Apen gapen

Het gaat goed met Bo.
Redy is in de vorige eeuw door ons geadopteerd en een paar jaar geleden in Apenheul gaan wonen. Om daar voor primatennazaten te zorgen. En met succes. Bo is een van de drie zonen van Redy. Bo is geboren in Apenheul maar woont nu in het dierenpark Planckendael bij Mechelen. Enkele weken geleden heb ik de olijke zoon van Redy daar weer ontmoet. Bij een dagje apen kijken.
Bo keek me lang en diep aan maar herkende me niet. Ik hem wel. Bij de eerste ontmoeting gaf hij me nog een van zijn zwarte gerimpelde lederen handen. Ik schudde die hand. Hij schudde mee. Dat gaat soms zo tussen mensapen. ‘Me Louis, and you?’ Bo liet als eerste los.
Bo heeft nog twee handen en twee voeten waarvan er een met vier tenen. Aan een voet ontbreekt een teen. Een voetvinger. Daar dacht ik gisteren aan toen ik in bad lag. Op mijn rug. In stuitligging. Starend naar mijn voeten. Heb ik ooit op mijn buik in bad gelegen? Of in foetushouding?

Het bad is iets te kort en daarom steken mijn voeten uit het water en rusten op de rand. Zo kan ik die onderste onderdanen eens goed bestuderen. Zoek de verschillen. In tegenstelling tot Bo heb ik aan elke voet vijf tenen. Hoe noemen ze die tenen eigenlijk? De grote en de kleine teen. Dat spreekt voor zich. Maar is er ook een wijsteen, een middelteen en een ringteen?
De wijsteen en de middelteen zijn even groot maar langer dan de grote teen. Dat had ik bij Bo ook al opgemerkt. En bij mijn oudste zoon. Alleen heeft Bo aan z’n linkervoet geen kleine teen. En geen middelteen.
Behalve geen tenen meer of minder zijn er nog enkele verschillen tussen Bo en mij. Maar minder dan ik dacht! Zou die dekselse aap in mijn bad passen? Armen en benen over de rand. Zou hij graag met een bootje spelen. Een bananenbootje. Een regenband? Watervlooien? Zijn voeten observeren? De verschillen zoeken. Ik ben benieuwd of die stoere primaat zich durft afdrogen met mijn grote exotische handdoek annex strandlaken. Zoniet, loopt hij kletsnat maar gracieus de mistige badkamer uit terwijl hij de druppels van zich afschudt.

Het observeren van apen is leuk en leerzaam. Ik wilde wat gegevens verzamelen over een stelletje apen. Want dat zijn het. Over dominantie, de reactie op het publiek en nieuwkomers. De mimiek daarbij. En hun lichaamstaal. Het moment dat achterdocht, angst of jalouzie omslaat in agressie. Bo is dominant. En dat is bijzonder bij mannelijke dwergschimpansee’s. Vooral tegen nieuwe mannetjes. En oude vrouwtjes. Niet tegen nieuwe vrouwtjes. Later weer wel.

In het apenhuis bij de ingang hangen de foto’s van de aanwezige apen. De foto van mijn favorietje hangt er ook bij. Het is een portret. Van een echte aap. Bo is er eentje! Grappig, dominant met negen tenen. En een grote mond. Ook wat de afmeting betreft. Met van die guitige tuitige fruitige lippen.

Een aap in huis, om voor te zorgen en om mee te spelen. Dat wil ik al heel mijn leven. Of drie van die vermaledijde apekoppen. Bo en z’n twee broertjes. Alle drie gelijk in bad stoppen. Zeep is nergens voor nodig. Alleen maar shampoo. Vlooienshampoo. En tussen het schuim drie kopjes met grote oren, grote ogen en dat zuinig gesloten mondje met zoenige lipjes. Me dunkt dat die apen beginnen te krijsen als ik de grote handdoek annex strandlaken bovenhaal. Met die exotische afbeelding. Ik denk dat ze daar geen brood van lusten!

Ik heb tien tenen. Redelijk verzorgd. Aan mijn linkse voet wil de nagel van de grote teen ingroeien. Mijn oudste zoon kan de grote tenen van beide voeten in z’n mond steken. Tegelijk. Ik kan dat niet. Op dat moment moet ik even niets meer aan hem vragen. Bo kan dat ook. Zijn grote tenen in zijn grote mond steken. Dat zou ik wel kunnen. Maar dat wil ik niet.

Het gaat goed met Bo. En met mijn drie zonen.