is hoor. 😉
Nachtzuster · 27 augustus 2013 op 23:36
Mijn moeder (over)leeft alleen maar in angsten. Niet prettig. Maar haar verleden speelt daarin een grote rol. Gelukkig is jouw verhaal geromantiseerd. De pinetjes van Spencer kun je ook vervangen door pammetjes. Lekker gelezen, je column.
Mien · 28 augustus 2013 op 08:33
Angst als drijfveer? Wat heb je dan nog te vrezen? Mooie twist.
Libelle · 28 augustus 2013 op 20:23
Een mens lijdt het meest…, om wat hij vreest.
pally · 28 augustus 2013 op 22:55
Mm, bijna altijd angst hebben klinkt niet bepaald relaxt. je zoekt de reden in de maatschappij van nu. Daar geloof ik niet zo in. Angst zit meestal vooral in jezelf, al kunnen ervaringen zeker meespelen. Ik ken ook angsten, maar het resultaat is omgekeerd als ik het met jou vergelijk. Ik vergeet heel vaak , als ik een nacht alleen in huis ben, de voordeur dicht te doen. Dat is eigenlijk raar… Kan ik ook niet uitleggen. Dus niks check en dubbelcheck: een soort negeren van angst misschien of juist uitdagen. Angst is voer voor psychologen en ja ( sorry) ook voor psychiaters… Goed stukje, dit