‘Uw saldo is ontoereikend’ prijkt er op het pinkastje voor me.
‘Misschien staat er nog wat op m’n chip’ probeer ik tegen beter weten in.
1 euro 68, net niet genoeg voor mijn halfvolle kar.
‘Hé, schiet eens een beetje op, er staan nog meer mensen in de rij’ klinkt het geagiteerd achter me.
Tot en met 2007 pochte ik geen zakagenda nodig te hebben. Deze zat immers in mijn hoofd. Voor elke dag een aparte geheugenkamer, waarvan ik de sleutels altijd op zak had. Althans, dat dacht ik. Langzaam werd de ijdelheid verdrongen door de realiteit. Ik vergat steeds vaker een sleutel, en daardoor een afspraak. Dus vroeg ik de secretaresse om een agenda voor 2008 aan te schaffen. Nauwelijks een maand later hebben herinneringen noodgedwongen plaats gemaakt voor met balpen geschreven letters.
[i]“Op de aarde is een land, en in dat land is een stad, en in die stad is een wijk, en in die wijk is een straat, en op de hoek van de straat staat een huis, en in dat huis is een keuken, en in die keuken staat een kast, en tussen de kast en de vloer woont…… .Moeroenboestansangoer!”[/i]
Error.
Heerhugowaard, Nederland, 13:08.
Ik moet hem nodig eens ontdooien dacht ik, terwijl ik het derde meergranenbrood in de vriezer propte. Maar alleen al de gedachte aan dat rotwerkje deed mij allerlei andere dingen verzinnen om mijn zinnen te verzetten. Ik moest natuurlijk mijn mail nog bekijken! En dus pakte ik mijn laptop van boven voor deze tot spoedklus verheven bezigheid.
Voordat ik goed en wel besefte dat ik in de levensfase was beland die ouderen plachten aan te duiden als ‘pubertijd’ kreeg ik bezoek. Ik had de ongenode gast nog niet eerder ontwaard in mijn nabijheid, en dacht dat hij slechts een verdwaalde eenling was. Niets bleek minder waar. Hij bleef namelijk niet lang alleen. Binnen de kortste keren had hij al z’n broertjes en zusjes opgetrommeld, en als ware ontdekkingsreizigers hadden ze in een mum van tijd het onontgonnen terrein tot hun leefgebied gemaakt. Van onbewoond tot overbevolkt in minder dan een jaar tijd.
