Nederwaard: Wederopstanding

“Nee, natuurlijk niet. Man, ik vlieg vanbinnen in de fik van dat spul!” Beslist sloeg Luc van Lier het aanbod van zijn kamergenoot af. Cointreau was desastreus voor het herstelproces. Een lang en pijnlijk herstelproces, want het had weinig gescheeld, of de moordaanslag was fataal afgelopen. De dader was nog steeds voortvluchtig, maar de politie deed slechts weinig aan de opsporing. Nee, de sterke arm had het te druk met het vervolgen van internetpublicist Bert Brussel, die iets had getwitterd over de suggestie, bij de gehate politicus Tjeerd Schilders zijn ballen eraf te draaien. En met het zonder proces twee dagen in de cel zetten van een inwoner die het getreiter van zijn buren -afkomstig uit het achterstandsgebied aan de overzijde van het Bantij- helemaal zat was, en de verantwoordelijke wethouder demonstratief een brulshirt was komen brengen. De politicus in kwestie had dat “als bedreigend ervaren”, dus werden niet de treiterende buren, maar de woedende Nederwaardenaar opgepakt. Maar serieus op jacht naar de gangster die had getracht, Luc van Lier te vermoorden? Ho maar. Nee, de prioriteiten bij de politie lagen anders, zoveel was duidelijk. Luc voelde zich lelijk in de steek gelaten. Maar één troostrijke gedachte hield hem op de been. Zelfs die messentrekker was er niet in geslaagd, die compromitterende foto’s aan Luc te ontfutselen. Die hadden immers veilig in een kluis op de krant gelegen. Nadat Luc na de zware operaties uit zijn kunstmatige slaap was ontwaakt, was hij vastbesloten. De foto’s moesten openbaar. Die foto’s werden openbaar, vergezeld van een pittig artikel van collega-journalist Meindert Feddema. Voorpaginabreed in de Nederwaardsche Courant, en de stad was in rep en roer. Te zien was, hoe in de parkeergarage bij de grote omroepstudio LinksMilieu-coryfee Femmy Bakema en televisiejournalist Jeroen Kauw druk in de weer waren met een politicus over wie wel vaker werd geroddeld dat hij zich met buitenechtelijke erotiek inliet. De foto’s bewezen de waarheid van de buitenechtelijke geruchten, want de politicus in kwestie was getrouwd met Jeroen Kauw noch Femmy Bakema. En ook dat er sprake was van erotiek was wel duidelijk. Aan de begrippen ‘lippendienst’ en ‘niet voor één gat te vangen’ werd een geheel nieuwe dimensie gegeven. Bakema, Schilders en Kauw stonden er in ieder geval lelijk op.

Nee, de gevierde journalist had er geen spijt van, dat hij toch had besloten om de foto’s te laten afdrukken in de krant. Trots was hij, omdat hij niet gezwicht was voor de bedreigingen en het geweld die hem deze zomer ten deel waren gevallen. Geen enkele inwoner van Nederwaard zou de gezichten van de twee politici en de journalist nog kunnen aanschouwen zonder in lachen uit te barsten. Zelfs Lucs kamergenoot, de hardhandige internetpublicist AartsVijand, strompelde ondanks de pijn van zijn zoveelste darmoperatie breed grijnzend met zijn looprekje over de afdeling.

Dus de stemming leed er eigenlijk nauwelijks onder, in de tweepersoons ziekenzaal. De gevierde journalist en zijn kamergenoot, internetpublicist AartsVijand, genoten met volle teugen van het politieke gerotzooi in en om het Nederwaardse Gemeentehuis. Er ging geen dag voorbij, of er was wel weer een volgende bijeenkomst in Nieuwscentrum Perspoort. Er werd al weken onderhandeld over een nieuwe vorm van stadsbestuur: de wethouders zouden worden geleverd door de Vrijheids Volks Bond van Mart Schutte en de Christelijke Democraten Alliantie van Michiel Verharen. Het Platform Voor Veiligheid van Tjeerd Schilders zou dit college door gedoogsteun aan een raadsmeerderheid helpen, in ruil voor een flinke vinger in de pap over de tekst van het programakkoord. Ondanks de bezielende leiding van bemiddelaar Ivo Langbeen schoot het allemaal niet echt op. Ad Flink, die in een brief schreef dat hij grote moeite had met de uitspraak van Tjeerd Schilders aan de onderhandelingstafel dat hij tijdens de presentatie van het bestuursakkoord keihard zou roepen dat Ads vrouw een vuile hoer was omdat dat mocht van de afspraken over vrije meningsuiting en respect voor elkanders mening. Het was Ads persoonlijke keuze, dit niet langer aanvaardbaar te vinden. Over de herrie die daarover in de fractie ontstond. Nog meer tumult over fractiegenoot Catherine Fernandez die het met Flink eens was, en die rare samenwerking ook niet zou steunen. Over de achterkamertjeschantage die op de twee dwarsliggers in de fractie van de CDA werd uitgeoefend. Over dat Ad en Catherine met een waterig compromis kwamen dat zou inhouden dat ze de zaak nog even zouden aankijken. Over Tjeerd Schilders die voor het weekend de stekker eruit trok. Over de chagrijnige koppen van Mart Schutte en Michiel Verharen toen dat plompverloren werd gemeld. Schutte met geweeklaag over een bijna afgerond akkoord waar rechts Nederwaard zijn vingers bij zou aflikken. Bemiddelaar Langbeen die zijn missie wel als mislukt moest beschouwen. Het onverwachte vertrek van Ad Flink uit de politiek. Een extra vergadering van de gemeenteraad. En opeens als een duveltje uit een doosje de mededeling van Tjeerd Schilders dat het PVV alsnog wilde onderhandelen. Verwarring alom, met een hoofdrol voor Mart Schutte die volkomen de regie was kwijtgeraakt. Luc en AartsVijand waren het er wel over eens. Zelden werd de Nederwaardse politiek bepaald door zo’n incompetent zooitje. De heren waren niet bij de televisie en hun draadloze internetlaptops weg te slaan.

