Ondanks dat de tarieven van verkeersovertredingen gestegen zijn, blijft het verbazingwekkend om te zien hoeveel hufterigheid zich op de Nederlandse wegen bevindt. Als fatsoenlijke weggebruiker moet je voorzien zijn van een behoorlijke dosis lef om je met een auto als ik in mijn bezit heb (één hele grote kreukelzone), je daar tussen te begeven. Maar de afstand naar mijn werk is dermate groot en overtreft mijn wilskracht om te gaan fietsen. Ondanks dat mijn werkgever me stimuleert om te gaan fietsen met spaarpunten voor een gratis kaartje naar de dierentuin. Nee, dank u! Bokito is me dat allemaal niet waard. Maar dat even ter inleiding. Ik stapte vanmorgen in mijn auto en begon met frisse moed aan de reis naar mijn werk. De radio op een aanmoedigende frequentie, sigaretje in mijn hand, en met een halve tank vol benzine begaf ik me op de ring die vanuit de periferie van de stad aangevuld werd met mensen die allemaal met hetzelfde doel op stap waren gegaan. Bij velen krijg je de indruk (gezien hun rijstijl) dat ze op kantoor niet veel te vertellen hebben, ondanks het formaat van de auto.

Een man voor me was druk aan het bellen en gezien ons gebrek aan genetische capaciteit om twee dingen tegelijk te doen, had hij dan ook veel moeite om zijn auto op één rijstrook te houden. Iets verderop werd ik flink afgesneden door iemand die met de slaap in zijn ogen mij niet goed had gezien in zijn linker buitenspiegel. Maakt niet uit! Ik vergaf hem met de gedachte dat mij dat ook had kunnen gebeuren.

Na het stoplicht volgt een viaduct en daar wordt een snelheid van 70 km/uur getolereerd en daar houd ik me als fatsoenlijke weggebruiker dan maar aan. Alleen de man die achter me reed in een tank op vier wielen, zag mij waarschijnlijk als een nietig obstakel dat hem belemmerde op zijn weg naar de finish. Ik klapte mijn achteruit-kijk-spiegel opzij en beloofde mezelf niet aan hem te gaan storen en naar de toegestane snelheidslimit mijn weg te vervolgen.

Bij het volgende stoplicht was er een chauffeur óf volledig kleurenblind óf dreigde dermate laat op zijn werk te komen met ontslag als consequentie dat hij of zij door rood reed om minder vertraging op te lopen. Alleen de aan de overkant zojuist overstekende fietsers belemmerde diegene alsnog om die actie te doen slagen en ook zijn lichten gingen op rood.

Enkele middelvingers later en lichtelijk geïrriteerd begaf ik mezelf op de snelweg. Na een tijdje zag ik in de verte een geel busje met hoge snelheid naderen. Aangezien ik zelf 120 km/uur reed moest diegene wel enorm hard rijden. Dit was écht de druppel! Deze persoon zou er aan gaan geloven als hij of zij het waagde om te stoppen. Ik beraamde al plannen om diegene zijn benzinetank tot de laatste druppel vol te zeiken met ochtendurine en hem of haar corrigerend toe te spreken.

Het gele busje vloog me voorbij en ik voegde in naar links en haalde werkelijk alles uit het 1.0 liter motortje dat mijn auto rijk is. Met veel moeite kon ik het gele busje bijhouden. Het stuur begon te trillen, een enorm lawaai omringde mijn auto en ik durfde niet te kijken naar de toerentalmeter. Nog steeds begaf ik me in de staart van het gele busje en profiteerde van het vacuum dat het creeërde. Nog enkele kilometers en dan eindigde de snelweg.

Onderwijl ik aan het repeteren was hoe ik die asfalthufter ging toespreken, bleef ik als een blok aan het been met hoge snelheid bumperkleven. Stoplichten! Het gele busje reed door rood licht en ik kon het me niet meer permiteren om hem of haar uit het oog te verliezen. Ik was al zover gekomen en ik zou en moest diegene een hartig woordje toespreken. Ik zou op gaan treden als het boegbeeld der weggebruikers die nog respect hadden voor de regels. En met veel te hoge snelheid reed ook ik door het rode licht. Ik probeerde me niet meer te storen aan alle claxons en middelvingers en fietsers die met schrik voor hun leven probeerde uit te wijken.

Enkele minuten later arriveerde we op mijn werk. Sneller dan ik ooit had durven dromen. Ik liep richting de IC en beperkte mijn corrigerende toespraak tot een goedemorgen naar het ambulancepersoneel, die net een slachtoffer van een zwaar auto-ongeluk de eerste hulp binnen reden.

Categorieën: Algemeen

7 reacties

arta · 16 april 2008 op 07:51

Je gaat wel vooruit qua schrijven.
Nauwelijks een taalfoutje en beter geconstrueerde zinnen. (een uitzondering daargelaten)
Maar…wat is het lang en gedetailleerd! Twee alinea’s wat verder uitwerken en de rest van jouw rit laten voor wat het is, en dan die uitsmijter erachteraan was eigenlijk genoeg geweest!:-)

SIMBA · 16 april 2008 op 08:20

[quote]en gezien ons gebrek aan genetische capaciteit om twee dingen tegelijk te doen, [/quote]
Je hebt zelfkennis! 😀
Leuk stukje, veel beter dan de vorige!

lisa-marie · 16 april 2008 op 09:18

Een klein beetje te lang en iets te gedetailleerd maar de uitsmijter is geweldig.
Met veel plezier gelezen 🙂

Neuskleuter · 16 april 2008 op 11:54

Haha, Simba is me voor met de leukste quote uit je stuk! Verder is het eigenlijk al gezegd: je boekt vooruitgang, maar dit stuk mag je meer inkorten, omdat het hier nogal veel van hetzelfde is.

Trouwens, jij hebt dus zo’n auto die je aantrekt, in plaats van een auto waar je instapt? 😉

pally · 17 april 2008 op 14:08

Ja, deze is veel beter dan je vorige. Wel wat te lang, vind ik ook. Er zijn wat woorden die ik beetje toeschrijf aan de soms wat truttige spellingscontrol.Bijv; ‘zodanig’ waar mijn sp ook gek op is, als ik ‘zo’n’ schrijf. Laten zitten, niet naar luisteren in dit geval.
Verder zitten er veel minder fouten in en dat is wel weer een schouderklopje voor je SPC
Groet van Pally

Dees · 17 april 2008 op 22:06

Zeg, die eerste column van jou he, was dat onder invloed van wat snoepgoed uit de ziekenhuisapotheek? Dit is zo anders geschreven, dat een spellingchecker alleen daar gen verklaring voor biedt 😉

wzza04115 · 28 april 2008 op 20:17

Thx for this site

Geef een reactie

Avatar plaatshouder