Ik ben nooit zo goed in namen en telefoonnummers onthouden. Vaak loop ik in gedachten en zie mensen niet, van wie ik geacht ben ze te kennen.
Later hoor ik dan dat ik dan arrogant ben omdat ik ze weer eens niet gegroet heb. Ook komt het voor dat ik mensen uit mijn werk op andere plaatsen in andere kleding tegen kom en ze even niet kan plaatsen. Vriendelijk zeggen ze me dan gedag en dan groet ik blij terug. Straten lang vraag ik me dan af…. Wie was dat dan…. Een vriend van mij kan mij mateloos ergeren doordat hij altijd, van iedereen die hij één keer ziet de naam, straat en vaak het telefoonnummer weet. Hij etaleert mij dat dan ook breed.
Mijn denkraam kan dat niet. Mijn denkraam is dan vast wel ergens andere beter in, al weet ik niet zo gauw in wat dan wel. Maar ik had het als kind al. Naast je vader staan samen voor een marktkraampje staan. Dan geef je hem een hand en kijkt vol vertrouwen op en dan blijkt dat je aan de hand van een volslagen vreemdeling staat.
Wat een afgang.

Toch ben ik gelukkig niet de enige die dit euvel heeft. Zo kwam ik aan het begin van mijn carrière een vrouw met kinderwagen tegen. Sooo phoe heeee joh…. “Dat jij bij de politie ben gegaan.” Zei ze.
“Ja, al weer 2 jaar.” zei ik vol trots op het uniform. Daar had je het alweer. Ik had geen flauw idee wie het was. Maar ja het werd een gesprekje en ik durfde niet te vragen wie zij ook al weer was. Dat vind ik namelijk gênant. Ik dacht: ”meelullen dan kom ik er wel achter”.
Maar niets was minder waar. Ze had het over haar ouders. Ze had het over haar man.

Maar niets, helemaal niets, klonk me bekend in de oren. Ik besloot het kind eens nader te bekijken.
Het leek op niemand die ik kende het was nog lelijk ook. De naam deed me ook al nergens aan denken. Het gesprek werd steeds vager en het ze klepte gezellig honderd uit, terwijl ik volslagen in het duister taste. Net toen ik kleur wilde bekennen en haar wilde vragen wie ze dan wel was, loste zij het hele probleem op. Ze zei tegen me: “Leuk je weer eens gesproken te hebben Kees. Tevreden dacht ik: haha gelukkig heet ik Hans.
Enne……… snel weer eens met Annemarie langs komen hoor.”
“Ja, doen we”, beloofde ik haar en dacht, die Kees waarvan ze denkt dat ik dat ben zit vast niet bij de politie, hoe legt hij dat later aan haar uit. Zeker als hij niet met Annemarie langs is geweest.
Maar dat ik weer eens 15 minuten met iemand aan het kletsen was, die dacht ik Kees was, terwijl ik dacht dat ik haar zou moeten kennen………
Kijk daar word ik nou effe niet goed van

😕

Categorieën: Media

12 reacties

Mosje · 5 mei 2004 op 11:16

[quote]Ook komt het voor dat ik mensen uit mijn werk op andere plaatsen in andere kleding tegen kom en ze even niet kan plaatsen.[/quote]Dit overkomt mij haast dagelijks!
Leuke vertelling.

Ma3anne · 5 mei 2004 op 12:20

[quote]Mijn denkraam is dan vast wel ergens andere beter in, al weet ik niet zo gauw in wat dan wel.[/quote]

Ik denk dat je goed bent in leuke korte titels bedenken… 😀

deZwarteRidder · 5 mei 2004 op 12:47

HERKENBAAR en daardoor ook zo leuk….

Clueless · 5 mei 2004 op 13:04

Hoi Hans,

Herkenbare column. Ik heb alleen het idee dat ie niet even heeft gerijpt en is bijgeschaafd voor het insturen. Als je dat wel had gedaan, dan had er vast geen twee keer ‘staan’ in één zin gestaan. 😀

