Volledige anonimiteit als de regendruppels tijdens een storm. Als ik in een boek zou kunnen verschijnen, zal dat nooit als “koffiehandelaar “, of als die wonderlijke wereldvreemde kerel vol levenswijsheden, zijn. Dat personage die zich tussen de regels door verschuilt in het lege, met als doel anoniem te blijven , dat personage ben ik . Wanneer je het boek leest zul je dat personage haten of liefhebben. Aan de schrijver wordt geen aandacht besteed. Ik houd me afgezonderd van de drukke wereld, met af en toe een knipoog naar boven. Op die manier komen wij , zowel de schrijver als ikzelf, er zonder oordeel vanaf. Het licht van een voorbij rijdende auto schijnt naar binnen en geeft het interieur zijn originele kleur weer terug. Elegant maar vlug bewegen de schaduwen van de staande lamp en de tv over de muur. Buiten zie ik plots heel duidelijk een aantal schaduwen Er lopen mensen voorbij . Ze zouden zomaar kunnen aanbellen, maar doen het niet. Mensen die in een illusie leven zijn niet interessant voor anderen. Anoniem blijven, dat is een zekerheid. Ongecensureerd anoniem.
Verslapt door de slaap laat ik mij meevoeren door de illusie van een droom. Mijn ritueel is te slapen zonder kleding, zelfs dromen doe ik zonder kleding. Met ongekende pure naaktheid draag ik de wereld om mij heen als een jas, een afstandelijke jas. Een jas die veel te klein is en vaak genoeg van mijn schouders afzakt. Zo’n jas die je niet wegdoet, omdat je misschien ooit weer eens “mager” zou kunnen worden. In de hoop dat hij ooit eens perfect zal gaan passen, bewaar ik hem, ook al weet ik beter.
Gefluit van vogels doet mij ontwaken. Ik doe mijn ogen open en zie de fouten die ik als amateuristisch doe-het-zelf schilder veelvuldig heb gemaakt. Altijd merk je lelijke plekken op, lelijkheid kent geen masker, geen anonimiteit. Een mooie muur is niets bijzonders, enkel de lelijke plekken vallen op. Ik wil niet één van de lelijke plekken zijn op de muur, ik wil anoniem blijven. Wit in wit , nat in nat . Het zwarte gat aan de donkere hemel . De boom in het bos. De zandkorrel in de woestijn. De kameleon die constant mee veranderd met de situatie. De windhaan die met elke wind meedraait . Herkenbaar, warm en veilig. Anoniem.
2 reacties
KawaSutra · 19 november 2009 op 01:00
Een beetje ongrijpbaar, deze column. Maar na een tweede keer lezen wordt het een openhartig verhaal. Je moet altijd oppassen de schrijver te associëren met het personage maar in feite geef je dit al in de eerste alinea aan.
Anonimiteit die de angst voor het leven (en de dood) verzacht. Leven in een illusie is ook een leven, geluk is daarbij het belangrijkste.
Ik vind het mooi.
Avalanche · 19 november 2009 op 19:00
Dat is het woord wat ik zocht: ongrijpbaar. Mooi geschreven, maar…. tja…. ongrijpbaar.