“Nee Moeder, dankjewel. Eentje is genoeg voor mij.” Luc vond de koffie in verzorgingstehuis ‘De Ondersteek’ echt niet te drinken. Maar er had voor de sterverslaggever van de Nederwaardsche Courant niets anders opgezeten: zijn enigszins dementerende moeder was erg overstuur.
Wanneer in het zakenleven of in arbeidsverhoudingen de ene partij de andere partij een bedrag betaalt voor een bepaalde leverantie of dienst, staat duidelijk omschreven wat in ruil voor die geldsom wordt verwacht. Zoveel kilo beton. Zoveel paar schoenen. Zoveel uur schoonmaakwerk. Twee kroketten. Een afdoende reparatie van de auto. Kortom: de tegenprestatie voor het geld is meetbaar, is duidelijk. Logisch.
Dat zou je binnen de overheid dus ook verwachten.
“Nee, geen koffie-verkeerd vandaag. Doe maar iets in de trant van een zesvoudige ristretto of zoiets, want de kater is enorm.” Ook van Luc van Lier had zich een gevoel van teleurstelling meester gemaakt. Maar dat was nog niet alles. Lichamelijke ongemakken! Met een bleek gezicht zat de sterverslaggever van de Nederwaardsche Courant op het terras van Brasserie Hans. De Fortuna-Nederwaard-Combinatie was in het zicht van de haven gestrand.
“Nee, ik hoef niets te drinken,” zei Luc van Lier, “ik ben hier alleen maar naartoe gekomen omdat jij aangaf dat je dat zo graag wilde.” De spanning aan het tafeltje op het snikhete en overvolle terras van Brasserie ‘Hans’ was te snijden. Udo Rozendaal schoof ongemakkelijk heen en weer op zijn stoel. “Ik bied je mijn nederigste excuses aan, Luc. Ik had nooit zo kwaad mogen weglopen. Maar je begrijpt toch wel, hoe geschokt ik door die foto’s ben? En ik dacht, dat je ze al in je krant had afgedrukt.” De sterverslaggever van de Nederwaardsche Courant schudde zijn hoofd. Hij was verbaasd. Dacht de oude Rozendaal nu echt dat hij geen greintje fatsoen in zijn journalistieke lijf had?
“Nou, nog eentje dan.” Sterverslaggever Luc van Lier hield er niet zo van, om overdag al aan het bier te zitten. Al helemaal niet, als het zo snikheet was. Want dat was het. Ook aan het terras van Brasserie Hans was de heersende hittegolf niet voorbij gegaan. Irene, de vriendelijke serveerster, bracht twee biertjes, en Lucs gezelschap, de oude rampendeskundige Udo Rozendaal, vervolgde zijn sombere betoog.