De titel had inderdaad korter gekund en prikkelt ook niet echt.. het komt nl. regelmatig voor dat mannen met een mooie meid staan te praten waarvan ze niet weten wie het is (flirten heet dat wel eens)… 😉
Ik moest de eerste alinea drie keer lezen voor hij tot me doordrong, omdat je daar zo van de hak op de tak springt. Jouw gedachten gaan dan sneller dan die van een lezer, die nog geen idee heeft waar de column over gaat.
VB: [i]Ik ben nooit zo goed in namen en telefoonnummers onthouden. Vaak loop ik in gedachten en zie mensen niet, van wie ik geacht ben ze te kennen.[/i] De ene zin heeft ogenschijnlijk niets met de andere te maken. Ik zou het iets verduidelijken, om je lezers niet gelijk in de eerste alinea al kwijt te raken:
[i]Ik ben geen ster in het onthouden van namen bij gezichten[/i] (zou hier dus gezichten gebruiken, omdat telefoonnummers niets te maken hebben met het herkennen van iemand op straat).[i] Het gebeurt dan ook regelmatig dat ik bekenden niet opmerk, als ik over straat loop.[/i] Iets dergelijks, met een bruggetje naar de andere zin, is een stuk duidelijker.

Tenslotte dit: Ik zou, als ik jou was, mezelf heel snel bevrijden van die zelf opgelegde begrenzing “Kijk, daar word ik nou effe niet goed van.” Niet alleen begrenst het je enorm in je onderwerpkeuze en insteek, het maakt ook dat elke column een voorspelbaar eind heeft. En dat terwijl de column vaak juist leuk wordt als ie een verrassend einde heeft. Dat maakt een column een column, voor mij althans. Ik zou bij deze column gestopt zijn bij de ontknoping van de vreemde ontmoeting met die vrouw. Op het moment dat ze je Kees noemt. Dat is verrassend en bovendien een geinig einde, waar naartoe is gewerkt vanaf het moment dat je zegt dat je niet de enige bent die hier last van heeft.

Nou, ik hoop dat je deze kritiek als opbouwend beschouwt en dat ik niet buiten m’n boekje ben gegaan. Ik vond het wel een leuke column, moet ik nog even vermelden. Het onderwerp is erg herkenbaar, en dat van die vader is mij ook meermalen gebeurd! Ik ging vroeger altijd aan het been van wildvreemde vrouwen hangen, die zo van onderen iets weghadden van mijn moeder 😉

Groetjes,
Clue

Clueless · 5 mei 2004 op 13:18

PS Redactie, hoe komt het dat mijn eerste alinea’s vaak in tweeën worden gehakt – terwijl dat het verhaal beslist niet ten goede komt – maar dat deze wel heel werd gelaten? 😕

Irma · 5 mei 2004 op 14:36

Herkenbaar!
Tegenwoordig ben ik toch meer assertief dan beleefd (en heb ik ontdekt dat dat ook samen gaat ;-)) en onderbreek ik degene met zijn of haar verhalen die voor mij onbekend zijn.
‘ik denk dat hier een vergissing in het spel is’…

Nog erger is dan, wanneer blijkt dat je al die ‘gegevens’ gedissocieerd hebt en het wel degelijk een goede kennis blijkt te zijn uit het verleden. 😮

Dees · 5 mei 2004 op 19:28

Die kleine Hans die de verkeerde pappa bij de hand heeft 😀 Zo’n stukje en dan ben ik al om.

De rest is ook herkenbaar, maar ik ben het wel met Clueless eens! Een extra stuk zorg (spelling, grammatica) en afronding van het geheel zou deze column echt een juweel maken. Eigenlijk een compliment; je materiaal is te goed om het zo af te raffelen..

Shitonya · 5 mei 2004 op 19:44

Herkenbaar en grappig. puike column 😛

pepe · 5 mei 2004 op 19:53

hihi heerlijk gelachen om Kees, of was het hans;-)

Kees Schilder · 5 mei 2004 op 20:16

ja, was wel heel erg herkenbaar en goed beschreven

kareltje · 6 mei 2004 op 15:40

kreeg laatst van een vriendin een tip als je niet weet wie het is vraag je haar naam dan zegt ze die en dan zeg jij: nee dat weet ik wel ik, bedoel je achternaam… dan valt het niet op dat je haar niet (meer) kent maar weet je wel d’r naam.

trouwens uit onze persoonlijke test, iedereen lult gewoon mee. gewoon mensen die niet kent aanspreken alsof je ze al jaren kent. super komisch!

leuke en herkenbare column

xxxsies kareltje

Hans · 7 mei 2004 op 01:42

Ik had een beetje moeite met uploaden van deze column. Hij kwam in het voorbeeld een paar keer half aan. Ook een aantal regels gingen geheel tegen mij wil dubbel. Ik was uiteindelijk blij dat ie weg was.
Net als ik trouwens, lekker een paar daagjes inspiratie opgedaan in Frankrijk.
Zal ik met het puntje van mijn tong uit mijn mond mijn uiterste best doen op de volgende……

Geef een reactie

Avatar plaatshouder