Appelstroop

Hij heet Anton. De naam past bij hem. Het heeft iets ouderwets en iets eenzaams. Anton is anders. Hij doet niet zo goed mee. Vaak zie ik hem worstelen om grip te krijgen op de wereld om hem heen. Maar meestal laat hij het begaan en vertrouwt hij op zijn eigen wereld, waarin elke dag hetzelfde is. Anton houdt niet van verrassingen. Zijn pikzwart geverfde haar hangt sluik voor zijn ogen die door een dikke bril schichtig heen en weer schieten. Zijn spijkerjasje, vol met weerzinwekkende badges van Death Metal bands, hebben geen mouwen meer. Eronder draagt hij een vormeloze, vale houthakkersblouse. Zijn met trots gescoorde kisten zijn door een ander versleten.

Zo staat hij daar in de kantine, met zijn rug veilig tegen de muur, dichtbij de uitgang. Elke dag is hij aan het klungelen met zijn broodtrommel. Hij krijgt hem nooit in één keer open. Niemand praat met hem.

Een keer kwam er een medeleerling aan hem vragen of hij wel eens naar een concert was geweest. Anton was zo verbaasd dat er iemand tegen hem sprak, dat hij niet direct zijn woorden kon vinden. En toen hij eindelijk zijn mond open kreeg, was de jongen alweer verdwenen en nam hij maar een hap van zijn boterham. Met appelstroop. Dat eet hij graag. Nooit te veel stroop, want hij heeft een hekel aan kleverige handen.

Anton heeft moeite met praten. Zijn klasgenoten deden de eerste maanden nog hun best hem te verstaan en riepen nog ‘Harder!” als hij begon te stamelen. Ook daagden ze hem in het begin uit eens een nummer te zingen van een van zijn favoriete Metal bands. Maar nu laten ze hem links liggen. Soms verdenk ik ze ervan helemaal niet meer te weten dat Anton er is.

Docenten zijn ook geneigd hem over het hoofd te zien. Hij doet wat er van hem verwacht wordt, veroorzaakt geen onrust en stelt geen moeilijke vragen. Hij stelt helemaal nooit vragen. Hij lijkt een vergeelde poster aan de muur, een vergeten pen achterin de la. Onopvallend, maar altijd aanwezig.

Laatst zag ik hem, met het zweet op zijn voorhoofd, driftig in zijn etui graaien. Hij legde de inhoud, in opperste concentratie, strak in rijtjes op zijn tafel. Een rood potlood, een gele, een nieuwe gum en een passer. Maar de pen, die hij nodig had, zat er niet bij. Ik legde onopvallend een pen op zijn tafel. Hij keek me aan, zijn lichaam ontspande en hij straalde alsof ik hem de nieuwste cd van Canibal Corpse gaf.

Na de les bleef hij ongemakkelijk rondhangen. Hij schuifelde voorzichtig mijn kant op en fluisterde:” Juf, bedankt voor de pen. Ik zal dit niet vergeten” en legde het netjes terug in mijn pennenbakje. “ Graag gedaan, Anton” zei ik “ en veel succes met je examens”.

Ik besloot die dag een grote pot appelstroop te kopen. Omdat ik hem niet wil vergeten. Anton.