Angst voor de dood

‘Ik ben hoofdzakelijk bang voor de dood omdat ik angst heb opnieuw geboren te worden.’

Dit citaat van Wim Kan las ik onlangs ergens op internet. Daar zit wat in. Eigenlijk is het wel een geruststellende gedachte om te denken dat er na de dood helemaal niets is en dat dan alle leven en bewustzijn is verdwenen. Dat is denk ik ook de reden dat veel mensen alle religies en overtuigingen die spreken van een voortbestaan na de dood oftewel een hiernamaals afwijzen. Want nergens in geloven is eigenlijk wel zo gemakkelijk. Het leven heeft dan eigenlijk geen zin en men hoeft zich nergens druk over te maken. Constateert men bij zichzelf een slechte eigenschap of heeft men een slechte daad begaan, dan hoeft men in ieder geval niet te vrezen dat men bestraft wordt in een eventueel leven na dit leven of hiernamaals of door het karma of hoe men het ook maar noemt. Daarentegen gaat een gelovige niet zelden diep gebukt onder zijn eigen onvolmaaktheid en leeft hij zogezegd in ‘de vreze des heren’ of is hij bang voor ‘de wraak van Allah’. Het is dan ook niet verwonderlijk, dan men nogal eens hoort van mensen dat zij meer van hun geloof afknappen dan opknappen.

Aan de andere kant hoor je ook vaak dat mensen troost en kracht putten uit hun geloof. Het kan aan mijzelf liggen, maar ik heb dat eigenlijk nooit goed begrepen. Hoewel ik overtuigd ben van het bestaan van ‘het hogere’ en een ‘ander leven na dit leven’, voel en ervaar ik helemaal niets van een helpende en troostende God. Het is dan ook maar al te begrijpelijk dat zowat ieder mens die ook maar een heel klein beetje nadenkt, zich afvraagt: ‘waar was God toen zes miljoen Joden werden vergast en waar was hij met zijn troost en hulp toen er meer dan 250.000 mensen werden overvallen door een vloedgolf en verdronken?’

Je hoort soms wel eens van mensen die vertellen: ‘Ik was zwaar ziek en zweefde op het randje van de dood en toen stond ineens Jezus bij mij in de kamer.’ Zelf ben ik vaak genoeg op de rand van een instorting geweest, maar Hij is bij mij nog nooit op bezoek geweest. Dat is van één kant maar goed ook, want ik heb lang niet altijd sterke drank en taart in huis om hem hartelijk welkom te heten. Ook Maria, de Troosteres der Bedroefden, ook wel genoemd Onze Lieve Vrouwe van Altijddurende Bijstand, is nog nooit geweest, misschien was het vliegticket te duur. Overigens moet ik hier tussendoor even opmerken, dat Maria de moeder van God wordt genoemd en Jezus de zoon van God, dus het is een grote vergissing dat Jezus de zoon van Maria is, want hij is haar kleinzoon.

Maar ik denk dat Wim Kan met genoemde uitspraak wel de spijker op zijn kop slaat. Want de uiteindelijke reden dat veel mensen alle geloof in God en ‘het hogere’ afwijzen als zijnde lariekoek van niet al te snuggere lieden, is niet omdat het niet waar kan zijn, maar omdat ze er onbewust bang voor zijn.