Lucs moeder hing met enige regelmaat aan de telefoon. “Gaat het goed met je, jongen? Blijf je wel van de zustertjes af?” Ach, mama Van Lier was weliswaar volwassen geworden tijdens de Flowerpowertijd, maar de losbandigheid die tekenend was voor die late jaren-60 was totaal aan haar voorbij gegaan. Altijd hard gewerkt in de drukkerij van pa, een heel regiment kinderen gebaard en veel te vroeg afscheid van haar dierbare echtgenoot moeten nemen. “Waar is papa, jongen? Hij komt nooit eens langs.” Ze sleet haar dagen nu in een groezelig bejaardentehuis, met dank aan de marktwerking. Ze had een hoofd vol schaamte. Want in de spaarzame heldere momenten die ze nog had, realiseerde ze zich dat haar Christelijke Democraten Alliantie, waar ze altijd zo’n rotsvast vertrouwen in had gehad, was afgegleden tot een stel politieke opportunisten dat de begrippen “waarden en normen” inmiddels als oud vuil in de kliko had gesmeten, en in zee wilde met een partij die qua respect voor de ander mijlenver afstond van het gedachtegoed waar zij altijd in had geloofd. “Wanneer maak je daar nou eindelijk eens definitief gehakt van, jongen?” Tsja, Luc stond wat dat betreft met een mond vol tanden. Vanuit het ziekenhuis kon hij niet echt veel invloed uitoefenen op de berichten die de Nederwaardsche Courant publiceerde. Met veel pijn en moeite had Luc er nog een commentaar weten uit te persen over Mees van der Gaai van de Reformatorische Federatie, die het PVV wel wilde steunen. Onbegrijpelijk, dat zo’n partij met zulke ultra-orthodoxe Godsdienstige opvattingen in zee wilde met een partij die een andere orthodoxe religie met wortel en tak zou willen uitroeien… De politiek was gek geworden.

En dat terwijl de televisiedochter van de krant er ook al geen hout van bakte. Iedere ochtend op de publieke zender een programma. Ochtendflits. Vanuit een armoedig decor wat zouteloze interviewtjes. Nee, het wilde nog niet zo vlotten met de stappen die zijn krant richting andere media zette. Het dieptepunt was wel een itempje over de literatuurprijs die de Nederwaardse Lokaal Spoorwegmaatschappij had uitgeloofd. De passagiers mochten stemmen via een website. Jammer dat het draadloze internet in de treinen na jaren knutselen nog steeds niet werkte. Maar dat hete hangijzer werd in de uitzending zorgvuldig gemeden, evenals de vraag, waarom het spoorbedrijf uitgerekend een boekenprijs uitloofde terwijl het papieren spoorboekje recentelijk was wegbezuinigd. En dan dat programma Nieuwsmuur, gepresenteerd door Twan Luys en Mariëlle Driebeke. Wilde ook nog niet erg vlotten. Temeer daar de talentvolle presentatrice Elvira Jinecz haar baantje was verloren omdat ze tegenwoordig samenwoonde met penose-advocaat Bram Moskoviter. Dat vond men journalistiek niet zo handig.

“Wat ben je stil, Luc!” Zijn kamergenoot en inmiddels goede vriend keek de geplaagde journalist onderzoekend aan. “Je zou eens op een terras voorbij je eigen ego moeten gaan zitten denken!” Luc barstte los: “Ik ben het zo enorm spuugzat, dat gelanterfanter op deze kamer! Ik wil naar de krant. Ik wil inderdaad op het terras mijn contacten spreken. Ik wil stevige stukken schrijven. De stad opschudden. Maar nee hoor. Hier zit ik. Voor lul met een zooi hechtingen in mijn buik, een stel aan mekaar genaaide darmen en een infuus in mijn poot. Ik wil eropuit!” Zijn kamergenoot sprak hem sussend toe. En vertrok om beneden in de hal van het ziekenhuis als traktatie twee broodjes met roomkaas te halen.
Na een poosje kwam de schreeuwcolumnist weer terug. Met de twee beloofde broodjes. En de mededeling dat er bezoek voor Luc was. Luc keek op, zag zijn gast het hoofd om de deur steken en barstte uit in een bulderende lach: “Hee Teenk, wat doe jij hier?”