“Nee, natuurlijk niet. Man, ik vlieg vanbinnen in de fik van dat spul!” Beslist sloeg Luc van Lier het aanbod van zijn kamergenoot af. Cointreau was desastreus voor het herstelproces. Een lang en pijnlijk herstelproces, want het had weinig gescheeld, of de moordaanslag was fataal afgelopen.
Een meneer zit in Amsterdam in tram 3. Hij ziet dat twee medepassagiers vrolijk op de vloer van de tram lopen te spuwen en zegt daar wat van. Vervolgens trommelen de twee smeerlappen nog een handvol vriendjes -die eveneens in de tram blijken te zitten- op, en slaan de meneer in kwestie in de tram en op de halte in elkaar en steken hem daarna zelfs met een mes overhoop. De meneer in kwestie heeft enkele dagen in het ziekenhuis moeten liggen, en herstelt nu thuis verder van zijn verwondingen en de schrik.
“Ja, koffie, lekker. Doe er maar een lekkere appelpunt bij ook.” Tevreden was Luc neergestreken op het terras van zijn vaste hang-out. Directeur Bernd Meerlandt van de Nederwaardsche Lokaal Spoorwegmaatschappij had hem gebeld met het verzoek, een afspraak met hem te mogen maken. Dat moest voor de spoorbaas een behoorlijke gang naar Canossa zijn geweest. Immers, hun laatste gesprek was buitengewoon onprettig verlopen.
Kijk ik naar het nieuws van de laatste tijd. Maak ik mij grote zorgen. Het Openbaar Vervoer met alles daaromheen lijkt wel ten dode opgeschreven. Reizigers zijn tweederangs consumenten, omwonenden hun leven niet zeker, steden langdurig ontwricht. Ik doe even een greep.
“Nee dank je, ik liever niet.” Luc van Lier vond het echt te lullig voor woorden. Warme chocola. Zelfs Kirsten, de serveerster van Brasserie Hans, had hem verbaasde blikken toegeworpen. Eentje was al erg genoeg geweest, dus. Gezondheidswethouder Ad Flink bestelde voor zichzelf nog een warme beker kleinburgerlijkheid, en stortte zijn hart verder uit bij de sterverslaggever van de Nederwaardsche Courant. Alles en iedereen viel over hem heen.
