Toen ik een dag of tien geleden mijn kerststal van zolder haalde, ontdekte ik dat mijn kamelen waren verdwenen. Vervelend, want drie wijzen zonder kamelen…dat hoort niet. Vandaag, net op tijd voor Driekoningen, dook een van de twee schepen van de woestijn weer op. Hij staat inmiddels uit te rusten bij de stal, nog net een dag genietend van de aandacht en warmte. Hoe anders is het de wijzen in de kathedraal van Agrigento (Italië) vergaan.
Mijn moeder zong het graag en veel. Ze dacht ook dat het mooi klonk en niemand die haar uit de droom hielp. Als kind begreep ik niet wàt ze zong maar ik vond het een leuk deuntje en als Mama vrolijk door de keuken huppelde was dat zo’n feest, dat ik waarschijnlijk de dodenmars nog wel geestig zou hebben gevonden.
Het is grappig te horen hoeveel mensen weer blij zullen zijn als het 2 januari is. We lopen ons de hele maand december de benen onder het lijf vandaan om het gezellig te maken en als we dan middenin die warme, vrolijke en heerlijke feestdagen zitten, verlangen we naar ‘gewoon’.
Een galadiner meer of minder…ach, er zijn jaren geweest dat ik er echt niet van opkeek. Vorig jaar om deze tijd schreef ik enthousiast over het Kerstgala van het bedrijf waar ik werk. Een avond lang verwennerij van de bovenste plank. Avondkleding, haute cuisine, chauffeurs, bontmantels, artiesten van naam, een kasteel, champagne en gigantische cadeaus. Het zijn maar een paar steekwoorden.
Een flink deel van de Nederlandse bevolking is uiterst geprikkeld waar het gaat om, zoals zij dat zelf noemt, de islamisering van ‘onze’ maatschappij. Wat onze maatschappij precies is, weet ik eigenlijk niet zo goed. Alle normen en waarden die ik in mijn jeugd nog heb meegekregen, zijn allang geen gemeengoed meer. Ik voel me absoluut niet op mijn gemak bij grote groepen landgenoten die er andere, of beter gezegd nauwelijks, omgangsvormen op na houden.
