Ik ben een music-lover. Muziek is altijd al mijn passie geweest.
Zaterdag was weer het Eurovisie Songfestival. Vroeger, als piepklein jongetje, vond ik dat geweldig. Maar als ik er nu op terugkijk, was dat meer, omdat ik lang op mocht blijven en om de stemmen te zien verdelen: “Ten points to… dix points pour…”
Mijn zus, het gemene loeder, moet nog steeds lachen als een land – en in het bijzonder ons land – geen punten krijgt.
Goh, wat schaamde ik mij een aantal maanden terug. Minister president Balkenende en De Hoop-Scheffer op het Witte huis. Het kruiperige gedrag van onze vertegenwoordigers was die treurig en mijn tenen krulden van plaatsvervangende schaamte.
Ik ben nooit zo goed in namen en telefoonnummers onthouden. Vaak loop ik in gedachten en zie mensen niet, van wie ik geacht ben ze te kennen.
Later hoor ik dan dat ik dan arrogant ben omdat ik ze weer eens niet gegroet heb. Ook komt het voor dat ik mensen uit mijn werk op andere plaatsen in andere kleding tegen kom en ze even niet kan plaatsen. Vriendelijk zeggen ze me dan gedag en dan groet ik blij terug. Straten lang vraag ik me dan af…. Wie was dat dan….
Kijk en hier word ik nou effe niet goed van:
Kinderen pesten op school. Ik was zo’n kind dat heeft gepest. Jaren later heeft de wraak van het meisje dat ik gepest heeft genadeloos toegeslagen.
Kijk en daar word ik nou effe niet goed van…. Haar naam is Michelle.
Had die ouwe generaal Rinus Michels toch nog gelijk!
Voetbal is oorlog.
De kranten stonden er bol van.
De ongeschreven regel was doorbroken.
De supporters van Ajax vielen spelers van Feijenoord aan.
En dat….. dat mag niet.
Supporters horen elkaar af te rossen.
