Nederwaard: Zwart

“Ja, koffie, lekker. Doe er maar een lekkere appelpunt bij ook.” Tevreden was Luc neergestreken op het terras van zijn vaste hang-out. Directeur Bernd Meerlandt van de Nederwaardsche Lokaal Spoorwegmaatschappij had hem gebeld met het verzoek, een afspraak met hem te mogen maken. Dat moest voor de spoorbaas een behoorlijke gang naar Canossa zijn geweest. Immers, hun laatste gesprek was buitengewoon onprettig verlopen. Even later streek de NLS-directeur neer bij het tafeltje, vergezeld van zijn persvoorlichter, de immer sympathieke Steven Ronalds. De heren zaten met een lastig probleem in de maag. En eerlijk is eerlijk, dit keer was dat niet de schuld van de NLS. De Nederwaardse gemeentelijke Dienst Innovatie Van Verkeer (DIVV) blundert keer op keer bij de aanleg van het busknooppunt bij het spoorstation. Eerst was een tunneltje te laag uitgevallen zodat het voor bussen ongeschikt was, nu was het met de bestelling van de wachthokken totaal misgegaan, waardoor reizigers totaal natgeregend van en naar de bus liepen. De NLS liep inkomsten mis door het wegblijven van de ontevreden reizigers, die tegenwoordig steeds vaker voor de auto kozen. Meerlandt en Ronalds vroegen of Luc daar in een van zijn schuimbekkende commentaren een keer aandacht aan wilde besteden. Slecht nieuws: Luc maakte op onmiskenbare wijze duidelijk, dat hij daar geen zin in had. Zijn artikelen over DIVV gingen over incompetente ambtenaren en verspilling van belastinggeld, en hadden zeer zeker niet de intentie, de spoorwegen een handje te helpen bij het oplossen van hun problemen. Hij zag daar ook geen aanleiding toe, omdat de spoorwegen de prijs van de retourtjes enorm zouden laten stijgen, volgend jaar. Bovendien had de sterverslaggever van de Nederwaardsche Courant slechts weinig tijd voor de afgezanten van het spoor, hij wilde vooral op tijd zijn voor zijn volgende afspraak met de zeer teleurgestelde lijsttrekker van de Arbeiderspartij, voor wie het steeds duidelijker werd dat hij hoogstwaarschijnlijk in de oppositiebankjes zou belanden. Dus de heren rekenden af, en ieder ging zijns weegs.

Tijdens de korte wandeling realiseerde de beroemde journalist zich, dat het artikel dat een collega had geschreven over de enorme toename van het aantal wespennesten beslist een teken aan de wand mocht worden genoemd. Immers, van het ene wespennest (een afspraak met de top van de spoorwegen) was Luc op weg naar het andere wespennest. Want zo mocht de formatie van een nieuw college wel worden genoemd. Zelden had de aanloop naar een nieuw stadsbestuur zo’n chaotisch verloop gehad. Maar er viel ook een hoop te lachen. Het afgeserveerde boegbeeld van de CDA, Peter Jan van der Lende, had laten weten dat hij hoopte dat hij na zijn politieke carrière zijn privileges zou mogen behouden. Hij was totaal blind voor de beschaamde blikken van allerlei personen die hem wel moesten uitnodigen op allerlei evenementen, en reikhalzend uitkeken naar de dag dat ze eindelijk van hem verlost zouden zijn. En de hele stad had er schande van gesproken, toen hij tijdens het fotomoment bij de huldiging van de Fortuna-Nederwaard-Combinatie zijn dochter pontificaal voor de stervoetballers had geposteerd. Het feit dat te grote zelfingenomenheid in de bijbel sterk werd veroordeeld, was aan de christen-democratische ijdeltuit volkomen voorbijgegaan.

Aangekomen bij het statige gebouw waarin het hoofdkantoor van de Arbeiderspartij was gevestigd, viel het Luc op, dat hij smerig werd aangekeken door een tamelijk onguur heerschap. Toch sloeg hij er weinig acht op; het vak van journalist had er nu eenmaal toe geleid dat niet iedere inwoner van Nederwaard even goed over hem te spreken was. Binnen werd Luc vriendelijk ontvangen door lijsttrekker Rob van Ven. Het gezicht van de oude voorman stond bezorgd. Een hoogstwaarschijnlijke deelname aan het college van BenW was heb door de vingers geglipt. Hij had het politieke spel uiterst onhandig aangepakt. Zijn hand overspeeld, de Socialistenbond onterecht links laten liggen, teveel zijn oren laten hangen naar Femmy Bakema van LinksMilieu en keer op keer geweigerd Michiel Verharen van de Christelijke Democraten Alliantie als serieuze gesprekspartner te aanvaarden. Dus uiteindelijk had Mart Schutte van de Vrijheids Volks Bond de knoop doorgehakt. Een minderheidscollege van zijn VVB met de CDA, met gedoogsteun van het Platform Voor Veiligheid van Tjeerd Schilders. Lucs bejaarde moeder was ontdaan geweest toen ze daarvan hoorde. In tranen. Totaal overstuur. Hoe kon de CDA, waarvan zij de standpunten altijd met de paplepel ingegoten had gekregen, in hemelsnaam in zee gaan met die neo-fascisten van het PVV? Had die Michiel Verharen de oorlog dan niet meegemaakt? Luc had het haar niet kunnen uitleggen. “Luistert u wel, meneer Van Lier?” Het sonore stemgeluid van Van Ven maakte een eind aan Lucs mijmeringen. “Ik verzeker u dat er een heel goed tegenvoorstel zal komen. Samen met LinksMilieu en de Socialistenbond gaan we een voorstel aan de ledenraad van de CDA doen, waar ze gewoon niet omheen kunnen. Er komt een centrum-links college, dat verzeker ik u.” Luc had geen hoge pet op van het paniekvoetbal te linkerzijde, wat hem betrof ging het hier om niets meer dan een achterhoedegevecht. Het was Luc ter ore gekomen, dat ook de Reformatorische Politieke Federatie van Mees van der Gaai het minderheidscollege zou gedogen. Desondanks hield Luc wijselijk zijn mond, want dit verhaal, opgetekend uit de mond van de voorzitter van de grootste linkse fractie, was natuurlijk wel groot nieuws. Luc pakte zijn fototoestel, en maakte een mooi portret van Rob van Ven, dat een groot artikel over dit nieuwe politieke feit zou opsieren. Aparte fotografen waren helaas grotendeels wegbezuinigd bij de Nederwaardsche Courant. Hoog tijd om naar de krant te gaan. Werk aan de winkel. Luc was blij, dat hij nu eens een gesprek had kunnen voeren waarin de sfeer wél vriendelijk was gebleven, dus na enkele belangstellende vragen naar de gezondheid van Rob van Vens echtgenote verliet de ervaren journalist goedgemutst het kantoor.

Buiten werd hij aangesproken door de ongure man die hij eerder ook al had opgemerkt. Luc antwoordde met de mededeling dat hij haast had omdat hij nog een artikel over de collegevorming moest schrijven en daarna snel door moest naar de persconferentie van de “Roze Cruise”, de jaarlijkse boottocht op het Bantij onder auspiciën van de homoseksuelenbond. Maar de vreemdeling versperde Luc de weg, en siste “Hier met die foto’s van Bakema en Kauw, of ik maak je af.” Luc antwoordde dat hij nooit en te nimmer de foto’s zou overhandigen aan wie dan ook, en al helemaal niet aan een of andere ongure zwerver. Er flikkerde een mes. Een stekende pijn in de buikstreek. Het werd zwart voor Lucs ogen.