En haar naam was Michelle………

Kijk en hier word ik nou effe niet goed van:
Kinderen pesten op school. Ik was zo’n kind dat heeft gepest. Jaren later heeft de wraak van het meisje dat ik gepest heeft genadeloos toegeslagen.

Kijk en daar word ik nou effe niet goed van…. Haar naam is Michelle. Hebt u vroeger ook wel eens op school gepest?
Nee zeker…. Ik wel, ik schaam me er diep voor.
Maar ik heb gepest.
We hadden bij mij op de lagere school aan de Oude Dijk een meisje.
Zij was net als de andere meisjes, weet ik nu, ver op ons jongetjes vooruit.
Ze had zelfs al echte borstjes.
Ze rook naar parfum en had een rood brilletje op van een model a la Dame Etna, u weet wel met vleugeltjes.
Het ergste van haar was dat ze de opzeg psalmversjes op maandagmorgen beter kon als ik.
Dat ik een voorbeeld moest nemen aan haar uitspraak van de Franse woordjes.
Haar Nederlands beter was.
Zij mooier kon tekenen.
Dat haar handschrift in tegenstelling tot de mijne leesbaar was.
Ze was eigenlijk in alles beter.
Alleen in pesten was ik beter.
God wat had ik een hekel aan haar.
Sja, ik wist toen ook nog niet wat ik met meisjes aan moest.
En als ik het thuis vertelde zei mijn moeder tot mijn afgrijzen.
Ach, Hansje uit zo’n lelijk knopje kan een mooi roosje groeien.
Dat was wel het toppunt van ergernis.
Ik vond deze opmerking nog erger dan geen elastiek in je onderbroek
Wat wist mijn moeder er van.

Jaren later, stapte ik in de trein op het station Maassluis.
Met mij stapte de ideale vrouw in de trein.
Hooggehakt, goed verpakt, mijn God wat een kanjer.
Het was haar kennelijk opgevallen wat mijn ogen met haar hadden gedaan.
Ze draaide zich nog eens om als of ze zich zelfverzekerd goed ten toon wilde stellen.
“Zo” zei ze, “heb je me goed bekeken?”
“Euh” stamelde ik betrapt.
Ze kwam tegenover me zitten.
Ik zag haar ogen over mij heen glijden.
“Je bent te dik” stelde ze vast. Ik baalde.
Ze ging verder met een analyse van wat voor soort jongetje ik in mijn vroegere jaren wel geweest zou kunnen zijn.
Het vervelende was dat bijna ieder schot van haar raak was.
In no-time was ik van jager het gejaagde personage geworden.
Zo ongegeneerd als ik haar bekeken had zo pijnlijk fileerde ze me.
Bij het station Schiedam stapte ze uit.
Net voor de deuren dicht gingen draaide ze zich nog één keer om…..
Zwoel keek ze me aan en zei……
“Dag Hansje, wat was jij altijd vervelend in de klas, mocht je me vergeten zijn…… ik ben Michelle”
tttttttssssssssssssssssssss. De deuren gingen sissend dicht. De conducteur floot.
Schokkend kwam de trein langzaam in beweging.
Ik wilde haar nog na roepen dat het me allemaal speet.
Ik wilde het een beetje goed maken…Haar mee uitnemen, achter haar aan kruipen….
Ze liep, zonder om te kijken naar de wegrijdende trein, uitermate sexy weg richting uitgang.
Ze had me tijdens dat treinreisje afgemaakt.
Ik lig er nog wel eens wakker van.
Veel uren bracht ik door op het station Massluis. De dagen er na ben ik met de zelfde trein van Maassluis naar Rotterdam gereden maar heb haar nooit meer gezien.
Had mijn moeder toch nog gelijk gekregen.
Uit het lelijke knopje was nota bene een bos rozen gegroeid.
En, dat ik, dat lelijke knopje in mijn jonge jaren niet op waarde had weten te schatten……
Ja, het is nu veel te laat maar daar word ik nou nog steeds effe niet goed van.