Appelmoes

Elke week kwam  oude man op zijn brommertje.  Hij was er rond  tien uur, dronk samen met zijn dochter  één kopje koffie met opgeklopte melk en een sneetje ontbijtkoek. Om de drukte van een gezin met tien kinderen toch wat te ontvluchten, combineerde hij het nuttige met het aangename. Na de koffie ging hij een bootje huren en roeide de plas op, op zoek naar een rustig plekje uit de wind. Hij gooide zijn hengels uit,  at de meegebrachte boterhammetje op , sloeg zijn dekentje om  en deed een tukkie in de zon.  En mijmerde wat terwijl hij  wel zijn dobbertje in de gaten hield.
Tien kinderen ! Wat bezielde haar toch. Hoe vaak had hij het er niet met zijn vrouw zaliger over gehad.  Waarom zoveel ? Maar ja, je kon je er ook niet mee bemoeien toch?

Als de kerkklok vier uur roeide hij terug, maakte zijn wekelijkse praatje met botenbaas over de vangst van die dag . Daarna ging hij om een pakje sigaretten naar de sigarenboer en wisselde wat papiergeld voor guldens, kwartjes en dubbeltjes .  De kinderen waren altijd blij hem te zien. ‘Kom je volgende week ook weer Opa?’  was het eerste wat ze hem vroegen als hij binnenkwam. Ja, ze waren best dol op hem, dacht hij.

Hij bleef mee eten. Sinds zijn vrouw overleden was schoot de warme maaltijd er nogal eens bij in. Dus was het wekelijkse uitstapje op de brommer een mooie combinatie. Lekkere vissen, mee eten en – maar dat vertelde hij haar natuurlijk nooit – op die manier zeker stellen dat zij niet in de verleiding kwam met een aantal kinderen bij opa op bezoek te komen. Hij moest er niet aan denken, stel je voor dat dat allemaal in zijn huisje kwam. Nee, dit was eigenlijk een hele mooie oplossing.

Om half zes gingen ze aan tafel.  Allemaal  hun vaste plaats. Groot en klein zaten, om en om,  naast elkaar. De schoonzoon sneed en verdeelde het vlees en zijn dochter schepte op. Zij bepaalde wel hoeveel elk kind moest eten. De oudste kinderen hielpen de kleintjes. Lust niet kwam in het woordenboek van zijn dochter niet voor. En wie niet wilde eten kon met bord en al naar de keuken verhuizen. Hij had al meningmaal met gekromde tenen aan tafel gezeten. Want natuurlijk lusten niet alle kinderen andijvie, spruitjes of witlof. Dat ze daar geen begrip voor had, dat wilde er bij hem niet in. Toch had er iets op gevonden.

Aan het eind van de maaltijd pakte hij, net als elke week, zijn portemonnee. De kinderen wisten  wat er kwam. Al naar gelang hun leeftijd kreeg elk kind  twee kwartjes, één kwartje of een dubbeltje.  Voor schoonzoon  was het pakje sigaretten en zijn dochter kreeg  een gulden. Om voor de volgende keer als Opa kwam appelmoes te kopen!