Volledige anonimiteit als de regendruppels tijdens een storm. Als ik in een boek zou kunnen verschijnen, zal dat nooit als “koffiehandelaar “, of als die wonderlijke wereldvreemde kerel vol levenswijsheden, zijn. Dat personage die zich tussen de regels door verschuilt in het lege, met als doel anoniem te blijven , dat personage ben ik . Wanneer je het boek leest zul je dat personage haten of liefhebben. Aan de schrijver wordt geen aandacht besteed. Ik houd me afgezonderd van de drukke wereld, met af en toe een knipoog naar boven. Op die manier komen wij , zowel de schrijver als ikzelf, er zonder oordeel vanaf. Het licht van een voorbij rijdende auto schijnt naar binnen en geeft het interieur zijn originele kleur weer terug. Elegant maar vlug bewegen de schaduwen van de staande lamp en de tv over de muur. Buiten zie ik plots heel duidelijk een aantal schaduwen Er lopen mensen voorbij . Ze zouden zomaar kunnen aanbellen, maar doen het niet. Mensen die in een illusie leven zijn niet interessant voor anderen. Anoniem blijven, dat is een zekerheid. Ongecensureerd anoniem.

Verslapt door de slaap laat ik mij meevoeren door de illusie van een droom. Mijn ritueel is te slapen zonder kleding, zelfs dromen doe ik zonder kleding. Met ongekende pure naaktheid draag ik de wereld om mij heen als een jas, een afstandelijke jas. Een jas die veel te klein is en vaak genoeg van mijn schouders afzakt. Zo’n jas die je niet wegdoet, omdat je misschien ooit weer eens “mager” zou kunnen worden. In de hoop dat hij ooit eens perfect zal gaan passen, bewaar ik hem, ook al weet ik beter.

Gefluit van vogels doet mij ontwaken. Ik doe mijn ogen open en zie de fouten die ik als amateuristisch doe-het-zelf schilder veelvuldig heb gemaakt. Altijd merk je lelijke plekken op, lelijkheid kent geen masker, geen anonimiteit. Een mooie muur is niets bijzonders, enkel de lelijke plekken vallen op. Ik wil niet één van de lelijke plekken zijn op de muur, ik wil anoniem blijven. Wit in wit , nat in nat . Het zwarte gat aan de donkere hemel . De boom in het bos. De zandkorrel in de woestijn. De kameleon die constant mee veranderd met de situatie. De windhaan die met elke wind meedraait . Herkenbaar, warm en veilig. Anoniem.

Categorieën: Maatschappij

Grumpy-old

"wie ben ik nu eigenlijk" Ben ik mijn baan, ben ik deze auto , ben ik dit huis , ben ik deze blog . Of is er meer aan mij. Iets wat mij anders maakt dan al die anderen, bijzonder. ( want iedereen wil toch bijzonder zijn) Het gaat eigenlijk niet eens om het antwoord op deze vraag . Het gaat er alleen om dat je de vraag af en toe eens stelt. Alleen het stellen van die vraag heeft de potentie de rotsvaste aanname dat de wereld is zoals hij is, met alles erop en eraan, in twijfel te trekken. Het is een aanrader om het antwoord niet met mijn persoonlijkheid te gaan zoeken of intelectueel te gaan benaderen . Dus stel je open voor een antwoord in welke vorm dan ook. Dat hoeft toch geen keurig netjes antwoord te zijn in de vorm van een stukje tekst op mijn blog? Het kan ook een beeld zijn dat je vormt na een gesprek, een situatie die zich voordoet. Stukjes van een puzzel, die na verloop van tijd een steeds duidelijker wordend beeld van " ikke" zullen vormen. Er zijn meer van dit soort vragen die hetzelfde effect teweegbrengen , zoals " waarom ben ik hier" of "wat doe ik hier" Daarvoor geld eigenlijk hetzelfde, het stellen van de vraag is belangrijker dan de vraag zelf, of het antwoord daarop. Met andere woorden: vraag me wie ik ben en ik zal je vertellen wat ik doe . Leer mij kennen en je zult weten wie ik ben .

2 reacties

KawaSutra · 19 november 2009 op 01:00

Een beetje ongrijpbaar, deze column. Maar na een tweede keer lezen wordt het een openhartig verhaal. Je moet altijd oppassen de schrijver te associëren met het personage maar in feite geef je dit al in de eerste alinea aan.
Anonimiteit die de angst voor het leven (en de dood) verzacht. Leven in een illusie is ook een leven, geluk is daarbij het belangrijkste.
Ik vind het mooi.

Avalanche · 19 november 2009 op 19:00

Dat is het woord wat ik zocht: ongrijpbaar. Mooi geschreven, maar…. tja…. ongrijpbaar.

Geef een reactie

Avatar plaatshouder